Utwór „K-Pax” duetu PRO8L3M to intymna i brutalnie szczera spowiedź Oskara, w której artysta mierzy się z egzystencjalnym ciężarem współczesnego życia, nałogami i dylematami moralnymi. Piosenka, pochodząca z debiutanckiego albumu zespołu wydanego w 2016 roku, ukazuje ponurą, lecz niezwykle realistyczną wizję świata, w której jednostka uwięziona jest w sidłach konsumpcjonizmu i pogoni za fałszywymi wartościami.

W pierwszej zwrotce podmiot liryczny z goryczą opisuje cykl życia, od fizycznego upadku („Niżsi, coraz szersi, ewentualnie w dół piersi”) po cyniczne podejście do spełniania społecznych oczekiwań: „Miej żonę, dom, auto, dzieci - potem je wykształć / Nie mrugaj, bo życie pomknie jak wystrzał / Zrób swoje, potem śmiało - zdychaj”. To pesymistyczne spojrzenie na sens istnienia jest podszyte uczuciem przytłoczenia i pragnieniem ucieczki. Kluczowym elementem jest odwołanie do filmu K-PAX, gdzie główny bohater, grany przez Kevina Spacey’ego, twierdzi, że jest kosmitą, co pozwala mu na dystans do ziemskich problemów. Oskar, mówiąc „Chcę sjesty, a czuję się jak Kevin Spacey w K-Pax”, wyraża tęsknotę za podobnym odcięciem się od stresu i chaoticznej rzeczywistości, szukając perspektywy spoza ludzkich zmartwień. Refleksje nad pozostawionym dziedzictwem („Chwilę popłaczą, zwłaszcza jak zobaczą co żeś im zapisał”) przeplatają się z poczuciem winy i straconych dni, które doprowadziły do łez bliskich. To świadomość zmarnowanego czasu i jego nieodwracalności („Przykre, lecz zwykle jest zbyt późno już... trudno”) pcha go w objęcia nałogów. „Zapijam wstyd wódką, jak zawsze” to obraz mechanizmu ucieczki, który jednak zostaje gwałtownie przerwany deklaracją zerwania z dotychczasowym stylem życia: „Nie, od teraz z tym kończę, rzucam dziś goudę / Skruszam w pył porcję, puszczam w dym piątkę”. „Gouda” w tym kontekście to potoczne określenie narkotyku, być może haszyszu lub marihuany. Podmiot liryczny przyznaje się do wewnętrznego chaosu („Mam syf w głowie i trzy fobie”) i zobowiązuje się do zmiany, wykrzykując: „Koniec z tym!”.

Druga zwrotka kontynuuje krytykę współczesnego świata, skupiając się na pułapkach konsumpcjonizmu. Oskar demaskuje sztuczność narzucanych pragnień: „Czemu ta fura jest fajna? / Mówią design, co ja się znam na designach? / W gardło wtykają mi logo, próbuję zgryźć jak bajgla”. To poczucie manipulacji i odrzucenia powierzchownych symboli statusu jest głęboko zakorzenione w twórczości PRO8L3M, często poruszającej tematykę pułapek współczesnego kapitalizmu i jego wpływu na jednostkę. Żal za nieprzemyślanymi wydatkami („Moja babka gdyby dowiedziała się / Ile wydałem na głupoty to by zmarła chyba”) podkreśla kontrast między rzeczywistymi wartościami a ulotnymi przyjemnościami. Artysta przyznaje, że „dawał się mamić nie dzień – latami”, ulegając pokusom luksusu („szkarłat królewskich dzianin”) i przelotnym relacjom („Zgolone cipki, szczupłe blondynki, stringi czasami”). Te doświadczenia pozostawiły głęboką ranę psychiczną („Rana w głowie krwawi, nie to nie był karabin”), symbolizującą psychiczne konsekwencje autodestrukcyjnego trybu życia. „Łyknąłem wabik, w porę mnie zadławił, pluję pełen wstrętu” – to obraz ocknięcia się z letargu, świadomość, że pięknie wyglądające fasady („Kryształ wygląda ładnie, lecz pęka jak szyba w Mercu”, gdzie „kryształ” może odnosić się do narkotyków, np. metamfetaminy, lub metaforą kruchego, pozornego szczęścia) są w rzeczywistości nietrwałe i prowadzą do upadku.

W finale utworu następuje kolejna, jeszcze silniejsza deklaracja zmiany. Podmiot liryczny odnajduje punkt oparcia w „Kilku osobach [które] trzyma w sercu, zawsze” i wyraża determinację, aby zatrzymać się, spojrzeć w przyszłość i odrzucić dotychczasowe, destrukcyjne ścieżki. Hasła takie jak „Jebać fortunę, koniec pigułek, płonie rachunek” są manifestem całkowitego zerwania z materializmem i uzależnieniami. Miejsca symbolizujące jego dawną autodestrukcję („ten klub to jest zaułek”) zostają definitywnie odrzucone. Ostatnie wersy utworu to dramatyczne wyzwanie rzucone sobie samemu: „Teraz albo nigdy, bo jeśli się będę zastanawiać dłużej to / Stchórzę”. To świadectwo walki z wewnętrznymi demonami, podkreślające, że moment na odwrót jest teraz albo nigdy, a każde wahanie grozi powrotem do starego, wyniszczającego życia. Piosenka „K-Pax” jest zatem przejmującym monologiem o poszukiwaniu sensu w świecie pełnym pozorów, o walce z nałogami i ostatecznym wyborze trudnej, ale autentycznej ścieżki.