Interpretacja Girl afraid - The Smiths

„Girl Afraid” The Smiths to utwór, który z mistrzostwem oddaje esencję młodzieńczego lęku i niewypowiedzianych pragnień, nierzadko prowadzących do straconych szans w sferze miłosnej. Piosenka, wydana w maju 1984 roku jako strona B singla „Heaven Knows I’m Miserable Now”, jest głęboką eksploracją obaw i nieporozumień w relacjach międzyludzkich, zwłaszcza tych o charakterze romantycznym. Morrissey, autor tekstu, i Johnny Marr, kompozytor, stworzyli kompozycję, która mimo stosunkowo radosnej, jangle-popowej melodii, skrywa w sobie nutę głębokiego smutku i frustracji.

Tekst piosenki przedstawia dwie, przeplatające się perspektywy: dziewczyny i chłopca, oboje sparaliżowanych strachem i niepewnością co do intencji drugiej osoby. Już sam tytuł „Girl Afraid” jest charakterystyczną dla Morrisseya grą słów, subtelnie nawiązującą do angielskiego „girlfriend” (dziewczyna/narzeczona), sugerując, że lęk uniemożliwia tej relacji pełne rozwinięcie się w związek. Podobne skojarzenie można zastosować do frazy „Boy afraid” (chłopiec boi się), która stanowi odpowiedź na lęki dziewczyny.

W pierwszej części słyszymy głos dziewczyny, która pyta: „Where do his intentions lay? / Or does he even have any?”. Zastanawia się nad tym, czy chłopak w ogóle żywi do niej jakieś uczucia i czy zamierza podjąć jakiekolwiek działania. Jej rozczarowanie jest namacalne, gdy stwierdza: „He never really looks at me / I give him every opportunity”. Mimo jej starań, aby zwrócić na siebie uwagę, czuje się ignorowana. Kluczowym elementem w tej części jest powtarzające się wspomnienie: „In the room downstairs / He sat and stared”, co symbolizuje sytuację, w której oboje byli blisko, mieli okazję do interakcji, ale zamiast tego chłopak pozostawał bierny, jedynie wpatrując się w nią. Ta nieruchomość staje się źródłem gorzkiego żalu, wyrażonego w deklaracji: „I’ll never make that mistake again!”, co może oznaczać postanowienie, że już nigdy nie pozwoli, aby taka okazja przepadła, lub że już nigdy nie będzie czekać na czyjąś inicjatywę.

Następnie perspektywa zmienia się na chłopca. On również zmaga się z własnymi lękami i błędnymi przekonaniami. Uważa, że „Prudence never pays” (roztropność nigdy się nie opłaca), sugerując, że bycie ostrożnym w sprawach sercowych nie przynosi korzyści. Jednakże, jego obawy są równie głębokie, gdyż myśli, że „everything she wants costs money” i, co najważniejsze, „But she doesn’t even like me! / And I know because she said so”. Ten fragment jest intrygujący – czy dziewczyna rzeczywiście wypowiedziała te słowa, czy też chłopak zinterpretował jej milczenie, postawę lub body language jako odrzucenie, wynikające z jego własnej niepewności? Ponownie pojawia się scena „In the room downstairs / She sat and stared”, tym razem z perspektywy chłopca, który dostrzegał jej bierność, interpretując ją jako brak zainteresowania. On również dochodzi do podobnego wniosku: „I’ll never make that mistake again!”, co podkreśla wzajemne, lecz błędne, rozumienie sytuacji i żal po zmarnowanej szansie.

W jednym z wywiadów Morrissey podkreślał, że „Girl Afraid” sugeruje, iż nawet w związkach nie ma prawdziwej pewności, a „nikt nie wie, co czuje druga osoba”. Morrissey wyrażał również niechęć do poglądu, że dwie osoby stają się „całością” w relacji, twierdząc, że „ostatecznie jesteś sam”. Ta filozofia mocno rezonuje z tekstem piosenki, gdzie lęk i brak komunikacji są tak silne, że dwoje ludzi, którzy potencjalnie mogli by do siebie pasować, pozostaje w separacji przez własne obawy i błędne interpretacje.

Od strony muzycznej „Girl Afraid” jest wybitnym przykładem geniuszu Johnny’ego Marra. Jego hipnotyzująca, post-punkowa partia gitary jest często uznawana za jedną z najbardziej technicznie wymagających i pomysłowych w dorobku The Smiths. Marr, tworząc te skomplikowane riffy w bardzo młodym wieku, udowodnił swój niezwykły talent. To właśnie ta energiczna, lecz jednocześnie melancholijna melodia Marra doskonale uzupełnia introspekcyjny i pełen rezygnacji tekst Morrisseya, tworząc niezapomniany utwór, który do dziś przemawia do słuchaczy zmagających się z własnymi lękami w miłości. Piosenka była często grana na żywo przez The Smiths w 1984 roku, a Morrissey wykonuje ją również w swojej solowej karierze, choć bez charakterystycznych niuansów gitarowych Marra.