"Dang!" autorstwa Maca Millera z udziałem Andersona .Paaka, to utwór, który z miejsca wciąga słuchacza w wir skomplikowanej, pełnej namiętności i frustracji relacji romantycznej. Wydany 28 lipca 2016 roku, singiel zapowiadał jego czwarty album studyjny, The Divine Feminine. Pomimo swojego funkowego, lekkiego brzmienia i energetycznego beatu, za produkcję którego odpowiada kanadyjski producent Pomo, piosenka kryje w sobie głęboką warstwę emocjonalną, dotykającą tematów straty i desperacji.

Anderson .Paak napisał oryginalny motyw przewodni piosenki, czyli refren "I can't keep on losing you" (Nie mogę cię ciągle tracić), z myślą o bliskich osobach, które stracił w życiu. Kiedy Mac Miller otrzymał ten materiał od .Paaka jako jedną z propozycji, początkowo nie był świadomy jego pierwotnego, żałobnego kontekstu. Zamiast tego, Miller zinterpretował go jako lament nad utratą ukochanej osoby w burzliwej relacji romantycznej i przekształcił w piosenkę miłosną, pytając .Paaka, czy zgadza się na taką zmianę. Jak sam Mac Miller wyjaśnił w wywiadzie dla Genius, ta energia żałoby Andersona .Paaka dodała piosence wiele emocji, mimo że ich interpretacje "straty" były różne. Połączenie pierwotnego smutku z nową perspektywą utraconej miłości nadaje utworowi wyjątkowy, uniwersalny wydźwięk.

W tekście Mac Miller otwarcie przyznaje się do swoich błędów i niedoskonałości, pytając retorycznie: "How many mistakes do it take 'til you leave?" (Ile błędów trzeba popełnić, żebyś odeszła?). Widzimy go sfrustrowanego, z "ręką na czerwonej twarzy", co symbolizuje wstyd i żal. Jego serce, choć "jak złoto", "łamie się jak szkło", co ukazuje jego wrażliwość i kruchość w obliczu konfliktu. Piosenka przedstawia rollercoaster miłosnej historii, która przeplata się z pozorami niekończących się rozstań i powrotów. Miller rapuje o późnych powrotach do domu, wypowiadaniu niewłaściwych słów w nieodpowiednim momencie i utracie zaufania spowodowanej brakiem uwagi z obu stron.

W drugim wersecie Mac Miller błaga ukochaną, by nie odchodziła: "Well, you can't go away girl, I'mma need you" (Cóż, nie możesz odejść, dziewczyno, będę cię potrzebował). Używa nawet żartobliwych, choć nieco surowych, sformułowań o seksie, takich jak "I just eat pussy, other people need food", co może być próbą odzyskania intymności lub ironicznym komentarzem na temat jego mechanizmów radzenia sobie w związku. Widać w nim zmęczenie ciągłymi kłótniami o uwagę: "Only got a little time, I ain't tryna spend it / Arguing about who ain't giving who attention". W sercu utworu leży desperackie pragnienie powstrzymania ukochanej osoby przed odejściem z powodu powtarzających się komplikacji, które naznaczyły ich relację. Cała piosenka staje się wołaniem o ratunek dla miłości, która, pomimo wszystkich trudności, jest zbyt cenna, by ją porzucić. Pytanie "If it's love then why the fuck it come with pain?" (Jeśli to miłość, to dlaczego, do cholery, wiąże się z bólem?) oddaje powszechne poczucie frustracji, gdy miłość staje się źródłem cierpienia.

Dynamiczny aranż utworu, wzbogacony o sekcję instrumentów dętych granych przez studentów Juilliard, oraz zmieniające się tempa i instrumentarium, odzwierciedlają emocjonalny rollercoaster, przez który przechodzi narrator. Miller wykorzystuje również różne style rapowania, co symbolizuje emocjonalną huśtawkę, w jaką wpędza go związek.

Piosenka "Dang!" to nie tylko opowieść o romantycznych zawiłościach, ale także o uczuciach samej miłości, co stanowi główny motyw albumu The Divine Feminine. W wywiadzie dla I-D Miller mówił, że miłość to dla niego "najpiękniejsza emocja", ale jednocześnie bardzo złożona. Album ma przedstawiać różne etapy miłości – od początkowego zaślepienia, przez seks, problemy, aż po ich rozwiązywanie – zawsze jednak z nadzieją. Jak stwierdził, "zawsze jest nadzieja. Niezależnie od wszystkiego. Nie poddaję się w żadnym momencie na płycie; nie ma 'pieprzyć to, koniec'. Zawsze będę o to walczył". To przesłanie nadziei i determinacji przebija się również w "Dang!", czyniąc go utworem zarówno bolesnym, jak i ostatecznie optymistycznym, a także jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Maca Millera.