Taco Hemingway, a właściwie Filip Szcześniak, to postać, która w ostatnich latach znacząco wpłynęła na polską scenę hiphopową. Jego twórczość często charakteryzuje się błyskotliwymi tekstami i inteligentnym spojrzeniem na rzeczywistość, a jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych utworów jest "+4822". Numer w tytule, czyli +4822, to kod kierunkowy Warszawy, co od razu wskazuje na głównego bohatera piosenki: stolicę Polski. Utwór pochodzi z EPki "Umowa o dzieło", wydanej 27 czerwca 2015 roku, i jest jednym z mocniejszych punktów tego wydawnictwa.

Tekst piosenki to barwny, a zarazem krytyczny obraz współczesnej Warszawy, widzianej oczami samotnego narratora, który przemierza miasto w nocy. Taco Hemingway maluje sceny z życia miasta, skupiając się na miejscach takich jak klubokawiarnie i brudne palarnie, gdzie mieszają się różne światy – od "korpo szczurów" podlizujących się "biurwom", po ludzi szukających rozrywki i ucieczki od codzienności. Raper, znany z unikania mediów i rzadkiego udzielania wywiadów, mimo ogromnej popularności, konsekwentnie buduje w swoich utworach portret miasta, które jest dla niego zarówno źródłem fascynacji, jak i frustracji.

W pierwszym fragmencie, opisującym klubokawiarnie jako miejsca, które dla wielu są oczywiste, narrator czuje się odosobniony. Mimo że miasto bywa "cudowne", towarzyszy mu poczucie, że "jest mu nie do śmiechu". Jego podróż przez centrum, samotnie, bez papierosów, jest niczym wędrówka przez obcą krainę, gdzie "WWA znowu udaje Narnię". Obraz "mętów co zakazują lewoskrętu" i groźby ze strony osób w "koszulkach Hemp Gru" (polskiej grupy hip-hopowej kojarzonej z ulicznym stylem) budują atmosferę niepokoju i poczucia zagrożenia, kontrastując z wewnętrznym buntem wyrażonym w wersie: "Moje serce jest jak stado bębnów".

Refren "Kawiarnie, kluby, no i klubokawiarnie / Martwi królowie znowu pójdą na marne / Kiedy za oczami noszę diabła / Znajdź mnie tam gdzie +4822" powtarza się kilkukrotnie, podkreślając cykliczność nocnego życia i pewną fatalistyczną refleksję nad historią i polityką. Sformułowania o "martwych królach" i "zdrajcach narodu" mogą nawiązywać do rozczarowania polską rzeczywistością polityczno-społeczną, gdzie dawne ideały zdają się tracić na znaczeniu, a ci, którzy powinni ponieść odpowiedzialność, uchodzą bezkarnie. Ten motyw pojawia się w twórczości Taco wielokrotnie, a w 2020 roku raper otwarcie wypowiedział się dla „The New York Times” na temat sytuacji politycznej Polski, co świadczy o jego zaangażowaniu społecznym.

Drugi fragment utworu pogłębia krytyczną perspektywę na miasto i jego mieszkańców. Warszawa "pachnie jak szlugi i kalafiory", a także "szlugi i propaganda". To sensoryczny opis miejsca, w którym codzienność miesza się z politycznymi napięciami. Autor wyśmiewa powierzchowność i hipokryzję, ironicznie opisując "grubych sąsiadów" i ich "grube labradory", czy też "bandy idiotek", które "chcą być Małą Mi, a mają japy Panien Migotek". Te odniesienia do postaci z Muminków, stanowiących kontrast między niezależnością a infantylizmem, pokazują, jak młodzi ludzie próbują kreować swój wizerunek, często w oderwaniu od rzeczywistości. Podobnie, postać "młodego gangstera na bezpłatnym stażu", który musi "śpiewać tu z Jagiełłą i Zygmuntem Starym", by zaimponować dziewczynie, a na co dzień "milczy z Mieszkiem i Chrobrym", to trafna satyra na współczesne aspiracje i brak zakorzenienia w wartościach historycznych w stolicy, gdzie "stoicyzm niebezpiecznie niemodny".

W ostatniej części Taco Hemingway zwraca się do policji, wyrażając swój strach, ale jednocześnie dając im swoje dane, co może być aktem defiacji lub rezygnacji. Scena, w której przyjaciel trafia do izby wytrzeźwień z menelami wyglądającymi jak Leonid Breżniew, a narrator prosi o "opiekę" i żeby "całował go jak Honecker", to kolejny przykład czarnego humoru i groteski, które charakteryzują styl Taco. Te historyczne postacie komunistycznych dyktatorów symbolizują upadek i zmierzch pewnej epoki, która wciąż rzutuje na polską rzeczywistość.

Najbardziej znaczącym elementem tego fragmentu jest personifikacja Warszawy jako kobiety: "Czasem WWA mi opór przypomina kobietę / Ulice to jej tatuaże, ja ją proszę o rękę. Będzie wesele". To metafora skomplikowanej relacji narratora z miastem – relacji pełnej trudności i sprzeczności, ale jednocześnie głębokiego przywiązania i pragnienia trwałego związku. Warszawa, ze swoimi tatuażami ulic, jest ukochaną, choć wymagającą partnerką. O tym silnym związku Taco Hemingwaya z miastem świadczy również fakt, że radny Śródmieścia, Piotr Salach, złożył interpelację w sprawie nazwania jednej z warszawskich ulic imieniem artysty, wskazując na to, że w swojej twórczości wielokrotnie portretował on Warszawę, czyniąc ją "niemal pełnoprawnym bohaterem swoich utworów".

Piosenka "+4822" to nie tylko opis nocnego życia, ale przede wszystkim głęboka refleksja nad kondycją współczesnego społeczeństwa, samotnością w tłumie, poszukiwaniem autentyczności i złożoną relacją z miastem. Taco Hemingway, poprzez ironię, sarkazm i liczne kulturowe odniesienia, tworzy utwór, który doskonale oddaje ducha pewnego pokolenia i jego rozczarowanie otaczającą rzeczywistością, jednocześnie wyrażając nieodłączną miłość do miasta, które jest jego domem.