Interpretacja Roadhouse blues - The Doors

Roadhouse Blues The Doors to utwór, który stanowi esencję surowego, blues-rockowego brzmienia zespołu, stanowiąc jednocześnie powrót do korzeni po bardziej orkiestrowych eksperymentach na albumie The Soft Parade z 1969 roku. Piosenka, wydana jako strona B singla "You Make Me Real" w 1970 roku z albumu Morrison Hotel, szybko zyskała status koncertowego klasyka i jest uważana za jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów The Doors. Inżynier dźwięku Bruce Botnick nazwał ją "najlepszą piosenką amerykańskiego zespołu barowego".

Tekst piosenki rozpoczyna się od kultowego już wersu: "Keep your eyes on the road, your hands upon the wheel". Ten pozornie prosty instruktaż jazdy ma w sobie głębszy sens. Według anegdoty, Jim Morrison, autor tekstu, użył tych słów, ucząc swoją dziewczynę, Pamelę Courson, prowadzenia samochodu. Metaforycznie jednak, to wezwanie do zachowania świadomości i kontroli w podróży przez życie, zwłaszcza w obliczu pokus, które czekają w tytułowym "Roadhouse". Roadhouse, czyli przydrożny bar, staje się symbolem wolności, hedonizmu i ucieczki od codzienności. Morrison zaprasza do miejsca, gdzie czas płynie inaczej: "Yeah, we're goin' to the Roadhouse / We're gonna have a real / Good time". To obietnica beztroskiej zabawy, która kontrastuje z często mrocznymi i introspektywnymi tekstami zespołu.

W dalszej części utworu pojawiają się tajemnicze "bungalows" z tyłu roadhouse'u, przeznaczone dla ludzi, "Who like to go down slow". Ten fragment można interpretować jako sugestię bardziej intymnych, a może i zakazanych przyjemności, które czekają z dala od głównej sali. Jest to zaproszenie do oddania się chwili, do zwolnienia tempa i zanurzenia się w zmysłowych doświadczeniach, typowych dla bluesowego klimatu. Powtarzające się "Let it roll, baby, roll / Let it roll, all night long" to mantra swobody, wyrażające pragnienie nieprzerwanej, nocnej eskapady, gdzie zasady przestają obowiązywać.

Sekcja ze skandowaniem i onomatopejami, takimi jak "beep a gunk a chucha / Honk konk konk", to czysty wyraz bluesowej improwizacji i radości z muzyki. To moment, w którym Jim Morrison, znany ze swojej poetyckiej natury, pozwala sobie na wokalne szaleństwo, podkreślając spontaniczność i pierwotną energię utworu. Jest to również nawiązanie do tradycji bluesowych jam sessions, gdzie muzyka płynie swobodnie, a wokalista może pozwolić sobie na nonsensowne, ale rytmiczne wstawki.

Nagle ton piosenki zmienia się na bardziej poważny i mistyczny, gdy Morrison zwraca się do "Ashen lady, Ashen lady", wzywając ją, by "Give up your vows, give up your vows / Save our city, save our city / Right now". Ta część jest często interpretowana jako apel do kobiety, być może symbolizującej ucieleśnienie moralności lub jakiejś instytucji, by porzuciła swoje zobowiązania i przyczyniła się do "ocalenia" miasta. "Popielata dama" może być metaforą czegoś starego, przygaszonego, co potrzebuje odrodzenia. Niektórzy widzą w tym odniesienie do religijnych przysiąg, które Morrison, jako "Jaszczurzy Król", często podważał. To także odzwierciedlenie roli Morrisona jako szamana, który poprzez muzykę dążył do stworzenia atmosfery chaosu i wyzwolenia, rzucając wyzwanie konwencjom.

Ostatnia zwrotka wprowadza nutę egzystencjalnej refleksji: "Well, I woke up this morning, I got myself a beer / The future's uncertain, and the end is always near". Te słowa, choć brzmią melancholijnie, idealnie wpisują się w etos hedonistycznego bluesa. Ciekawostką jest, że Jim Morrison miał zanotować tę linijkę po tym, jak usłyszał ją od Alice'a Coopera podczas rozmowy. W obliczu niepewności i bliskości końca, jedynym sensownym działaniem wydaje się dalsze "toczenie się", kontynuowanie zabawy i korzystanie z życia "all night long". To filozofia carpe diem, ale podana w surowej, bluesowej oprawie.

Nagrywanie "Roadhouse Blues" odbywało się w dniach 4-5 listopada 1969 roku i, jak wiele sesji The Doors, nie było wolne od trudności. Producent Paul A. Rothchild nalegał na wiele ujęć, a Jim Morrison, który był pod wpływem alkoholu, mylił teksty i powtarzał frazę "Money beats soul every time". Mimo to, sesje nagraniowe zgromadziły wyjątkowych muzyków. Do The Doors dołączyli Lonnie Mack, ówczesny przedstawiciel A&R w Elektra Records, grający na gitarze basowej (ponieważ stały basista utknął w korku) oraz John Sebastian z The Lovin' Spoonful na harmonijce, który z powodów kontraktowych został wymieniony jako "G. Puglese". Gitarzysta Robby Krieger jest odpowiedzialny za wszystkie partie gitarowe w piosence, a w pewnym momencie Morrison krzyczy "Do it, Robby, do it!" zachęcając go do solówki, co stało się jednym z najbardziej rozpoznawalnych momentów utworu.

Spekuluje się, że roadhouse'em, który zainspirował piosenkę, był Topanga Corral w Malibu, legendarny bar i miejsce koncertów, które Jim Morrison często odwiedzał, a nawet mieszkał w Topanga Canyon. Cały utwór jest hołdem dla prostego, lecz głęboko satysfakcjonującego życia w drodze, przesyconego bluesem, wolnością i odrobiną szaleństwa, które stały się znakiem rozpoznawczym The Doors.