Utwór "Bezdech" autorstwa Słonia, pochodzący z jego debiutanckiego, solowego albumu Chore melodie z 2009 roku, jest klasycznym przykładem horrorcore'u, gatunku, którego Słoń jest prekursorem na polskiej scenie hip-hopowej. Już od pierwszych wersów piosenka wprowadza słuchacza w mroczny, psychopatyczny świat narratora, który postrzega swoje makabryczne czyny jako formę sztuki.

Tekst otwiera się obrazem autodestrukcji i dystansu do społeczeństwa: "Garść psychotropowych tablet i łyk zimnego Pilsa / Ja nie umiem żyć z ludźmi, więc wywieram na nich presję". To presja manifestuje się poprzez akty przemocy, które są opisane z chorobliwą precyzją i bezwzględnością. Narrator porównuje się do "Dusiciela z Hillside", odwołując się do niesławnych seryjnych morderców, co od razu buduje atmosferę zagrożenia i bezsilności ofiary. Jego nieuchwytność podkreśla fraza "Mam w kieszeniach kable, nie zauważysz mnie w szarym tłumie", co, jak zauważają interpretatorzy, wskazuje na jego zdolność do pozostawania niezauważonym przez organy ścigania.

Centralnym motywem utworu jest śmierć jako piękno. Narrator, nazywający siebie "handlarzem śmierci" i "królem", twierdzi: "Jestem artystą, śmierć to dla mnie piękno absolutne". Kreuje on "galerię z eksponatami martwych stworzeń", a "kilometry sznuru są moimi farbami i płótnem". To przerażające zniekształcenie postrzegania rzeczywistości, gdzie akt zabijania jest procesem twórczym, a cierpienie ofiary – narzędziem ekspresji. Sceny duszenia są przedstawione w sposób niemal zmysłowy, a narrator czerpie satysfakcję z agonii, "ocucając" ofiarę, by "powtórzyć wszystko od nowa", wprowadzając ją w stan niekończącego się koszmaru. Wprowadzenie motywu "odwróconego krzyża" wyrytego na twarzy ofiary ma na celu zmylenie policji i skierowanie śladów w stronę sekt satanistycznych, co dodatkowo uwypukla jego przebiegłość i psychopatyczne planowanie.

Produkcja Miksera doskonale dopełnia mroczny klimat, stanowiąc tło dla makabrycznych wizji Słonia. W swoich wywiadach Słoń często podkreśla, że ludzie pragną "chorych jazd" w muzyce, a sukces jego twórczości, pełnej "pojebanych rzeczy i treści", jest tego dowodem. Przyznaje, że tworzenie zarówno "zdrowych", jak i "niezdrowych" treści jest dla niego naturalne. Taki styl, choć kontrowersyjny, buduje jego unikalną pozycję na scenie.

Ostatnia zwrotka wprowadza zaskakującą, ale logiczną konsekwencję. Po osiągnięciu "sławy" i "publikacji" swoich "dzieł", narrator zwraca się ku sobie. "Chciałbym poznać smak śmierci, stan drożnego kolorytu / To szczyt szczytów, przekroczenie granicy bytu". Wystrojony w "drogi garnitur", z opanowaniem, "zaplatam ostatnią pętlę". Finał utworu – "Odsuwam krzesło zatapiajac się w moment wiecznej ekstazy" – sugeruje akt samobójstwa, będący dla niego ostatecznym, absolutnym dziełem sztuki. To zamknięcie cyklu, w którym artysta-morderca staje się własną ofiarą, dążąc do poznania ostatecznego "piękna" i przekroczenia "granicy bólu", którą wcześniej zadawał innym. Jest to moment, w którym "bezdech tworzy jedność ze słabnącym tętnem", symbolizując zlanie się w jedno oprawcy i ofiary w akcie ostatecznego, perwersyjnego spełnienia.