Morrissey i Johnny Marr, duet odpowiedzialny za większość twórczości The Smiths, stworzyli „Cemetry Gates” – utwór, który z pozoru jest uroczym spacerem po cmentarzu, ale w rzeczywistości stanowi wielowarstwową refleksję nad życiem, śmiercią, literaturą i... plagiatem. Piosenka pochodzi z ich klasycznego albumu „The Queen Is Dead” z 1986 roku. Marr wpadł na pomysł partii gitarowej, gdy był w pociągu, początkowo nie będąc pewien, czy riff jest wystarczająco interesujący. Morrissey jednak polubił melodię i przekonał go do rozbudowania jej w pełnoprawną piosenkę. Stephen Street, inżynier dźwięku, wspominał, że atmosfera podczas nagrywania była „cudowna”, a utwór łączy w sobie „wszystkie najlepsze elementy The Smiths”.

Tekst piosenki rozpoczyna się od charakterystycznego dla Morrisseya stwierdzenia: „A dreaded sunny day” (Okropny, słoneczny dzień). To ironiczne powitanie słonecznej pogody, typowe dla artysty często postrzeganego jako melancholijny, od razu nadaje ton – nawet w pogodny dzień, narrator odnajduje ukojenie i inspirację w miejscu zadumy. Miejscem spotkania są bramy cmentarza, a inspiracją dla tekstu były częste spacery Morrisseya z jego przyjaciółką Linder Sterling po Southern Cemetery w Manchesterze.

Wewnątrz cmentarza, bohaterowie „poważnie czytają nagrobki”, zastanawiając się nad ulotnością ludzkiego życia: „All those people, all those lives / Where are they now? / With loves, and hates / And passions just like mine” (Ci wszyscy ludzie, te wszystkie życia / Gdzie oni są teraz? / Z miłościami i nienawiściami / I pasjami takimi jak moje). Ta sekcja jest zresztą bezpośrednim zapożyczeniem z filmu „The Man Who Came to Dinner” z 1942 roku, co jest mistrzowską ironią w kontekście późniejszych wersów. Morrissey, znany ze swojej obsesji na punkcie śmierci i fascynacji tragicznymi postaciami, takimi jak Oscar Wilde czy John Keats, często poruszał te tematy w swojej twórczości. Stwierdzenie „It seems so unfair / I want to cry” (To wydaje się takie niesprawiedliwe / Chcę płakać) podkreśla uniwersalny ból związany z przemijaniem.

Centralnym punktem utworu jest jednak inteligentna gra z literackimi odniesieniami i tematem plagiatu. Narrator zauważa, że jego towarzyszka twierdzi, że słowa „'Ere thrice the sun done salutation to the dawn” są jej własnymi, podczas gdy on doskonale wie, że pochodzą one z „Ryszarda III” Szekspira (choć Morrissey nieco przeinacza cytat). To prowadzi do moralizatorskiego ostrzeżenia: „If you must write prose/poems / The words you use should be your own / Don't plagiarise or take "on loan"” (Jeśli musisz pisać prozę/wiersze / Słowa, których używasz, powinny być twoje własne / Nie plagiatuj ani nie bierz „na kredyt”). Morrissey zwraca uwagę na to, że zawsze znajdzie się ktoś, kto rozpozna ukradzione słowa i „potknie cię i zaśmieje”, gdy upadniesz. Jest to swego rodzaju prześmiewcza odpowiedź na krytyków, którzy zarzucali mu samemu liczne cytaty i aluzje w tekstach. Sam tytuł piosenki zawiera zresztą niezamierzony błąd ortograficzny ("Cemetry" zamiast "Cemetery"), co Morrissey tłumaczył jako swoją stałą trudność z tym słowem.

Piosenka odwołuje się do trzech wybitnych poetów: Johna Keatsa, W.B. Yeatsa i Oscara Wilde’a. Zwrot „Keats and Yeats are on your side / While Wilde is on mine” (Keats i Yeats są po twojej stronie / Podczas gdy Wilde jest po mojej) jest kluczowy. Keats, romantyk zafascynowany śmiercią, i Yeats, który rozważał śmiertelność w swoim wierszu „Death”, reprezentują pewien rodzaj poetyckiej powagi i melancholii. Wilde natomiast, „weird lover Wilde” (dziwny kochanek Wilde), stanowi dla Morrisseya postać bliższą – nonkonformistę, znanego z dowcipu, dekadencji i skandali obyczajowych (jego skazanie za „rażącą nieprzyzwoitość” z mężczyznami). Morrissey czuł silny związek z Wilde'em, uznając go za jednego ze swoich największych wpływów. Wilde zresztą sam podziwiał Keatsa i odwiedził jego grób w Rzymie, pisząc o nim artykuł i wiersz. To „przejęcie” Wilde’a przez narratora podkreśla jego buntowniczą i ironiczną postawę, sugerując, że to właśnie Wilde, a nie bardziej „akceptowalni” Keats i Yeats, ma ostatnie słowo w kwestii autentyczności i oryginalności artystycznej. W końcu narrator triumfuje, mówiąc: „But you lose / 'Cause weird lover Wilde is on mine / Sure !” (Ale ty przegrywasz / Bo dziwny kochanek Wilde jest po mojej stronie / Jasne!).

Utwór jest również doskonałym przykładem kompozytorskiego geniuszu Johnny'ego Marra, który stworzył delikatną, akustyczną linię gitary, idealnie uzupełniającą liryczną zawartość. Piosenka, choć jest refleksyjna, ma jednocześnie humorystyczny i figlarny charakter, co czyni ją jedną z ulubionych zarówno wśród fanów, jak i krytyków. Ostatecznie „Cemetry Gates” to coś więcej niż spacer po cmentarzu; to inteligentna literacka rozgrywka z tematem życia, śmierci, autentyczności i zmagania się z własnym głosem w świecie pełnym ech innych.