Adriatyk, ocean gorący to utwór zespołu Lombard z 1983 roku, który, choć może nie jest najbardziej oczywistym przebojem w dorobku grupy, z pewnością wyróżnia się hipnotyzującą atmosferą i głębią liryczną. Piosenka, której tekst napisała Małgorzata Ostrowska, a muzykę skomponował Grzegorz Stróżniak, ukazała się pierwotnie na singlu w 1983 roku, a następnie znalazła się na albumie „Wolne od cła” wydanym w 1984 roku. Kompozycja zdołała dwukrotnie dotrzeć na drugie miejsce Listy Przebojów Programu III Polskiego Radia, utrzymując się na niej przez dziesięć tygodni, co świadczy o jej ówczesnej popularności.

Utwór rozpoczyna się od niezwykle sugestywnych obrazów: „To brzeg pulsujący, To rąk ocean gorący. To mrok, cierpki mrok. I noc - noc”. Te słowa od razu wprowadzają słuchacza w stan pewnego rodzaju zawieszenia. Pulsujący brzeg może symbolizować życie w jego ciągłym ruchu i zmienności, podczas gdy „rąk ocean gorący” to metafora zarówno potężnego objęcia natury, jak i być może intensywnej, lecz ulotnej namiętności. Adriatyk, jako konkretny akwen, może tu reprezentować zarówno miejsce realne, kojarzące się z wakacjami i słońcem, jak i przestrzeń wewnętrznego doświadczenia – głęboką, zmysłową i nieprzewidywalną. Pojawienie się „mroku, cierpkiego mroku” i „nocy” wprowadza nutę melancholii, a może nawet poczucie zagrożenia lub zbliżającego się końca. Cierpki mrok jest tutaj szczególnie intrygujący, sugerując ciemność nie tylko fizyczną, ale i emocjonalną, o gorzkim, trudnym do przyjęcia smaku.

Centralnym punktem piosenki jest refren, powtarzany dwukrotnie, który oddaje esencję tekstu: „Wołania coraz mniej, Wołania coraz mniej! W wolny odpływam sen. Wołania coraz mniej, Wołania coraz mniej! Adriatyk zamknął się”. Frazę „wołania coraz mniej” można interpretować jako stopniowe wyciszanie się zgiełku świata zewnętrznego lub stopniową utratę nadziei na ratunek, powrót, czy też utrzymanie jakiejś relacji. To symboliczny koniec walki, rezygnacja z oporu. Wokal Małgorzaty Ostrowskiej, który według niektórych słuchaczy w tym utworze potrafi przejść od delikatności do agresywności, doskonale oddaje to narastające poczucie ostateczności. Następnie następuje kluczowe oświadczenie: „W wolny odpływam sen”. To zdanie sugeruje podporządkowanie się przeznaczeniu, ucieczkę w świat podświadomości, marzeń, a może nawet śmierć. Sen staje się tu swobodnym przepływem, wyzwoleniem od ziemskich trosk i oczekiwań. Ostatnie, mocne stwierdzenie „Adriatyk zamknął się” jest ostatecznym, nieodwołalnym aktem. Adriatyk, który na początku był pulsującym brzegiem i gorącym oceanem, teraz zamyka się, symbolizując całkowite odcięcie, koniec pewnego etapu, być może zamknięcie za sobą drzwi do przeszłości lub do życia. To obraz zamkniętej księgi, dokonanego wyboru, z którego nie ma już powrotu.

Druga zwrotka kontynuuje ten nurt, jednak z pewnym przesunięciem akcentów: „I szept słonej ciszy. I nagle blask, ostrość kliszy. I biel, gęsta biel. To sen - sen”. Po intensywnym mroku pojawia się „szept słonej ciszy”, co może oznaczać spokój po burzy, ukojenie w samotności lub akceptację nowej, nieodwracalnej sytuacji. Wrażenie to potęguje „blask, ostrość kliszy”, co może symbolizować nagłe objawienie, moment klarowności lub wspomnienie – jakby życie przewijało się przed oczami w wyrazistych, choć statycznych obrazach. „Biel, gęsta biel” może być interpretowana jako czystość, pustka, nicość lub światło na końcu tunelu, element mistyczny lub transcendentalny. Całość zostaje ponownie sprowadzona do konkluzji: „To sen - sen”, co utrwala poczucie, że całe to doświadczenie jest poza realnym światem, zanurzone w głębokim, być może wiecznym śnie.

Warto zauważyć, że tekst piosenki, którego autorką jest Małgorzata Ostrowska, jest pełen symboliki i pozostawia wiele miejsca na indywidualne interpretacje. Sama Małgorzata Ostrowska wielokrotnie wykonywała ten utwór również w swojej karierze solowej, co podkreśla jego znaczenie w jej artystycznym dorobku. Później utwór był także śpiewany przez Martę Cugier, obecną wokalistkę Lombardu. Charakterystyczne dla wczesnego Lombardu brzmienie syntezatorów i klimatyczny nastrój sprawiają, że utwór jest porównywany do twórczości Jean-Michela Jarre'a, szczególnie w jego początkowej, instrumentalnej partii. To podkreśla jego ponadczasowy, niemal uniwersalny wymiar, który wykracza poza ramy typowej piosenki pop-rockowej. Adriatyk, ocean gorący to medytacja nad końcem, rezygnacją i przejściem w inny stan, niosąca ze sobą zarówno melancholię, jak i pewien rodzaj wyzwolenia.