Piosenka „Art Of Uff” autorstwa Uffie (właściwie Anna-Catherine Hartley), pochodząca z jej debiutanckiego albumu Sex Dreams and Denim Jeans wydanego 14 czerwca 2010 roku, to autoportret artystki, która z autoironią i brawurą mierzy się z własnym wizerunkiem i percepcją publiczności. Utwór stanowi swoiste manifest, w którym Uffie, znana ze swojego związku z francuską sceną electro i wytwórnią Ed Banger Records, z dużą pewnością siebie przedstawia swoją tożsamość artystyczną.

Już pierwsze wersy, "I know, I know, You're so tired to hear about what I do, About what I smoke, What I drink, What I cook for my husband, All the travels I do, All the shit I got for free, It's just like it's all about me, Me, me, me all the time", są bezpośrednim odniesieniem do krytyków i słuchaczy, którzy mogli być zmęczeni jej hedonistycznym, skupionym na niej samej wizerunkiem, często eksponowanym w mediach i wczesnych materiałach promocyjnych. Uffie przyznaje, że jej persona jest narcystyczna, ale jednocześnie prowokuje, dając do zrozumienia, że to właśnie ta cecha sprawia, że jest interesująca. W tamtym okresie jej kariera rozkwitała, a piosenki takie jak "Pop the Glock" stały się wirusowymi hitami na MySpace, wynosząc ją na czołówkę sceny "bloghouse".

Następnie, z charakterystyczną dla siebie nonszalancją, Uffie rzuca wyzwanie: "But guess what, Me and my stupid flow, Me and my MySpace, With only three tracks a year, And they still talk about me, Damn". Te słowa podkreślają jej niekwestionowany wpływ na kulturę elektroniczną, mimo stosunkowo niewielkiej początkowo liczby wydanych utworów. Była to jawna przechwałka, że nawet z "głupim flow" i ograniczoną dyskografią, wciąż jest obiektem rozmów i uwagi, co świadczyło o jej unikalnej charyzmie i zdolności do wywoływania szumu. Ten "anty-flow" i celowo niedbała dykcja stały się jej znakiem rozpoznawczym, harmonizując z elektronicznym brzmieniem.

Dalsza część utworu to bezpardonowa deklaracja dominacji: "I am the one they call Uff, I am the diamond in the rough, I came to fuck shit up". Uffie pozycjonuje się jako surowy diament, symbolizujący naturalny talent i autentyczność, który przybył, aby zrewolucjonizować scenę. Odniesienie do Paryża ("You know Paris is on the map, We got the freshest sound") to hołd dla francuskiej sceny elektronicznej, której była integralną częścią, współpracując z takimi producentami jak Feadz czy Mr. Oizo, którzy są również kompozytorami "Art Of Uff". Uffie zręcznie łączy swoje "hip hop roots" z "electronic crowd", podkreślając swoją wszechstronność i zdolność do łączenia pozornie odległych gatunków. To właśnie ta fuzja synth-popu, electroclashu i rapu była jej znakiem firmowym.

Tekst staje się coraz bardziej interaktywny i sensoryczny, obiecując niezapomniane wrażenia: "I get higher and higher, Each time you're playing my track, This sound is smacking your ass, My voice is touching your heart, So bang your head, you silly bitch, I know you're feeling the heat". Uffie zaprasza słuchaczy do pełnego poddania się muzyce, obiecując podróż w nieznane: "Uffie is taking you out, A place you've never seen before, And you might never come back". W tych fragmentach doskonale widać jej charakterystyczne, często prowokacyjne i zmysłowe podejście do słuchacza, które bywało opisywane jako "hiperrzeczywistość à la Paris Hilton" połączona z punkiem. Często używała autotune'a i wokoderów, nie po to, by ukryć braki wokalne, ale dlatego, że "kochała to brzmienie" i uważała, że idealnie pasuje do futurystycznej muzyki elektronicznej, którą tworzyła.

Zaskakujące przerywniki, jak sekwencja z ogłoszeniami lotniczymi ("Here is my flight commander suit... It's time to return your seat to the upright position, You will find me available to answer your questions") oraz rozmowa o krakersach z serem ("That's some damn good crackers you bring here, son... Can you put some cheese on it for me? And throw something at me when it's ready"), dodają utworowi surrealistycznego, a zarazem zabawnego wymiaru. Te nonsensowne wstawki wzmacniają obraz Uffie jako artystki niekonwencjonalnej, która nie boi się łamać schematów i zaskakiwać słuchaczy, wpisując się w jej buntowniczy i antysnobistyczny styl.

W końcówce piosenki, Uffie wraca do swojego uwodzicielskiego i dominującego tonu, flirtując z publicznością francuskimi wersami: "Baby, je voudrais juste te faire l'amour jusqu'au bout, La vie est bien trop courte: tu devrais en profiter, Je n'ai pas toute la nuit, alors viens m'embrasser" (Kochanie, chcę się z tobą kochać do końca, życie jest za krótkie: powinieneś z niego korzystać, nie mam całej nocy, więc chodź mnie pocałować). To bezpośrednie, sensualne zaproszenie podkreśla jej seksowną i zuchwałą personę. Piosenka kończy się silnym przesłaniem skierowanym do naśladowców: "All you stupid faking fools, Copying our own sound". To wyraźna deklaracja jej oryginalności i pogardy dla tych, którzy próbują skopiować jej unikalny styl, cementując jej pozycję jako pionierki i wizjonerki. Uffie, jak sama przyznała w wywiadach, często posługiwała się swoją "rozszczepioną osobowością" w twórczości, pozwalając swojej "niegrzecznej stronie" przejąć kontrolę, co było napędzane przez styl życia.
"Art Of Uff" to zatem więcej niż tylko piosenka – to audialny autoportret Uffie, odzwierciedlający jej brawurę, autoironię i niekwestionowany wpływ na muzykę elektroniczną końca pierwszej dekady XXI wieku.