Interpretacja Get back - Paul McCartney

Utwór „Get Back” The Beatles, wydany jako singiel w 1969 roku i kończący album „Let It Be” (z 1970 roku), to pozornie prosty rock’n’rollowy hymn, ale kryje w sobie warstwy znaczeń i kontekstu historycznego, odzwierciedlając burzliwy okres w historii zespołu. Paul McCartney, główny autor piosenki, stworzył ją spontanicznie podczas sesji nagraniowych w Twickenham Studios w styczniu 1969 roku, co można podziwiać w dokumencie Petera Jacksona „The Beatles: Get Back”. Inspiracją dla centralnego refrenu „Get back to where you once belonged” była linia z piosenki George’a Harrisona „Sour Milk Sea”.

Początkowo, „Get Back” miała być satyrycznym komentarzem do nastrojów antyimigracyjnych panujących wówczas w Wielkiej Brytanii. McCartney zamierzał sparodiować polityków i media, którzy krytykowali imigrantów. Wczesne wersje utworu zawierały nawet bardziej dosadne frazy, takie jak „Don't dig no Pakistanis taking all the people's jobs” czy „too many Pakistanis living in a council flat”. Paul jednak złagodził teksty, aby uniknąć niewłaściwego zrozumienia, podkreślając, że oryginalny zamysł był antyrasistowski, a nie rasistowski.

Pomimo zmiany początkowego, politycznego ostrza, piosenka zachowała swoje główne przesłanie: powrót do korzeni. Dla McCartneya było to pragnienie, aby The Beatles powrócili do swojej dawnej formy – prostego rockandrollowego zespołu grającego na żywo, tak jak w czasach Liverpoolu. W obliczu narastających napięć w zespole, Paul widział w projekcie „Get Back” (pierwotnym tytule albumu i filmu) szansę na odrodzenie twórczej energii i wspólne muzykowanie. Dokument Petera Jacksona uwidacznia, jak McCartney czuł presję, by utrzymać zespół razem, podczas gdy John Lennon był często niezainteresowany, a George Harrison zmagął się z odrzucaniem jego kompozycji. McCartney wyznał, że ten film pomógł mu wybaczyć sobie i zrozumieć, że nie był „apodyktyczny”, a jedynie próbował doprowadzić pracę do końca.

W tekście pojawiają się dwie postacie, Jojo i Sweet Loretta Martin, których historie, choć enigmatyczne, wzbogacają interpretację „powrotu”.
Jojo to „człowiek, który myślał, że jest samotnikiem, ale wiedział, że to nie może trwać” i który opuścił swój dom w Tucson w Arizonie „dla kalifornijskiej trawy”. Fraza „California grass” była różnie interpretowana – jako odniesienie do marihuany, beztroskiej atmosfery Kalifornii czy kultury kontrkulturowej lat 60.. Paul McCartney wyjaśnił jednak, że „California grass” odnosiło się do zakupu nieruchomości w Kalifornii i przeprowadzki, a nie do narkotyków. McCartney stwierdził również, że Jojo był postacią fikcyjną, „pół-mężczyzną, pół-kobietą, bardzo dwuznaczną”, dementując teorie, jakoby był on byłym mężem Lindy McCartney.

Druga postać, Sweet Loretta Martin, „myślała, że jest kobietą, ale była innym mężczyzną”. Ta linia wywołała wiele spekulacji, często interpretowaną jako komentarz na temat tożsamości płciowej lub społecznej, walki z własnym wizerunkiem, czy też o osobie, która nie pasuje do narzuconych ról. Podobnie jak w przypadku Jojo, McCartney utrzymywał, że Loretta to postać fikcyjna i dwuznaczna. Istniała jednak bardziej osobista interpretacja ze strony Johna Lennona. Twierdził on, że ilekroć Paul śpiewał „Get back to where you once belonged”, patrzył na Yoko Ono, co Lennon odbierał jako sugestię, by Yoko „wróciła na swoje miejsce” lub do Japonii. Ta teoria ujawnia głębokie konflikty osobiste i napięcia, które narastały w zespole pod koniec jego istnienia.

Warto zwrócić uwagę na różnice między wersjami utworu. Wersja singlowa, wydana w kwietniu 1969 roku, zawiera dodatkową kodę, w której McCartney śpiewa „Get back, Loretta / Your mama's waiting for you / Wearing her high-heel shoes / And her low-neck sweater / Get back home, Loretta”. Wersja albumowa z „Let It Be” jest krótsza, pomija tę kodę, a rozpoczyna się i kończy zabawnymi dialogami nagranymi w studiu, w tym słynnym stwierdzeniem Lennona: „I’d like to say thank you on behalf of the group and ourselves, and I hope we passed the audition” (pl. Chciałbym podziękować w imieniu grupy i nas samych, i mam nadzieję, że zdaliśmy przesłuchanie). Na nagraniu gościnnie na pianinie elektrycznym zagrał Billy Preston.

„Get Back” pozostaje piosenką o uniwersalnym przesłaniu – o potrzebie przynależności, poszukiwaniu prawdy o sobie i pragnieniu powrotu do autentycznych początków, co w kontekście The Beatles nabierało gorzkiego, pożegnalnego tonu, symbolizując próbę ratowania zespołu, której niestety nie udało się zrealizować.