Piosenka „1000 Blunts” duetu $uicideboy$, wydana 29 lipca 2022 roku na albumie Sing Me a Lullaby, My Sweet Temptation, stanowi brutalnie szczerą i introspektywną podróż w głąb umysłów artystów, naznaczonych walką z nałogami, problemami psychicznymi i goryczą sławy. Już sam tytuł utworu jest wymownym nawiązaniem do ich wcześniejszej piosenki „100 Blunts”, co sugeruje eskalację problemów i pogłębianie się spirali autodestrukcji.

Początkowe, nawiedzone intro od Kllo, z powtarzającym się frazą „I'm noticing the mine” (zsamplowane z utworu „Bolide” Kllo), natychmiast wprowadza słuchacza w atmosferę wewnętrznego zagrożenia i niepokoju. Można to interpretować jako świadomość zbliżającej się katastrofy, psychicznej pułapki, którą artyści dostrzegają, lecz z której nie potrafią lub nie chcą uciec. To echo wewnętrznego głosu, który alarmuje o ukrytym niebezpieczeństwie.

Wers $crim’a, otwierający się od „Yo, light that cigarette, I'm trippin'”, od razu zanurza nas w świat nałogu i odrętwienia. Jego obraz rzucania popiołu na „bitches” i regularnego zażywania „dose” ukazuje postawę nihilizmu i desperacji, gdzie relacje są sprowadzone do czysto fizycznych, a używki stają się codzienną rutyną. Pomimo osiągniętego statusu i bogactwa – „Private jet, fuck a delay / Went to Paris and back in a day” – $crim przyznaje: „no, I'm never ok / Bitch, stop asking”. To bolesne wyznanie podkreśla iluzoryczność zewnętrznego sukcesu, który nie przekłada się na wewnętrzny spokój. Dalej, raper wyraża rozczarowanie sławą, stwierdzając, że „The lights, the glitter, the glamour / None of this shit even matters / None of this shit made me happy”. To gorzkie podsumowanie pokazuje, że mimo wspierania rodziny i poczucia zasługi na Grammy, osiągnięcia materialne nie przyniosły mu ukojenia. Najbardziej wstrząsające są wersy o jego walce z uzależnieniem i zdrowiem psychicznym: „Wound up in rehab but instead of a casket / Locking me up and they had the rooms padded / Made a straight jacket my fashion”. Ten fragment dosadnie oddaje realia pobytu w ośrodku odwykowym, gdzie izolacja i desperacja stają się tak powszechne, że "kaftan bezpieczeństwa" urasta do rangi „fashion”. $crim wielokrotnie otwarcie mówił o swoich zmaganiach z uzależnieniem od narkotyków i alkoholu, a także z lękiem, depresją i PTSD, podkreślając, że dopiero w „bardzo ciemnym miejscu” zdecydował się szukać pomocy.

Ruby da Cherry w swojej zwrotce kontynuuje mroczną narrację, opisując się jako „Grim reaping I'm undercover”, co odzwierciedla jego rolę żniwiarza dusz, ukrytego pod maską artysty. Również on dotyka tematu powierzchownych relacji i autodestrukcyjnych skłonności: „Only weed keeps me from bugging and from seeking out more destruction”. To zdanie ujawnia, że marihuana jest dla niego formą samoleczenia, tymczasową barierą przed głębszym upadkiem, choć zarazem przyznaje się do bycia „pro at self-doubt”. Ruby porusza też temat ciężaru sławy i zazdrości: „All these fuckboys wanna be me, but they keep it on the low / And talk shit about me and my cousin while we're thumbing through our dough”. Mimo finansowego sukcesu, artysta doświadcza zawiści i pragnienia bycia nim, co prowadzi do gorzkiego wniosku: „All this fame is such a curse, sometimes I wish I was a ghost”. To pragnienie niewidzialności jest mocnym świadectwem obciążenia, jakie niesie ze sobą publiczne życie.

Refren, śpiewany przez obu, spaja główne motywy piosenki. Powtarzające się „Haunted, haunted, haunted, haunted” jest potężnym obrazem ich umysłów, które są niczym więzienie: „I can't escape my mind / It's like I'm doing time, all the time”. Uczucie wyczerpania, zagubienia („Exhausted, lost it”) oraz wzmianka o „just one little line” to jasne odniesienie do kokainy lub innych używek, które oferują chwilową ucieczkę, ale pogłębiają błędne koło. Finalne „Have this talk with God all the time” sugeruje stałą, wewnętrzną walkę o spokój, duchowe ukojenie i sens, rozmowę z wyższą siłą, która jest jedynym stałym punktem w chaosie. Całość utworu jest głęboką analizą ceny, jaką płaci się za sukces w obliczu nieuleczalnych ran psychicznych i uzależnień, a także niekończącej się walki o odnalezienie choćby namiastki wewnętrznego pokoju.