Piosenka "Jadą misie" autorstwa Papajaka Watykaniaka to utwór, który szokuje i prowokuje, stanowiąc swoiste anty-bajkę lub mroczną parodię popularnej polskiej piosenki dla dzieci o tym samym tytule. W przeciwieństwie do niewinnej wersji dla najmłodszych, opowiadającej o sympatycznych misiach przybywających do lasu na poczęstunek miodem, tekst Papajaka Watykaniaka zanurza słuchacza w świat degeneracji, przemocy i dekadencji. Artysta wykorzystuje znaną melodię i schemat, aby przedstawić zupełnie odmienną, brutalną rzeczywistość.

Utwór rozpoczyna się znajomo, lecz już w pierwszych wersach pojawiają się wulgaryzmy i agresywne wstawki, które zwiastują odejście od dziecięcej niewinności. Misie, które w oryginale "śmieją im się pysie", w tej wersji są przedstawiane jako niebezpieczne, naćpane i napierdolone istoty, demolujące las i poszukujące natychmiastowej gratyfikacji. Tekst dosadnie opisuje ich zachowanie, pełne chamstwa i braku jakichkolwiek zahamowań. Konsumpcja "denaturatu" i "krokodyla" – niebezpiecznego, domowej roboty narkotyku – podkreśla ich całkowite stoczenie się i obojętność na konsekwencje. Wzywanie do "dawania dyla" na widok tych misiów to ironiczne ostrzeżenie, które jednocześnie wzmacnia obraz zagrożenia, jakie niosą ze sobą te postacie.

Kolejne zwrotki eskalują poziom kontrowersji. Postać "misiowej", w dziecięcej wersji gościnnej i uroczej, tutaj staje się ofiarą. Tekst bez ogródek zapowiada "potrójną penetrację" i "rozjebane otwory", co wstrząsająco ukazuje jej uprzedmiotowienie i brutalne wykorzystanie. Podkreślone jest również dalsze wstrzykiwanie narkotyków, co sugeruje, że przemoc i używki są ze sobą nierozerwalnie związane w tym zdehumanizowanym świecie. Werset, w którym misiowa "rozumiała, że ma spierdalać do kuchni", jest gorzkim komentarzem na temat jej roli i pozycji, sprowadzonej do zaspokajania podstawowych, prymitywnych potrzeb swoich oprawców.

Piosenka Papajaka Watykaniaka jest przykładem kontrkulturowego czy wręcz antyklerykalnego przekazu, co jest szczególnie widoczne w jednej z najbardziej szokujących linijek: "Papież Polak w Watykanie się pierdolił z sześciolatkiem". Ta prowokacyjna fraza odnosi się do głośnych skandali pedofilskich w Kościele Katolickim, a umieszczenie jej w kontekście "Jadą misie" jest jaskrawym przykładem czarnego humoru i radykalnej krytyki instytucjonalnej. Wybór pseudonimu artysty, "Papajak Watykaniak", sam w sobie jest grą słów i aluzją, sugerującą zainteresowanie tematyką kościelną i jej ciemnymi stronami. Artysta znany jest z tworzenia utworów o podobnie kontrowersyjnym charakterze, co widać po tytułach innych jego piosenek dostępnych na platformach z tekstami.

Finalne strofy utworu przedstawiają błędne koło uzależnienia i agresji. Misie "ruchały, ćpały, wpierdalały, chlały" przez cały tydzień, lecz kiedy kończą im się narkotyki i denaturat, wracają do swojego pierwotnego, chaotycznego stanu. Na "narkotykowym głodzie" znów się biją i demolują wszystko, co wskazuje na cykliczność destrukcyjnych zachowań napędzanych uzależnieniem i frustracją. Brak zaspokojenia potrzeb, czy to fizycznych, czy wynikających z nałogu, prowadzi do dalszej eskalacji przemocy i autodestrukcji.

"Jadą misie" Papajaka Watykaniaka to utwór, który celowo szokuje i przełamuje tabu. Jest to groteskowy obraz patologii, dekonstruujący niewinną dziecięcą piosenkę i przekształcający ją w ostry komentarz społeczny, używający wulgaryzmów i drastycznych obrazów, aby zwrócić uwagę na problem uzależnień, przemocy seksualnej i hipokryzji instytucjonalnej. Nie jest to utwór do dosłownej interpretacji, lecz raczej forma artystycznego manifestu wyrażonego poprzez brudny i bezkompromisowy język rapu.