Utwór „Forget It” duetu $uicideboy$ to głęboko introspektywna i bolesna podróż w głąb umysłów artystów, Scrim’a (Anthony Mars) i Ruby’ego da Cherry (Norman Atomic), którzy w swojej twórczości niejednokrotnie poruszają tematykę uzależnień, problemów ze zdrowiem psychicznym oraz egzystencjalnych kryzysów. Piosenka, stanowiąca jeden z dziewiątych utworów na albumie „Long Term Effects of SUFFERING”, była długo wyczekiwanym kawałkiem, pierwotnie planowanym na album „I Want to Die In New Orleans”, by następnie zostać z niego usuniętą, ku rozczarowaniu wielu fanów. To tło podkreśla jej znaczenie w dyskografii duetu, odzwierciedlając ich nieustającą walkę z wewnętrznymi demonami.

Już sam początek utworu, otwierający się frazą „Pull the trigger, Budd Dwyer, hahaha”, stanowi mroczne nawiązanie do słynnego publicznego samobójstwa R. Budda Dwyera, urzędnika stanowego, co od razu ustala ponury i depresyjny ton kompozycji. Wskazuje to na głębokie poczucie beznadziei i skłonności autodestrukcyjne, które artyści eksplorują w dalszej części tekstu.

W pierwszej zwrotce, Anthony Mars (Scrim) wyraża pragnienie chwili wytchnienia i zagubienie umysłu, podkreślając brak kontroli nad własnymi emocjami i życiem. Mówi o ulotności pieniędzy oraz o nawracającym obrazie ukochanej osoby w snach i myślach, co może symbolizować zarówno utraconą miłość, jak i obsesyjne pragnienie narkotyku, który stał się centralnym punktem jego istnienia. Scrim, znany ze swoich zmagań z opiatami, w tym heroiną, otwarcie odnosi się do cyklu odwyk-nawrót: „Rehab after rehab, Come home just to relapse”. Wspomina, że gdyby miał wybór, zerwałby z narkotykami, ale problem jest „tak o wiele głębszy” („But it’s just so much deeper”), wskazując na psychologiczne i emocjonalne korzenie uzależnienia. Ujawnia również świadomość ciężaru, jaki kładzie na swoich bliskich („Carry too much baggage on my people”), a także poczucie pogodzenia się ze śmiercią, widząc ją jako uwolnienie od cierpienia. Jego słowa: „I'm at peace at my death and i know it's just another sad song”, rezonują z autentyczną rezygnacją, która jest znakiem rozpoznawczym $uicideboy$, a jednocześnie odrzuca powierzchowność sławy i bólu, pragnąc jedynie prostej, prawdziwej chwili bliskości, być może po raz ostatni. To pragnienie oderwania się od obecnego życia jest silne: „I'm not living life this way, I don't care about the fame, I don't care about the pain”. Scrim, który kiedyś speedballował (przyjmował 20 Adderall i 20 Xanax dziennie), szczerze mówił w wywiadach o tym, że sława nie przyniosła mu spełnienia i nie wypełniła wewnętrznej pustki.

W drugiej zwrotce, Norman Atomic (Ruby da Cherry) kontynuuje narrację, lecz z nieco innej perspektywy. Jego wersy rozpoczynają się od pytania „Don't know why you left”, po którym następuje przeliterowanie słowa „H-E-R-O-I-N” i „H-E-R-O-I-N-E”, bezpośrednio identyfikując obiekt swojej obsesji i bólu. Pomimo tego, że narkotyk odchodzi, zawsze wraca, a on jest gotów oddać mu wszystko, co zostało mu w piersi, co jest metaforą utraty serca i empatii („N-O-H-E-A-R-T”). Ruby opisuje niszczycielski cykl, gdzie „overdose into a comatose” staje się jego „sloganem” – tragicznym odzwierciedleniem powtarzających się stanów niemal śmiertelnych. Przyznaje się do bycia „fucking broken again” i zdaje sobie sprawę, że w końcu granice między przyjaciółmi a wrogami zacierają się. Zastanawia się, czy będzie żałował opuszczenia ich obu po śmierci. Ruby, podobnie jak Scrim, doświadczył, że pieniądze i sława są jedynie „ulotnymi sposobami na przeciwdziałanie wstydowi” („All of the money and fame are only fleeting ways to counteract my shame”). Ta gorzka refleksja podkreśla, że zewnętrzne sukcesy nie są w stanie uleczyć wewnętrznych ran. Końcowe wersy, „Everyday is the same, I'm going insane and nothing ever changes”, wyrażają rozpaczliwą monotonność życia w uzależnieniu i tęsknotę za zmianą, wołając: „I gotta get out my own way, Find a better way”.

„Forget It” jest zatem przejmującym świadectwem walki z uzależnieniem i wewnętrznym chaosem, które są głęboko zakorzenione w osobistych doświadczeniach duetu. Obaj kuzyni, którzy założyli $uicideboy$ w 2014 roku, po tym jak byli niezadowoleni z różnych aspektów swojego życia, w tym pracy i toksycznych związków, postanowili poświęcić się muzyce, zawierając pakt: jeśli nie osiągną sukcesu do 30. roku życia, popełnią samobójstwo. Ich muzyka, choć mroczna, stała się dla wielu fanów wentylem bezpieczeństwa i sposobem na poczucie, że nie są sami w swoich zmaganiach. Z czasem, sami artyści, po tym jak obaj przeszli przez proces trzeźwienia i walki z nałogami, zaczęli podkreślać nadzieję i odpowiedzialność, by ich doświadczenia mogły pomóc innym. Scrim, w wywiadach, często zaznaczał, że ich teksty nie glorifikują używania narkotyków, lecz są szczerym dziennikiem ich zmagań, mającym pokazać, że wyjście z uzależnienia jest możliwe. To sprawia, że „Forget It”, mimo swojego pierwotnie ponurego wydźwięku, staje się częścią szerszej narracji o przetrwaniu i odnalezieniu drogi do lepszego życia.