„Rape Me” Nirvany to jeden z najbardziej kontrowersyjnych i bezpośrednich utworów w dorobku zespołu, a jego interpretacja jest równie złożona, co prowokacyjny tytuł. Na pierwszy rzut oka, powtarzane frazy „Rape me / Rape me, my friend / Rape me / Rape me again” wydają się szokujące i brutalne, co zresztą było zamierzonym efektem. Kurt Cobain wielokrotnie podkreślał, że celem piosenki było odwrócenie ról i empowerment ofiary, a nie gloryfikacja przemocy. Miał to być utwór anty-gwałtowy, wyraz buntu przeciwko przemocy seksualnej, w którym ofiara, mimo doznanego cierpienia, odnajduje siłę i ostatecznie zwycięża. Jak sam powiedział w wywiadzie dla „Spin” w 1993 roku, jest to perspektywa kobiety, która mówi: „Zgwałć mnie, rób to, zgwałć mnie, bij mnie. Nigdy mnie nie zabijesz. Przetrwam to i pewnego dnia sama cię zgwałcę, a ty nawet o tym nie będziesz wiedział”. To swego rodzaju cios w twarz, mający uświadomić tragizm i niedopuszczalność czynu.

Jednakże, prowokacyjny charakter tekstu sprawił, że wielu odbiorców, a nawet radiostacje, potraktowało go zbyt powierzchownie, nie zadając sobie trudu dokładniejszej interpretacji. Już sam tytuł wywołał falę krytyki, zanim piosenka w ogóle się ukazała. Zespół spotkał się z licznymi formami cenzury – MTV zakazało wykonania utworu podczas gali Video Music Awards w 1992 roku, a sieci sklepów Walmart i Kmart odmówiły sprzedaży albumu In Utero, na którym utwór się znalazł, z powodu jego tytułu oraz okładki. W odpowiedzi na to Cobain, zirytowany całą sytuacją, początkowo rozważał zmianę tytułu na „Sexually Assault Me” (Napastuj mnie seksualnie), ale ostatecznie zrezygnował z tej myśli, choć niektóre wydania albumu In Utero zawierały zmieniony tytuł „Waif Me” w celu dystrybucji, podczas gdy sam utwór pozostał niezmieniony.

Piosenka ma jednak również drugą, równoległą warstwę interpretacyjną, ściśle związaną z osobistymi doświadczeniami Cobaina. Lider Nirvany czuł się „zgwałcony” przez media, które bezgranicznie naruszały jego prywatność, szerząc fałszywe plotki i krytykując go. W tym kontekście, wołanie „Rape me” staje się gorzkim manifestem skierowanym w stronę dziennikarzy i bezlitosnego świata show-biznesu, który eksploatował jego wizerunek i życie osobiste. Refren „I’m not the only one” nabiera tu głębszego znaczenia, wskazując na uniwersalne doświadczenie bycia ofiarą, czy to w sensie fizycznym, czy psychicznym, i podkreślając, że w cierpieniu i oporze nie jest się samotnym. To również sprzeciw wymierzony w „pseudo fanów”, którzy szukali sensacji zamiast zrozumienia.

Fragment bridge'u: „My favorite inside source / I’ll kiss your open sores / I appreciate your concern / You’re gonna stink and burn” to wyraźne odniesienie do zdrady i obłudnej troski. Może to być ironiczny komentarz do tych, którzy czerpali korzyści z jego słabości i osobistych problemów, udając jednocześnie zaniepokojenie. „My favorite inside source” bywa interpretowane jako odniesienie do konkretnych dziennikarzy, którzy czerpali informacje z otoczenia zespołu i rozpowszechniali nieprawdziwe doniesienia na temat Kurta i Courtney, w tym dotyczące zdrowia ich córki. Groźba „You’re gonna stink and burn” wyraża gniew, pogardę i zapowiedź kary dla tych, którzy wykorzystują cudze cierpienie.

Początkowa wersja utworu, powstała jeszcze przed wydaniem albumu Nevermind, zawierała bardziej dosadne teksty, co świadczy o tym, że problematyka gwałtu była dla Cobaina istotna niezależnie od późniejszych medialnych zawirowań. Nagranie „Rape Me” na albumie In Utero było celowym krokiem, by stworzyć płytę bardziej surową, nieugładzoną i szczerą, stanowiącą kontrast do komercyjnego sukcesu Nevermind. Album ten, wydany w 1993 roku, miał być powrotem do korzeni zespołu, a „Rape Me” idealnie wpisywało się w tę wizję, będąc utworem ostrym, agresywnym i bezkompromisowym, który uderzał w słuchacza swoją brutalnością, zarówno liryczną, jak i muzyczną.

„Rape Me” to pieśń o bólu, wściekłości, ale i ostatecznej woli przetrwania. To krzyk sprzeciwu przeciwko wszelkim formom wykorzystania – fizycznego, emocjonalnego i medialnego. Cobain, jako jeden z pierwszych mężczyzn-feministów w świecie ciężkich brzmień, otwarcie wyrażał pogardę dla mężczyzn traktujących kobiety w instrumentalny sposób, a „Rape Me” jest kwintesencją jego poglądów na kwestie molestowania i ataków na tle seksualnym. To świadectwo artysty, który, zmagając się z własnymi demonami i presją sławy, potrafił przekuć osobiste i społeczne cierpienie w potężny, choć trudny do przyjęcia, manifest.