Utwór "Złoń" autorstwa Słonia, będący częścią albumu Redrum, to kwintesencja jego stylu horrorcore, w którym artysta celowo posługuje się szokującymi i transgresyjnymi treściami, aby sprowokować refleksję nad moralnością i społecznymi patologiami. Piosenka, której tytuł stanowi anagram ksywki rapera, od razu sugeruje, że głównym tematem będzie zło w różnych jego odcieniach, zarówno to ukryte, jak i jawne. Produkcją utworu zajął się Chris Carson, co zapewniało charakterystyczne dla Słonia, ciężkie i mroczne brzmienie.

Zaczynając od ironicznego "Dzień dobry drogie dzieci", Słoń natychmiast wywraca konwencje, zastępując wychowawczynię "Panią Pizdą" i oferując "lekcję wychowawczą", która jest w rzeczywistości instrukcją, "jak w skuteczny sposób spierdolić życie sobie i innym, i trafić prosto na śmietnik". To brutalne otwarcie, pełne wulgaryzmów i groteskowych obrazów, jest celowym zabiegiem, mającym na celu natychmiastowe zburzenie oczekiwań słuchacza i przygotowanie go na konfrontację z najciemniejszymi aspektami ludzkiej natury i społeczeństwa. Słoń jest postrzegany jako prekursor horrorcore’u w Polsce, a jego twórczość jest określana jako "muzyczna fikcja literacka", która ma za zadanie wzbudzić niepokój.

Pierwsza zwrotka to cyniczny katalog "rad", które stanowią jawną zachętę do łamania wszelkich tabu. Słoń wyśmiewa ideę "szczerego rapu" poprzez natychmiastowe przejście do obrzydliwych i niemoralnych propozycji, takich jak narkotyki ("ćpać, to pamiętaj zawsze twarde"), kradzież ("własnej matce"), porzucanie dzieci czy przemoc wobec kobiet i dzieci. Kulminacją tej moralnej degrengolady są sugestie dotyczące kazirodztwa ("Kuzynka na imieninach babci, czemu nie?") i makabryczne instrukcje usuwania ciąży "łyżką do opon". Teksty Słonia są często wulgarne i ofensywne, ale ten język jest częścią jego świadomie zbudowanego wizerunku i artystycznej swobody, którą wykorzystuje do komentowania rzeczywistości.

Refren – "Z do Ł do O do Ń – Złoń / Powiedz co widzisz, gdy w lustro patrzysz ziom / Wokoło zepsucie, zgnilizna i mrok" – to bezpośrednie wezwanie do autoanalizy i uświadomienia sobie wszechobecności zła. Słoń zmusza słuchacza do zadania sobie pytania o własną rolę w otaczającym zepsuciu, wskazując na moralny upadek, który jest nie tylko zewnętrzny, ale może dotyczyć również wnętrza człowieka.

W drugiej zwrotce raper przenosi swoją satyryczną optykę na współczesne społeczeństwo. Kpi z pogoni za materializmem ("mieć w chuj pieniędzy"), powierzchownością ("hialuron i to żeby wyglądać") i obsesją na punkcie mediów społecznościowych ("zasięgi, lajki, followersi"). Podkreśla negatywne postawy wobec edukacji ("dziewczyny się nie muszą uczyć, przecież mają piersi / szkoła na śmietnik") i ignorowanie problemów psychicznych ("Na depresję najlepszy lek to iść pobiegać"). Zakończenie zwrotki zachętą do palenia cracku stanowi tragikomiczne dopełnienie obrazu życia pozbawionego wartości i sensu.

Trzecia zwrotka uderza w instytucje, które w teorii powinny stać na straży moralności i porządku, a w rzeczywistości, według Słonia, są siedliskiem korupcji i nadużyć. Policjanci są przedstawieni jako ci, którzy "na legalu dla przykładu komuś pobić matkę" i biorą łapówki. Księża to osoby, które "lubią czasem dotknąć kogoś w śmieszne miejsce" i unikają odpowiedzialności poprzez zmianę parafii. Politycy natomiast to ucieleśnienie hipokryzji i pasożytnictwa, żyjący "jak pączek w maśle", czerpiący "haracz z naszej forsy", chronieni immunitetem. Słoń, jak sam przyznaje, w swojej twórczości często komentuje polską rzeczywistość, ukazując "pęknięty kraj w kryzysie".
Piosenka kończy się ponownym apelem o ignorowanie zasad, co jest nihilistycznym podsumowaniem całej "lekcji". Utwór "Złoń" to bezkompromisowy manifest, który poprzez skrajną prowokację zmusza słuchacza do skonfrontowania się z ciemną stroną ludzkości i krytycznej oceny otaczającego świata. Słoń używa swojego horrorcore'owego języka nie tylko dla szoku, ale jako narzędzia do wyrażenia swojego przemyślanego komentarza na temat społeczeństwa i jego bolączek. Mimo kontrowersji, artysta jest otwarty na krytykę, uznając ją za niezbędną do rozwoju i unikania artystycznej stagnacji.