"Kitty Pryde" Car Seat Headrest to utwór, który zniuansowanie komentuje wczesną erę internetowej sławy, publicznej obserwacji i presji, z jaką zmagają się artyści. Rozpoczynające się wersy "Cold water rain, one day later / She'd already caught her flight early in the morning" natychmiast wprowadzają poczucie dystansu i ulotności, sugerując podróż lub ucieczkę, a także pewną melancholię po niedawnym wydarzeniu. Obraz "Beds were offered, beds were made / But there's always a hotel room, waiting" podkreśla tymczasowość i brak zakorzenienia, być może odzwierciedlając ciągłą podróż artysty, który nieustannie szuka swojego miejsca, ale nigdy go do końca nie znajduje, zawsze skazany na hotelowy pokój.

Centralnym punktem piosenki jest postać Kitty Pryde, amerykańskiej raperki, która zyskała rozgłos w internecie na początku lat 2010.. Will Toledo, twórca Car Seat Headrest, napisał ten utwór w 2013 roku po tym, jak zobaczył ją na "panelu nowoczesnego dziennikarstwa" w swojej uczelni. Jej wizerunek jest tu niezwykle poruszający: "Talking into sweatshirt, moving her hands in front of her face". To przedstawienie sugeruje niepewność, próby ukrycia się przed spojrzeniami, być może onieśmielenie publicznością. Toledo opisał, jak Kitty Pryde miała tremę i zmagała się z trudnymi pytaniami dotyczącymi jej wirusowej sławy. Wers "Her mortal frame suffocated by fame / When she asked for none, just got fucked by good luck" jest kluczowy. Mówi o ciężarze niechcianej popularności – sława nie jest tu błogosławieństwem, lecz raczej czymś, co dusi i przytłacza, wynikającym z "dobrego szczęścia" (lub raczej niefortunnego zbiegu okoliczności), a nie z celowego dążenia.

Powtarzający się refren "And I / And I / And I / And I, I didn't give a shit" jest wieloznaczny. Z jednej strony może wyrażać obojętność narratora, jego dystans wobec dramatu sławy i jej pułapek. Z drugiej, biorąc pod uwagę późniejsze wypowiedzi Toledo, który przyznał, że to, co zrobił, było "dziwne i niedojrzałe" i przeprosił Kitty Pryde, linia ta może być interpretowana jako mechanizm obronny, a nawet rodzaj młodzieńczego cynizmu lub zazdrości wobec kogoś, kto w tamtym czasie odnosił większą popularność. Jest to swego rodzaju negacja zaangażowania emocjonalnego, być może w obliczu przytłaczającej złożoności relacji między artystą a odbiorcami, szczególnie w środowisku internetowym.

Druga zwrotka rozszerza to spojrzenie na szerszy kontekst artystyczny: "Do you still produce heat? / When are you gonna get an album out? / Would you want to climb the ladder, the rungs are prison bars". To bezpośrednie pytania, które odzwierciedlają nieustanną presję wywieraną na twórców, by pozostawali produktywni i relewantni. Metafora "szczeble drabiny to kraty więzienne" doskonale oddaje pułapkę ambicji – dążenie do sukcesu może prowadzić do ograniczenia wolności artystycznej i osobistej. Propozycja "Put your feet on the frozen floor, glide around from man to fan / Maybe you can find someone who won't ask any questions" sugeruje poszukiwanie ucieczki lub łatwiejszej ścieżki, z dala od oczekiwań i ciągłego osądu. Pytania "Is that what you want? Is that what you need?" stawiają pod znakiem zapytania autentyczność tych dążeń.

Kolejne powtórzenie sceny z panelu tylko wzmacnia wrażenie chronicznego dyskomfortu Kitty Pryde w świetle reflektorów. Końcowe wersy, "She was banished from the city of Rome / But she had a a Rome of her own and she banished them from it", stanowią potężną metaforę odzyskania kontroli. "Miasto Rzymu" symbolizuje tu świat zewnętrzny, osądzające społeczeństwo, medialny zgiełk, z którego artystka została wygnana (lub czuje się wygnana). Jednak posiadanie "własnego Rzymu" oznacza stworzenie wewnętrznego sanktuarium, prywatnej przestrzeni, gdzie jej warunki są niezależne od zewnętrznych nacisków. W ten sposób Kitty Pryde, choć wyrzucona lub odrzucona przez świat, odwraca sytuację, sama wypędzając tych, którzy ją osądzają, ze swojego wewnętrznego świata. Jest to akt odporności i samoobrony, manifestacja tego, że pomimo trudności, tożsamość i twórczość mogą przetrwać poza zasięgiem publicznego oka, w strefie osobistej suwerenności. Ostatnie, wzmocnione powtórzenie "I didn't give a shit!" nabiera tu jeszcze głębszego znaczenia – może to być wreszcie wyzwolenie, ostateczne odrzucenie wszelkich zewnętrznych oczekiwań.