Bracia Figo Fagot to polski zespół, który zyskał popularność dzięki swojej prześmiewczej, parodystycznej formie disco polo i tekstom charakteryzującym się czarnym humorem. Jak sami twórcy, Bartosz Walaszek (Fagot) i Piotr Połać (Figo), przyznają w wywiadach, ich twórczość jest niczym lustro przykładane społeczeństwu, a na pewno mężczyznom głównie, balansując na granicy absurdu i celnego komentarza kulturowego. Piosenka „Czy kochałabyś mnie bardziej” doskonale wpisuje się w ten nurt, będąc brutalną, choć groteskową, satyrą na relacje międzyludzkie w obliczu desperacji, samotności i komodyfikacji intymności.

Utwór rozpoczyna się od znamiennego zdania: „Godzina miłości wybiła... mi zęby”. To natychmiastowe zderzenie romantycznego wyobrażenia miłości z fizycznym bólem i brutalnością stanowi sygnał, że nie będzie to typowa piosenka o uczuciach. Fraza „Kocham Cię, słycnotko!” wypowiedziana z taką siłą, staje się ironicznym preludium do serii pytań, które demaskują pozory miłości i intymności w kontekście transakcji.

Centralnym motywem utworu jest pytanie „Czy kochałabyś mnie bardziej za dwie stówy?”, które wielokrotnie powraca, stając się mantrą desperacji i cynizmu. Kwota dwustu złotych symbolizuje tu konkretną, namacalną cenę za określony pakiet usług, które wykraczają daleko poza konwencjonalne oczekiwania wobec partnerki. Pytania dotyczące seksu bez zabezpieczenia („Czy w tej cenie byś zrobiła to bez gumy?”), braku pośpiechu („Na zegarek nie zerkała co minutę”) czy nawet działań o charakterze fetyszystycznym („Przy francuzie mi włożyła palec w dupę?”) obnażają głęboko zakorzenioną potrzebę bliskości i akceptacji, która w umyśle narratora uległa całkowitemu wypaczeniu i została sprowadzona do wymiaru czysto materialnego. Nie jest to już prośba o miłość, lecz o rozszerzony zakres usług.

Druga zwrotka idzie jeszcze dalej w tej transakcyjnej logice, wprowadzając „dopłatę” za dodatkowe elementy – zarówno te o charakterze erotycznym („Czy z dopłatą mogę lekko być zrobiony?” – sugerujące odurzenie lub manipulację), jak i te zaskakująco emocjonalne („Czy po wszystkim mogę wypłakać się w cyce? / Nie wyrzucaj mnie od razu na ulicę”). Te prośby, choć wplecione w wulgarny kontekst, ujawniają pierwiastek osamotnienia i pragnienia czułości, nawet jeśli jest ona kupiona. Zakończenie tej części pytaniem „Czy z dopłatą mogę lekko przypierdolić?” jest szokujące i może być interpretowane jako ekstremalne wyrażenie desperacji, próbę odzyskania kontroli, a może nawet akt autoagresji lub symboliczne wyrażenie bezsilności wobec własnych pragnień i niemożności nawiązania zdrowej relacji.

W ostatniej zwrotce ton zmienia się z błagalnego na oskarżycielski. Narrator, być może w reakcji na odrzucenie lub lekceważenie, wyraża swoje frustracje związane z ekonomiczną stroną tej „miłości”: „Czemu pachnie 200 złotych Ci jak gówno! / Wiesz jak długo muszę robić na to kurwo!”. Ta wymiana zdań, choć jednostronna, ukazuje olbrzymią dysproporcję między wysiłkiem narratora a łatwością, z jaką partnerka (być może prostytutka) zarabia te pieniądze. Podkreśla to ekonomiczne i społeczne podłoże desperacji mężczyzny, który za te same dwieście złotych jest gotów na znacznie większe upodlenia: „Ja za tyle to bym chapał po migdały!”. Jest to brutalne wyrażenie jego własnego poczucia wartości i miejsca w hierarchii społecznej, gdzie seks i intymność stają się walutą, a on sam jest gotów zapłacić wysoką cenę, zarówno finansową, jak i godnościową.

Piosenka „Czy kochałabyś mnie bardziej” to klasyczny przykład twórczości Braci Figo Fagot, którzy celowo wykorzystują estetykę kiczu, prymitywizm języka i stylizację na disco polo z początku lat 90., aby tworzyć satyryczne i obrazoburcze komentarze społeczne. Jak Piotr Połać zauważył w wywiadzie dla Interia Muzyka, ich twórczość to „piękne melodie o okropnych rzeczach” i „lustro przykładane społeczeństwu, a na pewno mężczyznom głównie”. Podkreśla, że często to mężczyźni dostają mocniej w ich narracji, mimo że pozorna krytyka wydaje się skierowana do kobiet. Głębsza warstwa tekstów ma uderzać w „męskie zachowanie” i pokazywać, jak główny bohater „ładuje się w tarapaty, a wszystkie próby wyjścia z nich tylko pogłębiają jego kryzys”. Utwór ten doskonale oddaje tę filozofię, prezentując portret mężczyzny zagubionego w patriarchalnych wzorcach, które zredukowały miłość i bliskość do towaru.

Końcowe, zdesperowane „Więc pokochaj mnie księżniczko za dwie stówy!” jest jednocześnie prośbą, rozpaczą i gorzką ironią. Użycie określenia „księżniczka” w kontekście tak wulgarnej i transakcyjnej relacji potęguje absurd i tragizm sytuacji. Piosenka, mimo swojej pozornie prostackiej formy, staje się przerażającym studium samotności, dehumanizacji i walki o intymność w świecie, gdzie wartości emocjonalne zdają się być przeliczane na pieniądze. Jest to krzywe zwierciadło polskiej mentalności, pokazujące ciemne strony męskiej frustracji i niemożności wyrażania uczuć w zdrowy sposób.