Interpretacja Whiskey Bar (Alabama Song) - The Doors

"Whiskey Bar (Alabama Song)" w wykonaniu The Doors to utwór, który na pierwszy rzut oka idealnie wpisuje się w mroczną, hedonistyczną estetykę zespołu, a jego alkoholowe i seksualne odniesienia zdają się być naturalnym odzwierciedleniem osobowości Jima Morrisona. Jednakże, mało kto wie, że piosenka ta ma znacznie starsze i bardziej złożone pochodzenie, wywodząc się z niemieckiej sceny operowej lat 20. XX wieku.

Utwór, znany również jako "Moon of Alabama" lub "Moon over Alabama", został napisany jako wiersz w języku niemieckim przez wpływowego dramatopisarza Bertolta Brechta w 1925 roku, a następnie przetłumaczony na angielski przez jego bliską współpracowniczkę Elisabeth Hauptmann. Kurt Weill skomponował do niego muzykę w 1927 roku na potrzeby sztuki teatralnej Mahagonny-Songspiel, a później wykorzystano go w pełnoprawnej operze Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Wzlot i upadek miasta Mahagonny) w 1930 roku. W oryginalnym kontekście opery, piosenka jest śpiewana przez Jenny i jej koleżanki prostytutki, które przybywają do fikcyjnego miasta Mahagonny – miejsca bez zasad, będącego satyrą na kapitalizm i konsumpcjonizm Republiki Weimarskiej. Odzwierciedla ona tematy materializmu, rozpaczy i zakazanych przyjemności, które The Doors często eksplorowali w swojej twórczości.

The Doors odkryli "Alabama Song" dzięki klawiszowcowi Rayowi Manzarkowi, który posiadał album z niemieckimi piosenkami. To Dorothy Fujikawa, ówczesna dziewczyna, a później żona Manzarka, zasugerowała zespołowi, aby spróbowali zaaranżować ten utwór. Zespół przyjął go jako regularny element swojego repertuaru podczas występów w klubie Whisky a Go Go, a wielu słuchaczy mylnie uważało go za ich oryginalną kompozycję.

W interpretacji The Doors, Jim Morrison celowo zmienił jeden z wersów. Oryginalne "Show us the way to the next pretty boy" (Pokażcie nam drogę do następnego chłopca) zostało zmienione na "Show me the way to the next little girl" (Pokaż mi drogę do następnej małej dziewczynki). Ta zmiana, choć dziś może budzić kontrowersje, pasowała do image'u Morrisona i konwencji rocka tamtych czasów. Tekst piosenki jest desperackim wołaniem o ucieczkę i natychmiastową gratyfikację. Powtarzające się frazy "Show me the way to the next whiskey bar" i "Show me the way to the next little girl" symbolizują nieustanne poszukiwanie ucieczki od rzeczywistości, czy to poprzez alkohol, czy poprzez przelotne relacje. Podkreślona groźba "For if we don't find / The next whiskey bar / I tell you we must die" w sugestywny sposób wyraża egzystencjalny lęk i przekonanie, że bez tych ulotnych przyjemności życie staje się nieznośne, a śmierć nieunikniona.

Wykonanie The Doors charakteryzuje się psychodelicznymi i karnawałowymi elementami, z Manzarkiem dodającym unikalne, "jingle-jangly" brzmienie na marxofonie, co było pomysłem producenta Paula Rothchilda. Charakterystyczny wokal Morrisona, chwiejny i ponury, idealnie oddaje dekadencki, niemal kabaretowy nastrój utworu, który z czasem nabrał dosłownego znaczenia w kontekście jego własnych problemów z alkoholem i narkotykami.

Linie "Oh, moon of Alabama / We now must say goodbye / We've lost our good old mama / And must have whiskey, oh, you know why" dodają piosence głębszego, melancholijnego wymiaru. "Mama" może symbolizować utraconą niewinność, moralność, bezpieczeństwo lub nawet utopijną wizję życia, która zniknęła. To pożegnanie z przeszłością i pogodzenie się z koniecznością szukania pocieszenia w ucieczkowych przyjemnościach. W tym kontekście, "Alabama" nie odnosi się do konkretnego miejsca geograficznego, lecz stanowi raczej symboliczny, poetycki obraz utraconej krainy, być może ideału czy też pierwotnej czystości. The Doors, mimo że utwór nie był ich autorstwa, uczynili go integralną częścią swojej tożsamości, umieszczając go na swoim debiutanckim albumie z 1967 roku. Zdolność do włączenia tak odmiennego materiału w swoją twórczość tylko podkreślała ich artystyczną śmiałość i otwartość na eksperymenty, cementując "Whiskey Bar" jako jeden z najbardziej rozpoznawalnych i intrygujących coverów w historii rocka.