Tekst piosenki „Noc” autorstwa PRO8L3M to intensywna, wielowymiarowa opowieść o urbanistycznej nocy, która dla podmiotu lirycznego staje się nie tylko tłem, ale i głównym bohaterem, a wręcz ucieleśnieniem jego prawdziwego ja. Utwór pochodzi z albumu Art Brut 2, wydanego 6 marca 2020 roku. Album ten, co charakterystyczne dla duetu PRO8L3M, mocno osadzony jest w estetyce lat 80. i 90. XX wieku, czerpiąc z polskiej muzyki tamtego okresu. To pozwala umieścić „Noc” w szerszym kontekście nostalgii za pewną erą, ale też surowego realizmu, który zespół konsekwentnie buduje w swojej twórczości.

Oskar, autor tekstów, maluje obraz nocnego miasta pełnego kontrastów i moralnej ambiwalencji. Rozpoczyna od mocnego i prowokacyjnego wersetu: „Kurwy w bramach zdobią nocą miasta scenografię / Co mam zrobić, że akurat w niej odnaleźć się potrafię”. Postacie marginesu, uznawane za niepasujące do dziennego porządku, stają się nieodłącznym elementem tego świata, a podmiot liryczny czuje z nimi głębokie, wręcz organiczne połączenie. To właśnie w tej mrocznej scenerii odnajduje on swoją prawdę, swoje miejsce. Noc jawi się jako przestrzeń, w której „śmierć, która przypomina mi, że żyję”, a bliskość niebezpieczeństwa czy egzystencjalnej granicy paradoksalnie wzmacnia poczucie życia. Oskar często operuje takimi paradoksami, balansując między „mrocznymi fantazjami a charakterystycznym poczuciem humoru”.

W tekście silnie obecny jest motyw ucieczki od codzienności i jawnej awersji do dnia. „A jak nadchodzi znów świt to bluzgam, bo aż, kurwa, mdli mnie” to wyraz odrzucenia światła i konwencji, które ono niesie. Noc jest dla bohatera piosenki sanktuarium, miejscem, gdzie może odrzucić część siebie, która „umiera, kiedy piję”. Alkohol (czy też „gołda” i „picujące nosy” w dalszej części utworu) jest tu nie tyle ucieczką, co katalizatorem, narzędziem do głębszego zanurzenia się w nocne życie. Noc jest spersonalizowana: „oko przymknie, złodziej drugie zna jej imię”, co sugeruje jej współudział w nielegalnych działaniach i poczucie przynależności do tej mrocznej rzeczywistości.

Charakterystyczne dla PRO8L3M jest łączenie brutalności i surowości ulicy z elementami popkultury i codzienności. W wersecie „Wpierdol w przejściu ubarwi noc, staje się ciut czerwona / Ją też podnieca przemoc chociaż jest już w chuj zmęczona” wyraźnie widać tę bezkompromisową wizję. Chwilę później następuje zderzenie: „Noc dekoruje refren Katy Perry / Lecące z głośników całodobowej pizzerii, gdy jem 4 sery”. To świadomy zabieg, który doskonale oddaje chaotyczny, niejednolity charakter miejskiego życia, gdzie obok brutalnej rzeczywistości i używek istnieje banalne, popowe tło. W wywiadach członkowie PRO8L3M często podkreślają wagę "klimatu", który oddają ich płyty, oraz "specyficznej 'fajności', której powody są nie do wyłapania". Ten fragment jest tego idealnym przykładem.

Refren „Przede mną znowu tylko noc / I słowa, co potrafią żyć” powtarza się kilkukrotnie, stając się klamrą kompozycyjną utworu. Jest to deklaracja przynależności do nocy, ale także manifestacja siły i trwałości słowa. W świecie pełnym przemijających wrażeń i ulotnych zdarzeń, to właśnie słowa – czyli twórczość, opowieść, poezja Oskara – są tym, co prawdziwie żyje i przetrwa. To właśnie za sprawą tych słów PRO8L3M tworzy „wizualno-słowno-muzyczne opowieści o współczesności, które już dawno wychodzą poza prostą definicję polskiego hip-hopu”.

Końcowe wersety, „Po ulicach sam się bujam, jakby wszyscy stąd wyszli / Dzielnica daje tylko zimny prysznic”, ukazują samotność narratora w tej wybranej rzeczywistości. Pomimo poczucia przynależności, istnieje element izolacji. Dzielnica, czyli środowisko, w którym się obraca, nie oferuje łatwych rozwiązań, lecz "zimny prysznic" – surowe lekcje i konsekwencje. W tym świecie kluczowe jest „dbać o reputację swoją”, co podkreśla znaczenie ulicznych zasad i hierarchii, w których szacunek jest walutą.

„Noc” to esencja stylu PRO8L3M: bezkompromisowy język, osadzenie w miejskiej rzeczywistości, mieszanie elementów mroku i groteski, a także autentyczność przekazu. Oskar, jako tekściarz, jest „niezaprzeczalnie wiarygodny” i „niezastąpienie fajny” w swoim ulicznym rapie, zdolny do wlania w niego „nieporównywalnie więcej emocji” niż ówczesne standardy. Utwór stanowi poetycki portret miejskiej nocy widzianej oczami outsidera, który w jej chaosie i brudzie odnajduje swoją tożsamość i inspirację do tworzenia słów, które, w przeciwieństwie do efemerycznych zdarzeń, potrafią żyć.