Utwór "Styl sportowy" zespołu PRO8L3M to intrygująca podróż w głąb miejskiego podziemia i psychiki, która je zamieszkuje. Piosenka, będąca częścią Art Brut Mixtape, ugruntowała pozycję zespołu jako jednego z najbardziej oryginalnych i bezkompromisowych na polskiej scenie hip-hopowej. Tekst, z jego surowością i bezpośredniością, maluje obraz życia na krawędzi, naznaczonego chaosem, szybkim tempem i wszechobecnym poczuciem zagrożenia. To swoisty manifest pokolenia, które doświadczyło transformacji, ale wciąż mierzy się z brutalnymi realiami.

Oskar, wokalista zespołu, rozpoczyna utwór od deklaracji „tak, jestem wkurwiony”, która od razu narzuca ton irytacji i buntu. Cały pierwszy akapit to sekwencja krótkich, urywanych zdań, które rzucają słuchacza w wir scen: od „gromów” i „chrzczenia” po „zbieranie plonów”, co może symbolizować zarówno brutalne inicjacje, jak i konsekwencje działań w półświatku. Obraz „wąskich fasonów” i „ona ma silikony” zderza się z grungową estetyką, tworząc portret dekadenckiego środowiska, gdzie fizyczność i powierzchowność odgrywają znaczącą rolę.

Charakterystycznym elementem tekstu jest kontrast między "starym" a "nowym", autentycznością a jej brakiem. Wersy „stare nokie, nie iPhony / alpiny, nie clariony” to wyraźna deklaracja wierności analogowym, sprawdzonym rozwiązaniom i pewnej estetyce z przeszłości, która zdaje się być bardziej zakorzeniona w rzeczywistości ulicy niż technologiczne nowinki. Ta linia podziału odzwierciedla również podejście do pieniędzy i sukcesu: „gram, to kładę rulony / graj se kurwa za żetony” – to wyraźne odcięcie się od tych, którzy jedynie udają bogactwo lub nie potrafią grać o prawdziwą stawkę. PRO8L3M często podkreślał w wywiadach, że ich muzyka opowiada o prawdziwych doświadczeniach, a nie o fantazjach, co doskonale rezonuje z tymi wersami.

W kolejnych strofach narasta poczucie niepokoju i paranoi. „Hajs ze skarbony / napiszą to kurwiszony / zasłoń zasłony / tak szczają w tampony” – te wersy, pełne wulgaryzmów i szokujących obrazów, sugerują wszechobecną inwigilację, plotki i fałszywość. Odniesienia do „dwóch dni, trzech zgonów” i „co w folii” to mroczne aluzje do świata przestępczego, gdzie życie jest tanie, a niebezpieczeństwo czyha na każdym rogu. W tym środowisku „nerwy na wodzy” i „smak krwi i soli” stają się codziennością, a neony klubów i barów maskują brutalną rzeczywistość.

Refren, powtórzony dwukrotnie, „Dziesięć tysięcy / lecimy na dancing / ona niebieskie rzęsy / ja glany, martensy”, stanowi moment oddechu, ale jednocześnie podkreśla kontrast między pozornym eskapizmem a twardym, ulicznym wizerunkiem. „Dziesięć tysięcy” to konkretna, choć nieprecyzyjna kwota, która może symbolizować nagrodę, stawkę lub po prostu środki na chwilową ucieczkę od rzeczywistości. „Dancing” w połączeniu z „niebieskimi rzęsami” i „glanami” to zderzenie estetyk – być może ironiczne, być może po prostu obrazujące synkretyzm kultury ulicy, gdzie obok siebie funkcjonują elementy luksusu i punkowej rebelii. To swoisty "styl sportowy" – bycie gotowym na wszystko, w ruchu, z charakterystycznym, niepokornym wizerunkiem.

Sekcja „nie, nie widziałem / nie, nie słyszałem / nie wiem, nie znam go wcale / nie było mnie tam, spałem” to kwintesencja ulicznego kodeksu milczenia – zasady, która chroni przed konsekwencjami i zdradą. „Bez nazwisk, bez wzmianek / bez CCTV kamer” – to pragnienie anonimowości i unikania śladów w świecie, gdzie każdy ruch może zostać zarejestrowany. Przesłanie jest jasne: nie ma świadków, nie ma dowodów, a wszelkie próby dociekania prawdy spotykają się z absolutnym zaprzeczeniem.

Końcowe strofy powracają do introspekcji i deklaracji. Mimo wszystko, jest w nich determinacja: „nie, nie przestanę”. Pojawiają się obrazy luksusu i rutyny: „Bleu de Chanel”, „żółte Camel”, „piąta nad ranem”. Życie toczy się w ciągłym biegu, między hedonizmem a wyczerpaniem, gdzie „oczy niewyspane” są ceną za prowadzenie takiego trybu życia. Utwór kończy się swoistym "amen", deklarując nieodwracalność podjętej drogi: „nie, nie będzie ci dane / no bo nie, amen!”. To ostateczne podsumowanie bezkompromisowej postawy, która nie akceptuje kompromisów ani zewnętrznych ingerencji.

"Styl sportowy" to zatem kaleidoskopiczne spojrzenie na świat, w którym zasady są pisane na nowo, a przetrwanie wymaga sprytu, twardości i specyficznego kodeksu honorowego. Jest to hymn dla tych, którzy „lecą na dancing” w glanach, świadomi otaczającej ich brutalności, ale zdeterminowani, by iść własną drogą. Tekst jest jak szybki montaż filmowy, pełen dynamicznych cięć i zderzeń, które odzwierciedlają intensywność i fragmentaryczność doświadczeń opisywanych przez PRO8L3M.
Piosenka została wydana w 2014 roku na albumie Art Brut, który przez wielu krytyków i fanów jest uznawany za jeden z najważniejszych w historii polskiego rapu, redefiniując gatunek i wprowadzając do niego świeże, mroczne brzmienie i narrację. W jednym z wywiadów Oskar wspominał, że Art Brut to "uliczny hip-hop połączony z industrialnym, brudnym brzmieniem, tworzący dystopijną wizję przyszłości, która staje się teraźniejszością". "Styl sportowy" doskonale wpisuje się w tę estetykę, będąc jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych utworów z tego krążka.