Interpretacja utworu „Human Sadness” Juliana Casablancasa + The Voidz to podróż przez meandry ludzkiego cierpienia, straty i poszukiwania sensu w świecie pełnym sprzeczności. Ten jedenastominutowy utwór, będący singlami z debiutanckiego albumu zespołu Tyranny (2014), jest często opisywany jako emocjonalna bestia, która łączy w sobie drażniący hałas, przetworzone wokale, pompatyczne solówki rodem ze stadionowego rocka i nutę surowego punk rocka z Nowego Jorku, z którego Casablancas jest najlepiej znany.

Początek piosenki, z szeptanym "Put money in my hand / And I will do the things you want me to / Vanity / Overriding wisdom / Usually common sense", natychmiast wprowadza w temat chciwości i korupcji, który przewija się przez cały album. To krytyka komercjalizacji sztuki i życia, gdzie osobiste wartości ustępują pod naporem zewnętrznych nacisków. W kolejnych wersach, "Should I delete it / You said you'd read it / You promised you would never ruin it with sequels", można odczytać metaforę dotyczącą czystości twórczej, obawy przed zepsuciem oryginalnej idei przez kontynuacje, być może w kontekście przemysłu muzycznego lub nawet relacji osobistych.

Centralnym, powtarzającym się motywem jest werset: "Beyond all ideas of right and wrong there is a field / I will be meeting you there". Jest to bezpośredni cytat z XIII-wiecznego perskiego poety i mistyka sufickiego Rumiego, którego Casablancas nazywa swoim ulubionym poetą. Julian Casablancas w wywiadach podkreślał, że ta linia "jest artystycznym sposobem opisania intensywności i tęsknoty, piękna i nadziei, desperacji i niemożności całkowitego zrozumienia śmierci i życia, tego, co poza, nicości i wszystkiego". Ten werset staje się obietnicą transcendentnego spotkania, miejsca wolnego od osądów, gdzie sprzeczności ludzkiego doświadczenia mogą się pojednać.

Wiele interpretacji łączy utwór z skomplikowaną relacją Juliana z jego ojcem, Johnem Casablancasem, założycielem Elite Model Management, który zmarł w 2013 roku na raka. Piosenka jest uznawana za swego rodzaju requiem dla jego ojca. Wersy takie jak "I know you won't get back your time / I wish that you could take it back" czy "He wanted it more than me, I suppose / I was in a rush to wait in a line / Now I hear echoes of my old self / This is not the way to be / All at once / I lost my way" sugerują żal, poczucie straconego czasu i dystansu, a także zmaganie się z własną tożsamością w cieniu ojca. Casablancas w wywiadzie dla The Guardian stwierdził, że praca nad tą piosenką była dla niego bardzo intensywna, a nawet doprowadzała muzyków do łez, opisując to jako moment, w którym "czuł się przez nią pochłonięty".

Piosenka jest pełna obrazów lęku i dezorientacji. "The moon's a skull, I think it's grinning / The room is full of people now I think it's spinning" oddaje poczucie niepokoju społecznego lub egzystencjalnego. Odniesienia do "tie" – "I don't need your tie", "I don't wanna fix your tie" – mogą symbolizować odrzucenie konformizmu, oczekiwań społecznych i powierzchownych rozwiązań. Julian Casablancas inspirował się między innymi orkiestrą Titanica, która grała do końca, co rezonuje z ideą „świat się kończy, a ty decydujesz się grać muzykę”.

Fragmenty takie jak "Come here shut down and tune in tonite / Learn the words that they teach you without you realizing it / Come here sit down and watch some tv" to ostra krytyka manipulacji mediów i utraty indywidualnego myślenia. Chaotyczna sekwencja "Mine all mine / Wait your turn / Cross my cross / Slice his hand / Not your son / Not your friend / Not your enemy" odzwierciedla dezorientację, konflikty i kryzys tożsamości w społeczeństwie.

Koniec utworu przynosi refleksję nad priorytetami: "Understanding is more important than love / If not money will always trump justice". To gorzkie stwierdzenie o współczesnym świecie, gdzie pieniądze często dominują nad ideałami. Ostatnie wersy, "All is lost / I'll find my way / So I say / To be is not to be / To be is not the way to be", to niemal hamletowskie rozważania nad sensem istnienia i odrzucenie konwencjonalnej drogi, w poszukiwaniu własnej, autentycznej ścieżki, nawet w obliczu straty i chaosu. To desperacki krzyk, ale także deklaracja nadziei na odnalezienie własnej drogi w chaosie, jak wspomniano w jednym z artykułów, że "smutek, jak każda inna emocja, jest ostatecznie tylko tymczasowy". Piosenka, która sama w sobie jest produktem nieszczęścia, stanowi dowód przetrwania, sugerując, że z trudności może wyniknąć coś dobrego.