Piosenka "2:00" Sanah to utwór głęboko zakorzeniony w nostalgii, żalu i refleksji nad minionymi chwilami, które mogły potoczyć się inaczej. Wydany 26 marca 2021 roku jako drugi singel promujący jej drugi studyjny album zatytułowany "Irenka", szybko zdobył uznanie słuchaczy, czego dowodem jest status diamentowego singla w Polsce, co oznacza ponad 250 tysięcy sprzedanych kopii. Tekst, współtworzony przez Sanah (Zuzannę Jurczak) oraz Magdalenę Wójcik, z muzyką skomponowaną przez Sanah, Toma Martina i Edwarda Leithead-Docherty'ego, z subtelnością maluje obraz wewnętrznych rozterek.

Utwór rozpoczyna się od pytania o sens minionych działań: "Nie wiem, czy to miało sens / Hulać tak, hulać tak kolejny raz...". To wprowadzenie natychmiast zanurza słuchacza w stan melancholii, sugerując powtarzalność pewnych zachowań i towarzyszącą im pustkę. Miotanie się między hasłem carpe diem a późniejszym "sza, cicho sza" doskonale oddaje wewnętrzny konflikt: pragnienie czerpania z życia pełnymi garściami kontra nagłe wycofanie i cisza, która następuje po emocjonalnym zgiełku. Sanah w wywiadach często podkreśla swoją wrażliwość i naturalność, co znajduje odzwierciedlenie w autentyczności przekazu tego utworu. Jak sama artystka powiedziała o "2:00", to "sanah, czyli ja troszkę w świetle innym. Pod powierzchnią tańczą kolory i dźwięki słychać jakby ożywiony obraz prerafaelitów, a w jego sercu ukrywa się… kolejny obrazek!". To zdanie sugeruje warstwową naturę utworu, gdzie pod pozorną prostotą kryją się głębsze emocje i artystyczne odniesienia.

Kluczowym momentem piosenki jest scena telefonicznej rozmowy o drugiej w nocy. "Sorka za ten telefon dzisiaj o drugiej w nocy, / Tylko chciałam pomocy i Ciebie... / W słuchawce słyszałam śmiech. / Naiwna ja, naiwna ja". Ta pora – 2:00 – symbolizuje moment słabości, kiedy bariery opadają, a potrzeba bliskości i wsparcia staje się nagląca. Śmiech w słuchawce jest bolesnym sygnałem odrzucenia, potwierdzającym poczucie bycia naiwną. To doświadczenie jest uniwersalne i trafia w czułe punkty wielu osób, które kiedykolwiek szukały pocieszenia, by spotkać się z obojętnością lub niezrozumieniem.

Dalsze zwrotki to litania "mogłam tak", gorzkie rozważania nad niewykorzystanymi szansami i podjętymi złymi decyzjami. Podmiot liryczny żałuje, że nie mówił "co myślę na cały głos", że "nie brał do siebie, gdy zranił ktoś", i co najważniejsze – że nie trzymał "Cię mocniej, gdy chciałeś iść". To echo niewypowiedzianych słów i niezrealizowanych gestów, które mogły zmienić bieg wydarzeń. Marzenie o cofnięciu czasu, by wziąć ukochaną osobę do tańca "ostatni raz" i obiecać, "że parkiet jest tylko nasz", podkreśla utraconą intymność i pragnienie absolutnej, wyłącznej bliskości. Jest to obraz idealizowany, tworzony w głowie w obliczu straty.

Refreniczne "Czemu jak ten śniegu puch to wraca znów" oraz "Czemu po tej stronie rzęs tęsknię ciut" to metaforyczne pytania o nieuchronność powrotu wspomnień i uczucia tęsknoty. Śnieżny puch, delikatny i ulotny, symbolizuje zarówno ulotność wspomnień, jak i ich powracającą, delikatną, lecz upartą obecność. Tęsknota "po tej stronie rzęs" może odnosić się do ukrytych łez, do wewnętrznego bólu, który niekoniecznie jest widoczny dla innych, ale głęboko odczuwany.

W kontekście twórczości Sanah, "2:00" wpisuje się w jej charakterystyczny styl łączenia chwytliwych melodii z głęboko osobistymi, często melancholijnymi tekstami. Album "Irenka", z którego pochodzi utwór, był drugim pełnowymiarowym wydawnictwem artystki i, jak sama Sanah wspominała, zawarła w nim swoje najskrytsze emocje. Piosenka była zaprezentowana na żywo w programie "Dzień Dobry TVN" oraz podczas gali Fryderyki 2021, co świadczy o jej znaczeniu w dyskografii Sanah.

Piosenka "2:00" to emocjonalny monolog, w którym Sanah z wrażliwością mierzy się z przeszłością, z błędami i z poczuciem straty. Ostatnie wersy "Szkoda, że puściłam Cię, / Nie chciałam tak, nie chciałam tak..." zamykają utwór w poczuciu ostatecznego żalu, podkreślając brak zgody na rozstanie i wewnętrzny sprzeciw wobec biegu wydarzeń, których nie można już odwrócić. To utwór, który z pewnością rezonuje z każdym, kto kiedykolwiek doświadczył pożegnania i późniejszych rozmyślań o tym, co "mogło być".