Utwór „Czas rolety” autorstwa Papajaka Watykaniaka to dzieło o niezwykle drastycznym i prowokacyjnym charakterze, które swoją brutalnością i blasfemicznym tonem ma na celu wywołanie szoku i poruszenie. Ze względu na anonimowy charakter twórczości Papajaka Watykaniaka, brak jest oficjalnych wywiadów czy wypowiedzi artysty, które mogłyby rzucić światło na jego intencje twórcze, stąd interpretacja musi opierać się przede wszystkim na analizie samego tekstu oraz kontekście innych utworów tego wykonawcy, które również charakteryzują się podobną, kontrowersyjną tematyką.

Piosenka rozpoczyna się od sceny budzenia się w „starym domu”, gdzie „czerwień ścian przeraża” narratora. Obraz ten natychmiast wprowadza w atmosferę grozy, uwięzienia i być może krwawych, traumatycznych wspomnień. Czerwień może symbolizować zarówno krew, jak i piekielny ogień czy intensywne cierpienie psychiczne, a stary dom – miejsce od dawna skażone złem. To klaustrofobiczne otoczenie staje się tłem dla makabrycznego spektaklu z udziałem dwóch hierarchów kościelnych: Papieża i Prymasa. Ich postacie są całkowicie zdemoralizowane i przedstawione w akcie seksualnej przemocy. Papież, wykrzykujący „Alleluja! Zaznaj furii mego chuja!”, oraz nagi Prymas, śmiejący się z „twardym kutasem dzierżonym w dłoni”, stanowią symboliczne odwrócenie i profanację świętości. Użycie sakralnego zawołania „Alleluja” w kontekście wulgarnej groźby potęguje efekt bluźnierstwa i ma za zadanie wzmocnić wstrząs. Scena kończy się stwierdzeniem „Czas rolety już zasłonić”, co może oznaczać zarówno pragnienie ukrycia tej ohydy przed światem, jak i desperacką próbę narratora, by odciąć się od koszmaru, lub też, że sam akt zasłaniania rolet jest częścią rytuału przygotowania do nadchodzącej przemocy, mającego zapewnić oprawcom prywatność.

Refren utworu, powtarzający się kilkukrotnie, utrwala obraz „Dwójcy zła, to czerwień z bielą”. To zestawienie kolorów, które w Polsce często kojarzone są z barwami narodowymi lub papieskimi insygniami (biel sutanny, czerwień kardynalska), tutaj nabiera satanistycznego, perwersyjnego znaczenia. „Prymas, papież łupem się podzielą” podkreśla ich wspólną winę i zmowę, a także dehumanizację ofiary, traktowanej jak zdobycz. Opis „Mentor i uczeń, nasrane w głowie. W zbrodni partnerzy, oraz Kochankowie...” w dobitny sposób wskazuje na patologiczną, obrzydliwą relację między tymi postaciami, gdzie duchowe przywództwo zostaje zdeprawowane do poziomu współudziału w zbrodni i wzajemnego, seksualnego uzależnienia. To uosobienie totalnej korupcji moralnej i intelektualnej.

Kolejne zwrotki kontynuują opis męki narratora. Scena, w której Prymas „przeorał rzyć” narratora, który był „związany rzemieniami” i „do góry nogami”, jest graficznym przedstawieniem gwałtu i tortur. Wzmianka „Wojtyła już dobrał się” jest bezpośrednim i skrajnie kontrowersyjnym odniesieniem do postaci papieża Jana Pawła II. Ten fragment, wraz z opisem „Gwałt w gębę, batowanie. Chuj odbija się od skroni”, to kwintesencja brutalności i bezwzględności. Ma on na celu nie tylko zszokować, ale także wykrzyczeć najgłębsze oskarżenia pod adresem instytucji kościelnej i jej najwyższych przedstawicieli, posługując się hiperbolą i wulgaryzmami, by oddać skalę rzekomego zepsucia. Powrót frazy „Czas rolety już zasłonić” po raz kolejny akcentuje potrzebę ukrycia tych aktów, być może także odzwierciedlając powszechny problem tuszowania przestępstw w Kościele.

Ostatnia zwrotka pogłębia poczucie beznadziei ofiary. Narrator zdaje sobie sprawę, że oprawcy „Jutro znów tu wrócą, by, Zgwałcić mnie”. Jego jedynym pragnieniem staje się elementarna potrzeba – „Niech mi chociaż dadzą jeść”. Stan zawieszenia, w którym „Wisi chyba dzień, Albo dwa”, podkreśla długotrwałość cierpienia i skrajne wyczerpanie. Marzenie o powrocie „Na chatę” zostaje brutalnie rozwiane przez odkrycie „w ręku papieża nóża”. To symboliczne narzędzie ostatecznego rozwiązania, które zwiastuje śmierć i całkowite pozbawienie nadziei na ucieczkę. Piosenka kończy się potrójnym powtórzeniem refrenu, co wzmacnia wrażenie niekończącego się cyklu przemocy i nieodwracalnej zbrodni, a także utrwala wizerunek Papieża i Prymasa jako kochanków i partnerów w zbrodni.

„Czas rolety” to utwór, który za pomocą skrajnie wulgarnego i bluźnierczego języka wyraża głęboki ból, gniew i odrzucenie instytucji Kościoła Katolickiego, oskarżanej o hipokryzję, nadużycia seksualne i tuszowanie przestępstw. Cała twórczość Papajaka Watykaniaka obraca się wokół podobnych, skrajnie antyklerykalnych motywów, często bezpośrednio atakując postać Jana Pawła II w kontekście pedofilii, co widać również w tytułach innych jego piosenek, takich jak „Cudowny gwaut” czy fragmentach tekstów jak „Papież dzieci krzywdził zły”. Piosenka jest brutalnym aktem oskarżenia, manifestacją skrajnej rozpaczy i wyrazem niezgody na tuszowanie i ignorowanie problemu pedofilii w Kościele, a jej cel to poruszenie sumień poprzez wywołanie maksymalnego dyskomfortu i oburzenia.