Interpretacja Seasons in the sun - Nirvana

Utwór "Seasons in the Sun" w wykonaniu Nirvany to fascynująca dekonstrukcja sentymentalnego hitu, która idealnie wpisuje się w charakterystyczną dla zespołu mieszankę nihilistycznego humoru, ironii i głębokiej wrażliwości. Choć pierwotnie piosenka, spopularyzowana przez Terry'ego Jacksa w 1974 roku, była wzruszającym pożegnaniem umierającego mężczyzny z bliskimi, to w rękach Nirvany, a zwłaszcza Kurta Cobaina, nabrała zupełnie nowego, subwersywnego wymiaru.

To wykonanie nie było typowym studyjnym nagraniem. Powstało podczas sesji w Rio de Janeiro w Brazylii w styczniu 1993 roku, a później znalazło się w box secie "With the Lights Out" wydanym w 2004 roku, dziesięć lat po śmierci Cobaina. Co niezwykłe i symboliczne, członkowie zespołu zamienili się instrumentami: Kurt Cobain grał na perkusji i śpiewał, Dave Grohl na basie, a Krist Novoselic na gitarze. Ten zabieg nie tylko świadczy o swobodnej atmosferze sesji, ale także dodaje coverowi celowej surowości i amatorskiego sznytu, który wczesne lata 90. traktowały jako "społecznie akceptowalny sposób na podanie tandety lat 70.".

Kluczowe dla interpretacji są jednak zmodyfikowane teksty. Oryginalne, wzruszające strofy, zostały zastąpione absurdalnymi, a wręcz wulgarnymi linijkami, które natychmiast wybijają słuchacza z melancholijnego nastroju. Zamiast ojca, który próbował nauczyć bohatera "dobra od zła" i zastanawiał się, "jak sobie radziłeś z całym tym winem i piosenką", Cobain improwizuje: "I don't know all these words / I have bought three turds / With my BB-gun I would kill birds". Te rażące zmiany są esencją interpretacji Nirvany. Przerażająco szczere, a jednocześnie cynicznie zabawne, linie te przekształcają utwór w groteskowe pożegnanie, w którym umierający bohater nie żegna się z czułością, lecz z jadowitym, czarnym humorem. To odzwierciedla typowy dla Cobaina "głupiutki zmysł humoru", który często ukrywał egzystencjalny ból pod płaszczykiem alternatywnej obojętności.

Tekst piosenki, z perspektywy Nirvany, staje się manifestacją antysentymentalizmu. Gdzie oryginalny tekst celebrował wspólnie spędzone chwile ("We had joy, we had fun, / We had seasons in the sun"), wersja Nirvany dodaje szczyptę rozczarowania, sugerując, że te wszystkie wzloty i radości były złudne ("But the hills that we climbed / Were just seasons out of time" oraz "But the stars that we reached / Were just starfish on the beach"). W tym kontekście, "pretty girls are everywhere" brzmi bardziej jak ironiczna obserwacja obojętnego świata, niż nostalgiczne wspomnienie. Żegnaj, "papa", "Michelle", "przyjacielu" – to nie są pożegnania pełne żalu, ale raczej rezygnacji i zgorzknienia. Bycie "czarną owcą w rodzinie" nabiera w ustach Cobaina głębszego znaczenia, jako że on sam często czuł się outsiderem, niezrozumianym przez świat i własne otoczenie.

Ciekawostką jest fakt, że Kurt Cobain jako dziecko płakał do oryginalnej wersji "Seasons in the Sun" Terry'ego Jacksa i była to jego pierwsza zakupiona płyta. Ta osobista więź z utworem sprawia, że cover Nirvany nie jest jedynie płytką parodią, ale złożonym aktem artystycznym. Można to odczytywać jako próbę przepracowania i przekształcenia sentymentalnego doświadczenia z dzieciństwa przez pryzmat dorosłej ironii i cynizmu, które stały się znakiem rozpoznawczym Nirvany. To, co dla innych było kiczem, dla Cobaina mogło być punktem wyjścia do stworzenia czegoś autentycznie niepokojącego i prowokującego.

Podsumowując, "Seasons in the Sun" Nirvany to coś więcej niż cover. To artystyczny komentarz na temat sentymentalizmu, życia i śmierci, podany w sposób chaotyczny, surowy i niezwykle szczery, typowy dla estetyki grunge. Przez celowe zniekształcenie znanej melodii i tekstu, Nirvana stworzyła utwór, który z jednej strony bawi absurdalnym humorem, z drugiej zaś porusza głębokie egzystencjalne pytania o sens życia, jego ulotność i ludzką kondycję w obliczu końca. To pożegnanie, które odrzuca patos na rzecz bolesnej, ale prawdziwej ironii.