Piosenka „Weneryczny upominek” autorstwa Braci Figo Fagot to utwór, który w typowy dla zespołu sposób zanurza się w rejony obśmiewanej, acz popularnej kultury disco polo, by za pomocą czarnego humoru, wulgaryzmów i rażącej dosadności opowiedzieć historię o bolesnych konsekwencjach pewnych życiowych wyborów. Utwór ten jest jednocześnie tytułowym nagraniem z najnowszego albumu zespołu, którego premiera miała miejsce w październiku 2025 roku, co nadaje mu dodatkowy kontekst jako wizytówce ich aktualnego etapu twórczości.

Tekst piosenki, na pierwszy rzut oka, przedstawia prostą, wręcz trywialną narrację o mężczyźnie, który po jednorazowym, płatnym stosunku seksualnym z dziewczyną „wyszukaną z ogłoszenia”, zaraża się chorobą weneryczną. Pierwsze wersy, „Pies cię jebał, nie o tym marzyłem / Choć mam słabość do dziewczynek / Nigdy więcej, od dziś tylko piję”, od razu wprowadzają słuchacza w stan rozgoryczenia i rozczarowania podmiotu lirycznego, który żałuje swojej decyzji i poprzysięga abstynencję seksualną na rzecz alkoholu. Wyrażenie „Raz na ruski rok z kutasem przeprosiłem się / Wyszło źle” humorystycznie podkreśla jego sporadyczne i niefortunne próby zbliżeń intymnych, które zakończyły się tytułowym, niechcianym „wenerycznym upominkiem”.

Drugi i trzeci zwrotka przedstawiają dialog, który z dużą dozą realizmu (oczywiście przefiltrowanego przez stylistykę BFF) ukazuje transakcyjny charakter spotkania. Klient, po zapłaceniu 200 złotych, czuje się oszukany, twierdząc, że usługa była „krócej” niż oczekiwał i domaga się zwrotu „stówy”. Dziewczyna natomiast, z bezczelną obojętnością, ripostuje: „Jaka reszta? Jakie krócej? / Nie goniłam, mogłeś dłużej”. Ten fragment doskonale oddaje cynizm i brak empatii po obu stronach relacji, gdzie każda próbuje bronić swoich interesów, niezależnie od moralnych konsekwencji. To miniatura dramatu, w której brak porozumienia i wzajemnego szacunku prowadzi do eskalacji konfliktu.

Punktem kulminacyjnym opowieści jest moment, w którym podmiot liryczny odkrywa fizyczne skutki swojego wyboru: „Ptak czerwony, choć smaruję”. To kolokwialne i dosadne określenie stanu zapalnego, zapewne wenerycznego, staje się przyczyną jego gniewu i pragnienia zemsty na „damie”, która go zaraziła. Scena „Wjeżdżam z buta na bałagan / Alfons spada, ja wypadam” sugeruje desperacką próbę wymierzenia sprawiedliwości i konfrontacji z prostytutką oraz jej alfonssem, co kończy się fizyczną bójką: „Przyszedł klient znowu draka / Czerwonego trzyma ptaka / Wjechał z mordą do mieszkanka / Alfons w mordę mu z kolanka”. Ten ekstremalny i absurdalny opis przemocy jest typowy dla twórczości Braci Figo Fagot, którzy często posługują się przesadą, aby podkreślić tragikomiczność sytuacji.

W wywiadach członkowie zespołu, Bartosz Walaszek i Piotr Połać, często podkreślają, że ich twórczość, choć pozornie wulgarna i prosta, stanowi „lustro przykładane społeczeństwu, a na pewno mężczyznom głównie”. Piotr Połać zaznaczył, że głównym przesłaniem BFF jest koncepcja „z deszczu pod rynnę”, gdzie wszelkie próby wyjścia z kłopotów jedynie pogłębiają kryzys. „Weneryczny upominek” idealnie wpisuje się w ten schemat – protagonistka, szukając przyjemności, wpada w sidła choroby, co prowadzi do dalszych, gwałtownych konsekwencji. Połać dodaje również, że choć warstwa liryczna może wydawać się mizoginistyczna, „głębsza warstwa – kto to śpiewa, kim jest podmiot liryczny, jaki on jest – to już krytyka męskiego zachowania”.

Muzycznie, Bracia Figo Fagot są mistrzami pastiszu disco polo – gatunku, który często jest stygmatyzowany, ale w ich wykonaniu staje się platformą do celnej, choć często kontrowersyjnej, satyry społecznej. Ich piosenki, takie jak „Weneryczny upominek”, ukazują „kompletne uniwersum społeczne” – obraz wsi, wszechobecnej wódki i specyficznych relacji międzyludzkich. Zespół, który powstał na kanwie serialu komediowego „Kaliber 200 volt” emitowanego na rbl.tv, od początku bawił się konwencjami i oczekiwaniami, tworząc miniteledyski w stylu disco polo z nieklasycznymi tekstami charakteryzującymi się czarnym humorem i wulgaryzmami. „Weneryczny upominek” jest więc nie tylko opowieścią o niefortunnej randce, ale także tragikomicznym komentarzem do pewnych aspektów polskiej rzeczywistości, podanym w formie, która ma zarówno bawić, jak i prowokować do refleksji nad granicami dobrego smaku i konsekwencjami nieodpowiedzialnych zachowań. Jak to ujęto w opisie albumu, „Kochani… żarty się skończyły. «Weneryczny Upominek» to na szczęście nazwa płyty, a nie wspomnienie z wakacji Braci” – co doskonale podsumowuje autoironiczny i przewrotny charakter ich twórczości.