Piosenka „Popiełuszko II” autorstwa Papajaka Watykaniaka to utwór niezwykle kontrowersyjny i prowokacyjny, który w radykalny sposób podważa i wykrzywia wizerunek błogosławionego męczennika Kościoła katolickiego, księdza Jerzego Popiełuszki. Artysta, działający prawdopodobnie pod anonimowym lub satyrycznym pseudonimem, słynie z twórczości o charakterze antyklerykalnym, wulgarnej i często skandalizującej, co potwierdzają inne tytuły z jego dorobku, takie jak „Ali Agca (Jan Paweł II)” czy „Autopederastia”. Tekst utworu, który jest swego rodzaju kontynuacją wcześniejszej piosenki „Popiełuszko” tego samego artysty, odmalowuje zupełnie alternatywną, uwłaczającą biografię kapelana Solidarności, celowo szokując i obrażając.

Utwór rozpoczyna się od natychmiastowego obalenia powszechnego wizerunku księdza, przedstawiając go jako osobę nieustannie oddającą się rozpuście i stręczycielstwu: „To był właśnie ten ksiądz co dziwki ruchał wciąż / I za stręczycielstwa zbrodnie spotkał go słuszny zonk”. Refren, powtarzany konsekwentnie w całej piosence, podkreśla kluczową dla narracji ideę: „On w pamięci wszystkich ludzi śmieciem na zawsze będzie / Kto Alfonsem się urodził, Jerzym kurwa nie zdechnie”. Jest to centralny motyw utworu – prawdziwe, według artysty, imię Popiełuszki, Alfons, ma być zwiastunem jego moralnego upadku i „zawodu” sutenera. Piosenka sugeruje, że Popiełuszko od najmłodszych lat zajmował się prowadzeniem agencji towarzyskiej, czerpiąc z niej ogromne korzyści materialne. „Fajnie ruchać dziwki, jeszcze fajniej czerpać z nich korzyści”. Autor tekstu maluje obraz księdza, który buduje „cały konglomerat” prostytutek z całej Europy, a cały swój czas wolny spędza w burdelach, „zapładniał, hajs zabierał”.

Kolejne wersy eskalują poziom kontrowersji, opisując akt absolutnego zaprzaństwa i braku moralności. Gdy matka Alfonsa dowiaduje się o jego niecnych czynach i błaga go o zaprzestanie, ten, uważając ją za zazdrosną o jego „hajs i ruchanie”, bez skrupułów sprzedaje ją Bośniakom do burdelu za „sto złotych starych”. To niewiarygodnie okrutne wydarzenie ma symbolizować całkowite zatracenie człowieczeństwa i poświęcenie wszelkich wartości dla osobistych korzyści. Po tym czynie Alfons rzekomo mógł „skupić się na karierze”, a jego reputacja „kapłana sutenera” obiegła cały „underground”.

Dalsza część utworu opowiada o rzekomym upadku Alfonsa. Obława milicyjna dopada jego główny burdel, a choć „burdelmama” nie wydaje go, Alfons, „zestresowany z lekka”, wyprzedaje resztę swoich przybytków. Wtedy, dla „niepoznaki”, zmienia imię na Jerzy Maria i zostaje „Kapelanem Solidarności”, co w kontekście utworu jest jedynie przykrywką dla jego dawnych praktyk. Mimo pozornej zmiany, Popiełuszko, według Papajaka Watykaniaka, nadal ulega swoim żądzom, roztrwaniając cały swój majątek u tych samych prostytutek, na których wcześniej go dorobił. Co więcej, jego kolejne wizyty w burdelach mają być finansowane „z tacy” kościelnej, co jest bezpośrednim atakiem na instytucję Kościoła i wiernych. Punktem kulminacyjnym tej zmyślonej historii jest zemsta jednej z prostytutek, której dziecka Jerzy nie chciał uznać. Przez trzy lata zbiera ona „kwity” na księdza, a następnie współpracuje z milicją, co ostatecznie prowadzi do jego aresztowania przez „bezpiekę”. Piosenka kończy się stwierdzeniem, że w ten sposób „skończy dzień Alfonsa, tego śmiecia nie człowieka”, ponownie utrwalając negatywny wizerunek bohatera.

Warto podkreślić, że przedstawiona w piosence narracja jest całkowicie zmyślona i stoi w jawnej sprzeczności z faktami historycznymi. Ksiądz Jerzy Popiełuszko (urodzony jako Alfons, ale imię zmienił w wieku szkolnym na Jerzy Aleksander) był bohaterem narodowym, kapelanem Solidarności, który aktywnie walczył o prawa człowieka w PRL. Został brutalnie zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa w 1984 roku i jest uznawany za błogosławionego i męczennika Kościoła katolickiego. _Papajak Watykaniak wykorzystuje jego postać do stworzenia anty-hymnu, który ma za zadanie zszokować, sprowokować i być może wyrazić skrajną formę krytyki instytucji kościelnych poprzez oczernianie postaci uznawanych za święte w polskiej kulturze. Brak konkretnych wywiadów czy formalnych interpretacji tego utworu, poza amatorskimi odnośnikami i komentarzami online, świadczy o jego niszowym, podziemnym charakterze i celowej kontrowersyjności, która sprawia, że jest on nieakceptowalny w mainstreamowych kanałach. Piosenka ta jest ekstremalnym przykładem subwersji kulturowej, mającej na celu całkowite przeformułowanie i zniszczenie wizerunku narodowego symbolu, używając do tego języka wulgarnego i fabuły o perwersyjnym charakterze. Artysta, o którym na forach internetowych pojawiały się wzmianki o „spadnięciu z rowerka” (czyli usunięciu treści z platform), świadomie testuje granice dopuszczalności w sztuce, choć w sposób, który dla wielu jest nie do przyjęcia i obraźliwy.