"Styl Bydgoskich Bram" autorstwa Bsu banda to utwór, który stanowi brutalnie szczery hymn bydgoskiej ulicy, nasycony autentycznością i poczuciem przynależności do lokalnego środowiska. Tekst piosenki, zrealizowany przez Kmitę i Talara, jest zapisem codzienności mieszkańców bydgoskich kamienic i bram, gdzie bieda, przestępczość i walka o przetrwanie są na porządku dziennym. Jest to swego rodzaju manifest młodzieży wychowanej na osiedlach, naznaczonych trudnymi realiami społecznymi.

Już pierwsze wersy piosenki, "O to Styl Bydgoskich Bram / gdzie pęka kolejny gram", wprowadzają słuchacza w świat narkotyków i małej przestępczości. Raperzy stanowczo deklarują wierność zasadom ulicy, odrzucając postawę "konfidenta", co podkreśla głęboko zakorzeniony kodeks honorowy panujący w tym środowisku. Mówiąc o sobie jako o "młodych przestępcach", artyści nie idealizują tej drogi, lecz ukazują ją jako często przymusową konsekwencję nędzy, w której żyje wielu młodych ludzi. Skradzione telefony i zegarki to symbol walki o podstawowe środki do życia, a jednocześnie sposób na zamanifestowanie swojej obecności w brutalnym świecie ulicy.

W utworze Bsu banda kreuje obraz dzielnicy jako miejsca owianego "klimatem tajemnicy", gdzie "psy wpadły zanim ziomek towar schował". To sugestywny obraz ciągłej inwigilacji i braku prywatności, typowy dla środowisk, które funkcjonują na granicy prawa. Podkreślana jest również solidarność i wzajemne wsparcie – "wokół same mordy każdy prawilny / bogu wierny do końca dzięki czemu jestem silny". Odniesienie do wiary w Boga, pomimo trudnych warunków życia i nielegalnych działań, może świadczyć o poszukiwaniu nadziei i moralnego kompasu w świecie pełnym pokus i zagrożeń. Grupa działa "jak duchy", w ciszy i dyskrecji, co jest niezbędne w sytuacji "przypału", czyli wpadki.

W kontekście historycznym i artystycznym, "Styl Bydgoskich Bram" był częścią "pierwszej wspólnej płyty na nielegalu" Kmity i Talara, co świadczy o ich wczesnych, niezależnych początkach w bydgoskim podziemiu hip-hopowym. Kilka lat temu, utwór został nawet wykorzystany w ramach klipu hiphopowej formacji BSU BANDA, jako przykład mocno niezależnej realizacji z podziemnego hip-hopu przez festiwal Tofifest, co podkreśla jego znaczenie w lokalnej scenie. Bsu banda, a konkretnie Kmita i Talar, są często wymieniani jako reprezentanci BWU dzielnicy, co umacnia ich wizerunek jako głosów autentycznie wywodzących się z bydgoskich osiedli. Nazwa BSU (Bydgoskie Słowo Ulicy) również wskazuje na głębokie zakorzenienie w lokalnym kontekście i na zamiar bycia głosem tej społeczności.

Druga zwrotka maluje obraz rejonu "przytulonego diabła dotykiem", gdzie "od małego obcy z narkotykiem". Ten diabelski dotyk symbolizuje wszechobecność nałogów i ich destrukcyjny wpływ na życie młodych ludzi. Wysokie kamienice i brudne bramy stają się tłem dla dramatycznych historii, gdzie "kolejny dobry chłopak przez to ma kłopoty". Wszechobecne kamery symbolizują utratę wolności i prywatności, a świat rapu, reprezentowany przez Bsu banda, jawi się jako alternatywa dla "disco kariery" – jako autentyczny głos ulicy, który "pierdoli" powierzchowność głównego nurtu. Różnice społeczne są tu wyraźnie zaznaczone: "jeden klepie biedę drugiego ręce szelest", a "konfidenci" działają "kanałami", podczas gdy "świat czele" na powierzchni udaje niewinność.

Bydgoszcz, określana jako miasto "z cyklem zrodzone", staje się areną walki o kontrolę nad ulicą, gdzie "jebane psy chcą przejąć kontrolę". Jest to wyraz nieufności i buntu wobec sił porządkowych, często postrzeganych jako opresyjne. W tekście pojawia się również motyw ucieczki od rzeczywistości za pomocą substancji psychoaktywnych: "pakiet biorę no i dalej ruszam / THC stały rezydent płuca". To pokazuje, że dla wielu mieszkańców ulicy narkotyki są sposobem na poradzenie sobie z trudami życia lub formą relaksu. Co ciekawe, mimo problemów, scena hip-hopowa w Bydgoszczy jest aktywna, czego dowodem jest m.in. odbywający się tam od niedawna Bydgoszcz Hip Hop Festival, który w 2025 roku przeniesie się do Myślęcinka, skupiając topowych artystów polskiego rapu.

Trzecia zwrotka ponownie podkreśla dychotomię miasta, gdzie "biedni mają tu piekło bogaci niebo". Życie na ulicy to nie film – to brutalna rzeczywistość, gdzie zaufanie jest na wagę złota, a BSU banda to "szajka nie do rozjebania", symbolizująca lojalność i jedność w obliczu zagrożeń. Obraz "małolatów w brudnych ciuchach" pod bramami i "papier na kogoś, bo strzela z ucha" to kolejne elementy realistycznego portretu bydgoskich osiedli. Życie jest tu porównane do "rzutu lotką" – albo osiągniesz cel, albo zostaniesz "sprzątnięty". Nocą miasto "oddycha", dając pole do działania złodziejom i dilerom, co jest synonimem "Bydgoskiego miasta i jego patologii".

Ostatnia zwrotka odnosi się do "dziecka polskości", które "drugi raz wpada na głośnik", co może oznaczać powrót lub kontynuację rapowania, jako głosu z Bydgoszczy, miasta naznaczonego "policyjnym pościgiem". Los często nie okazuje litości, dlatego BSU reprezentuje "rap kulturę" jako formę wyrażania siebie i oporu. Raperzy wspominają o graffiti i dobrych bitach z basem, podkreślając kreatywność i pasję, które rozwijają się w tym trudnym środowisku. Tekst kończy się refleksją nad ludzkimi dramatami – żoną, która prosi o pieniądze na jedzenie, ale pije "winiacze", co jest kolejnym obrazem beznadziei i błędnego koła biedy i nałogów. Przestroga, by nie zapominać, że "za to co masz w kieszeni wielu powinęli", jest przypomnieniem o zagrożeniach i konsekwencjach szybkiego zarobku. Dźwięk starych kamienic i styl podziemia to kwintesencja "niebezpiecznego" stylu BSU, gdzie liczy się spryt i szybkość: "kto pierwszy ten lepszy to jak wyścigi". Utwór zamyka scena palenia "trawy" z ziomkami, co symbolizuje chwilę ulgi i wspólnoty w obliczu trudnej rzeczywistości – "buch za was!".

W szerszym kontekście, twórczość Bsu banda, podobnie jak innych artystów polskiego podziemia, stanowi ważne świadectwo społeczne, ukazujące realia życia w dużych miastach z perspektywy często marginalizowanych grup. Ich muzyka to nie tylko opowieść o przestępczości, ale także o lojalności, walce o godność i poszukiwaniu własnej tożsamości w brutalnym świecie. To głos, który nie boi się nazywać rzeczy po imieniu, oddając autentyczny styl bydgoskich bram.