Piosenka „Monochromatic” duetu $uicideboy$ to surowa i szczera opowieść o ciemnych stronach sławy, walce z uzależnieniem oraz głębokiej samotności, która towarzyszy życiu w trasie. Utwór, pochodzący z ich albumu „THY KINGDOM COME” wydanego 1 sierpnia 2025 roku, natychmiastowo zanurza słuchacza w mrocznej, szarej atmosferze, co idealnie oddaje tytuł – „Monochromatic” może symbolizować brak barw, poczucie pustki i znużenia.

Od samego początku Scrim, w swojej zwrotce, maluje obraz ciągłego ruchu i izolacji. Linia „Back up on the road, all alone, MIA” doskonale oddaje stan bycia fizycznie obecnym, ale emocjonalnie nieobecnym. Koncerty są wyprzedane, ale artysta płacze sam na sam, co jest bolesnym kontrastem między publicznym sukcesem a prywatnym cierpieniem. Wspomina o tym, jak widzi twarz ukochanej osoby w każdej napotkanej dziewczynie, co prowadzi do nadużywania leków w nadziei na zagłuszenie bólu: „So I overmedicate, hoping that—”. To rozpaczliwa próba ucieczki od rzeczywistości i uporczywych myśli o lojalności partnerki pod jego nieobecność. Scrim przyznaje, że jest „here but never there”, a to udawanie obojętności powoli go niszczy. Obraz jego wycieńczenia, gdy potrzebuje pomocy, by wejść na scenę („I need help to climb the stairs”), zasilany pigułkami i modlitwami, podkreśla fizyczne i psychiczne wyczerpanie. Mówi o tym, że „poszedł tak cholernie wysoko, że wątpi, czy wyląduje”, co może odnosić się zarówno do narkotyków, jak i do szczytu kariery, z którego ciężko wrócić na ziemię. Najbardziej wstrząsający jest fragment o myśli samobójczej – „Gun to my temple backstage as they scream” – ujawniający mroczną prawdę o tym, że pod światłami reflektorów rzeczy nigdy nie są takie, na jakie wyglądają.

Most, śpiewany przez Scrimma i Ruby'ego, przynosi drobne, choć znaczące, przesunięcie. „I untie the rope, I stop snorting all that dope” sugeruje podjęcie próby wyzwolenia się z nałogu i odrzucenie myśli samobójczych. Jest to moment introspekcji i pragnienia zmiany, nawet jeśli poczucie samotności wciąż jest dominujące.

W drugiej zwrotce Ruby da Cherry wkracza z własną, równie bolesną perspektywą. Mówi o utracie nadziei, nazywając siebie „Just another Oddy trope” – co może odnosić się do jego aliasu Oddy Nuff, wskazując na to, że jego historia upadku jest powtarzającym się, znajomym motywem. Potwierdza, że zerwał z nałogiem („Untied the rope, I stopped snorting all that fucking dope”), jednak czuje potrzebę odejścia, choć z żalem żegna się z bliskimi. Wyjaśnia, że zostawił „a piece of me back on the road” jako „backup soul”, co można interpretować jako część swojej tożsamości, być może tę mroczną, uzależnioną, która wciąż istnieje, ale jest odłożona na bok, na wypadek ponownego upadku. Linia „My grave's a hole right now, I'll fill it one day, I don't know” wyraża niepewność co do przyszłości i wciąż obecne myśli o śmierci, ale jednocześnie determinację do nauczenia się radzenia sobie i uniknięcia samozniszczenia. Ruby przyznaje, że nie chciał dorosnąć w ten sposób („I didn't mean to grow”), a proces ten był powolny i bolesny. Ostatnie wersy jego zwrotki – „I'ma struggle 'til I'm soaked, Blood, sweat, and tears, I'm overflowed” – to metafora intensywnej walki i cierpienia.

Mimo tak ciężkiego i mrocznego wydźwięku, utwór kończy się przesłaniem nadziei. „Rusted hope can be cleaned and made into gold” to potężna metafora, sugerująca, że nawet najbardziej zardzewiała, zapomniana nadzieja może zostać odnowiona i przekształcona w coś cennego. Ten werset często jest podkreślany przez fanów i terapeutów reagujących na twórczość duetu, którzy widzą w nim obietnicę uzdrowienia i odkupienia. Scrim i Ruby otwarcie mówią o swojej trzeźwości i przypisują swoje wyzdrowienie Bogu, a także o tym, że czują silną potrzebę wspierania innych w walce z uzależnieniami i traumami. W wywiadach Scrim podkreśla, że na każdym występie dzieli się swoją historią o powrocie do zdrowia, a Ruby ma na celu „uratowanie 100 000 dusz”. To pokazuje, że mimo mrocznej estetyki, ich muzyka ewoluowała w kierunku przekazywania nadziei, świadomości i poczucia, że nikt nie jest sam w swoich zmaganiach.

Produkcja utworu, za którą odpowiadają Budd Dwyer (alter ego Scrimma) i Dynox, wykorzystuje samplowanie "Scars" Novulenta, tworząc ponury, ale uderzający krajobraz dźwiękowy. Znane intro „(You did good, $lick) Ooh, aah (It's a Smash)” zawiera w rzeczywistości zmodyfikowany głos Scrimma, przetworzony przez Sam Bo Bachracka, jednego ze współproducentów i inżynierów miksu $uicideboy$. To dodaje osobistego akcentu i jeszcze bardziej zacieśnia więź między twórcami a ich intensywnym przekazem.

„Monochromatic” to nie tylko świadectwo osobistych zmagań artystów, ale także lustro dla wielu słuchaczy, którzy identyfikują się z uczuciem izolacji, walki z wewnętrznymi demonami i poszukiwaniem światła w ciemności. To surowy, emocjonalny krzyk, który kończy się echem możliwości odrodzenia.