Interpretacja Bigmouth Strikes Again - The Smiths

Utwór „Bigmouth Strikes Again” zespołu The Smiths to gorzka, autoironiczna refleksja nad konsekwencjami własnej, niewyparzonej gęby i skłonnością do wypowiadania się bez zastanowienia. Morrissey, znany z ciętego języka i kontrowersyjnych wypowiedzi, stworzył tekst, który doskonale oddaje jego frustracje związane z intensywną medialną uwagą i często zniekształconym odbiorem jego słów. Piosenka, wydana w 1986 roku jako główny singiel z albumu „The Queen Is Dead”, natychmiast stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych hymnów The Smiths.

Otwierające wersy, „Sweetness, sweetness I was only joking / When I said I'd like to smash every tooth / In your head”, są złośliwą, przesadzoną „żartobliwą” deklaracją, która natychmiast przykuwa uwagę. Podmiot liryczny próbuje cofnąć swoje słowa, sugerując, że były jedynie dowcipem, choć ich brutalność wskazuje na głębsze niezadowolenie lub chęć sprowokowania. Morrissey przyznawał, że piosenka miała być humorystyczna, a nawet stanowić parodię jego własnej postaci publicznej, która często była mylnie interpretowana przez prasę. To rodzaj auto-ośmieszenia, w którym wokalista, świadomy swojego wizerunku „pyskatego” introwertyka, komentuje własną tendencję do pakowania się w kłopoty poprzez słowa.

Centralnym punktem utworu jest poruszające porównanie do Joanny d’Arc: „And now I know how Joan of Arc felt / As the flames rose to her roman nose”. Jest to potężna metafora, która wyraża poczucie prześladowania i niezrozumienia, łącząc osobiste cierpienie z męczeństwem historycznej postaci. Artysta czuje się spalony na stosie krytyki i publicznego osądu, tak jak Joanna d'Arc została skazana za swoje przekonania. Absurdalny element anachronizmu, gdy płomienie „rosły ku jej rzymskiemu nosowi / I jej Walkman zaczął się topić”, a później „jej aparat słuchowy zaczął się topić”, dodaje piosence surrealistycznego uroku i humoru. Topniejący Walkman symbolizuje zniszczenie osobistej przestrzeni i spokoju w obliczu publicznego oburzenia. Co ciekawe, wers z aparatem słuchowym był hołdem Morrisseya dla niesłyszących fanów zespołu, a podczas solowych występów Morrissey aktualizuje tekst, zmieniając „Walkman” na „iPod”.

Refren „Bigmouth strikes again / And I've got no right to take my place / With the Human race” jest wyrazem głębokiego poczucia wyobcowania i rezygnacji. Podmiot liryczny czuje się tak bardzo nieprzystosowany do społeczeństwa, tak bardzo poza „ludzką rasą”, że sam sobie odmawia prawa do przynależności. To powracający motyw w twórczości The Smiths i Morrisseya, który często śpiewał dla „odmieńców” i tych, którzy czuli się niezrozumiani.

Warto zwrócić uwagę na nietypowe chórki w piosence. Ten piskliwy, wysoko postawiony głos w tle to tak naprawdę sam Morrissey, którego wokale zostały przyspieszone. Zostały one humorystycznie przypisane fikcyjnej „Ann Coates”, co było grą słów nawiązującą do Ancoats, dzielnicy Manchesteru. Początkowo próbowano nagrać chórki z Kirsty MacColl, ale Johnny Marr uznał jej harmonie za „naprawdę dziwne”.

Muzycznie, Johnny Marr dążył do stworzenia utworu, który byłby „nieustannym pędem”, czerpiąc inspirację z „Jumpin' Jack Flash” The Rolling Stones. Chciał, aby partie gitarowe były perkusyjne i dynamiczne, a nie „zbyt ładne czy serdeczne”. Ta energia w połączeniu z sarkastycznymi i samokrytycznymi tekstami tworzy charakterystyczny dla The Smiths kontrast.

„Bigmouth Strikes Again” pozostaje przenikliwym komentarzem na temat mówienia tego, co się myśli, i bolesnych konsekwencji, które mogą z tego wyniknąć, czyniąc go ponadczasowym hymnem dla każdego, kto kiedykolwiek czuł się spalony za własne słowa.