Interpretacja Duszki - Sanah

Sanah w utworze "Duszki" zabiera słuchacza w intymną podróż przez meandry wewnętrznych zmagań, gdzie światło nadziei przeplata się z ciężarem egzystencjalnych niepokojów. Piosenka, która ukazała się 1 października 2020 roku na EP-ce "Bujda", stanowi zręczne połączenie osobistych refleksji z uniwersalnym przesłaniem o walce z własnymi demonami. Tekst utworu, współtworzony przez samą Sanah oraz Magdalenę Wójcik, z muzyką skomponowaną wspólnie z Paulem Whalleyem, odzwierciedla charakterystyczny dla artystki styl, łączący młodzieżowy slang z poetycką wrażliwością, co jest jednym z jej znaków rozpoznawczych.

Centralnym motywem są tytułowe "duszki", które można interpretować jako personifikację negatywnych myśli, smutków, problemów i wewnętrznych głosów, nieustannie krążących w głowie podmiotu lirycznego. Już pierwsze wersy, "Smutki tańczą w mej głowie / Smutki, ich nie przegonię / Przecież wiem / Lubią mnie", ujawniają paradoksalną relację z cierpieniem. Negatywne emocje stają się niemalże oswojone, stanowiąc znajomą, choć niechcianą, część codzienności. Sanah, zapytana w wywiadach o obecność melancholii w swojej twórczości, przyznaje, że stres, niepokój i lęk to część jej samej, której nie pozbędzie się zbyt szybko, co podkreśla autentyczność i osobiste zaangażowanie w poruszane tematy. "Duszki" mogą być odczytywane jako echo traumy, która pozostaje po wielu wydarzeniach, prowadząc do poczucia nieufności i nieustających trudności.

Wrażenie zatracenia potęguje kolejna fraza: "Rządzi, moja histeria / Rządzi - to fanaberia / Tonę w niej / Kręci mnie". Histeria, choć pozornie irracjonalna i kojarzona z kaprysem, staje się rodzajem dziwnej fascynacji, w której podmiot liryczny zatapia się, czując jednocześnie jej niepokojącą moc. Jest to taniec na krawędzi, gdzie świadomość autodestrukcji miesza się z trudną do zerwania więzią z własnym chaosem, wskazując na skomplikowaną dynamikę wewnętrznego świata artystki.

Refren jest wyraźnym wezwaniem do przegnania tych niechcianych "duszków" – negatywnych myśli, które nie pozwalają żyć pełnią życia: "Duszki krążą wokół mnie / Niech uciekają hen / Na kłódkę zamknę je". To prośba, a zarazem akt determinacji – próba aktywnego zamknięcia i odseparowania się od dręczących myśli. Nie jest to jednak proste zwycięstwo, a ciągła walka, którą można interpretować jako walkę duchową z pokusami i niechcianymi myślami, mającą na celu odzyskanie kontroli nad własnym umysłem i emocjami.

W kontraście do wewnętrznego mroku pojawia się sekcja, która stanowi hymn do odnalezienia wewnętrznej siły i radości życia: "Serce - płoń / Niczym żywy ogień / Nutko - dzwoń / Ułóż mi melodię / Kwiatów woń / Niech do góry niesie mnie". Te obrazy symbolizują pragnienie pasji, twórczości i piękna natury, które mają stać się antidotum na melancholię. To apel do ożywienia serca, odnalezienia inspiracji w muzyce i wzniesienia się ponad troski dzięki subtelnym doznaniom zmysłowym. Ten fragment piosenki, zgodnie z inną interpretacją, oferuje wskazówki, jak rozpalić serce, by płonęło niczym żywy ogień i jak radzić sobie, gdy wszystko wali się, a my nie możemy biec. Jest to moment poszukiwania esencji życia, która pozwoli uciec od gnębiących „duszków”.

Kolejna zwrotka ponownie wprowadza motyw problemów: "Problem, tańczy w mej głowie / Problem, nuży mnie trochę / Dobrze wiem / Polubił mnie". Podobnie jak smutki, problemy stają się natrętnym towarzyszem, co tylko wzmacnia poczucie uwięzienia w negatywnych schematach myślowych. "Głosy do ucha szepczące / Głosy, te słowa mylące / Mówią mi / Za dużo ich" – to sugestywna metafora wewnętrznego dialogu, który zamiast wspierać, prowadzi do dezorientacji i przytłoczenia, potęgując wrażenie chaosu i braku kontroli.

Zakończenie utworu przynosi poczucie rezygnacji, ale i iskierkę nadziei: "Wszystko wali się / A ja nie mogę biec / Może ten deszcz / Udaję łzę / Minie ten sen / I będzie okej". Chaos i niemożność ucieczki z trudnej sytuacji są tu namacalne. Deszcz staje się symbolicznie łzą, naturalnym wyrazem smutku, który zmywa wewnętrzny ból. Ostatnie wersy wyrażają uniwersalną wiarę w to, że trudny okres to jedynie przemijający sen, po którym nastąpi ukojenie i powrót do normalności. To kwintesencja ludzkiej nadziei, która pozwala przetrwać najcięższe chwile, w oczekiwaniu na to, że "będzie okej". Piosenka może być traktowana jako opowieść o traumie i negatywnych wspomnieniach, które zniechęcają do zaufania i komplikują życie, ale jednocześnie zawiera fundamentalny element wiary w lepsze jutro. Sanah, swoją subtelnością i umiejętnością przekuwania osobistych przeżyć w uniwersalne historie, trafia do szerokiej publiczności, dowodząc, że autentyczność i wrażliwość są kluczami do serc słuchaczy.