Interpretacja Riders on the storm - The Doors

Riders on the Storm, hipnotyzująca ballada The Doors, to arcydzieło, które zamyka szósty i ostatni album studyjny zespołu z Jimem Morrisonem, L.A. Woman. Wydany w czerwcu 1971 roku, zaledwie miesiąc przed jego niespodziewaną śmiercią w Paryżu, utwór ten stał się przejmującym łabędzim śpiewem charyzmatycznego frontmana, naznaczonym pośmiertną aurą, która tylko pogłębia jego tajemniczość. Utwór, zaliczany do psychodelicznego rocka, jazz rocka, art rocka, a nawet prekursora muzyki gotyckiej, od początku wciąga słuchacza w swój mroczny, kinowy świat.

Kluczem do unikalnego brzmienia jest geniusz instrumentalistów. Charakterystyczna linia basowa, którą stworzył klawiszowiec Ray Manzarek na pianinie Fendera Rhodesa, stanowi puls piosenki, naśladując odgłos deszczu, tworząc tym samym nastrojową, deszczową atmosferę. Gitarzysta Robby Krieger, grający na Gibsonie SG, wzbogaca utwór o eteryczne, zniekształcone dźwięki tremolo i pogłosu sprężynowego, co potęguje mroczny klimat. Co ciekawe, Krieger wspomniał w wywiadzie, że piosenka początkowo zaczęła się jako "surf tune". Do tego dochodzą autentyczne nagrania efektów dźwiękowych deszczu i burzy, które inżynier Bruce Botnick, czerpiąc z zasobów Elektra Records, ręcznie synchronizował, aby wzmocnić poczucie nadciągającej nawałnicy. Perkusja Johna Densmore'a, choć pozornie prosta, nadaje utworowi specyficzny "drive", dzięki niestandardowemu podejściu do rytmu.

Tekst piosenki otwiera się egzystencjalnym stwierdzeniem: "Into this house we're born, Into this world we're thrown", co odzwierciedla poczucie rzucenia w życie bez kontroli i towarzyszące temu zagubienie. Słowa "Like a dog without a bone, An actor on the loan/out alone" podkreślają wrażliwość i poszukiwanie celu w świecie, w którym jednostka czuje się osamotniona i odgrywa narzuconą rolę. Właśnie ta refleksja nad kondycją ludzką, a także otaczającą rzeczywistością lat 70., naznaczoną wojną w Wietnamie i niepokojami społecznymi, sprawia, że utwór rezonuje z tak wieloma słuchaczami.

Najbardziej mroczny i sugestywny jest fragment poświęcony "killer on the road". Ta postać miała swoje korzenie w prawdziwej historii seryjnego mordercy-autostopowicza Billy'ego "Cockeyed" Cooka, który w latach 50. zamordował sześć osób, w tym całą rodzinę. Morrison był zafascynowany tą postacią do tego stopnia, że napisał scenariusz do filmu krótkometrażowego HWY: An American Pastoral, w którym sam zagrał autostopowicza-zabójcę. Manzarek jednak podkreślał, że Jim nie chciał, aby piosenka była wyłącznie o seryjnym mordercy.

Dlatego też, po tym niepokojącym fragmencie, tekst przechodzi w bardziej osobiste i czułe przesłanie: "Girl, you gotta love your man. Take him by the hand, Make him understand, The world that you depends on. Our life will never end. Girl, you gotta love your man." Ten fragment, zdaniem Manzarka, był wyrazem miłości Morrisona do Pameli Courson, jego partnerki. Jest to próba zrównoważenia mroku i niebezpieczeństwa, przypomnienie o znaczeniu miłości, więzi i wsparcia w obliczu przeciwności losu, a nawet o tym, że kobiety mogą "uratować" mężczyzn. Manzarek uważał, że w tym miejscu piosenka staje się "bardzo duchowa".

Niezapomnianym elementem nagrania jest wokal Morrisona. Oprócz głównej linii wokalnej, Jim nagrał szeptane partie, dublując własny głos, co stworzyło upiorny efekt echa, sprawiający wrażenie, jakby jego głos unosił się w powietrzu lub szeptał bezpośrednio do ucha słuchacza. Ta szeptana ścieżka była prawdopodobnie ostatnią rzeczą, jaką Morrison nagrał w studiu, co tylko pogłębia pośmiertny i proroczy charakter utworu. Całość nagrano w grudniu 1970 i styczniu 1971 roku w warsztacie The Doors, w atmosferze artystycznej swobody, po tym jak długoletni producent Paul Rothchild opuścił sesje, rzekomo krytykując utwór jako "muzykę do koktajli". Zespół, wraz z Brucem Botnickiem, zdecydował się samodzielnie produkować album.

W ostatecznym rozrachunku, Riders on the Storm to poetycka podróż przez wzburzone morze ludzkiego doświadczenia, gdzie metafora burzy symbolizuje wewnętrzne zawirowania i zewnętrzne niebezpieczeństwa. To refleksja nad nieprzewidywalnością życia, potrzebą miłości i nadziei w obliczu mroku. Jim Morrison, świadomie lub nie, pozostawił światu arcydzieło, które do dziś porusza swoją głębią i melancholijnym pięknem. Jest to utwór, w którym duch Pustynnego Króla wciąż jeździ na burzy.