Interpretacja 1979 - The Smashing Pumpkins

Utwór „1979” The Smashing Pumpkins to melancholijna i zarazem euforyczna oda do młodości, przejścia z wieku nastoletniego w dorosłość, uchwycona w charakterystycznym dla zespołu, choć zaskakująco łagodniejszym brzmieniu. Billy Corgan, autor tekstu, wielokrotnie podkreślał, że rok 1979, gdy miał dwanaście lat, był dla niego symbolicznym momentem wkroczenia w okres dojrzewania. Piosenka jest więc podróżą w przeszłość, nostalgicznym spojrzeniem na beztroskę, poczucie nieśmiertelności i niepewność tamtych lat.

Corgan wspominał, że pisząc ten utwór, miał przed oczami obraz siebie jadącego samochodem deszczową nocą, czekającego na światłach. To wyobrażenie niosło ze sobą emocjonalne skojarzenie z oczekiwaniem na coś, co ma nadejść, a jeszcze się nie wydarzyło, ale jest tuż za rogiem. Tekst otwierający utwór, „Shakedown 1979 / Cool kids never have the time”, od razu osadza słuchacza w konkretnym czasie i miejscu, malując obraz dorastania Corgana. Wers „cool kids never have the time” może odzwierciedlać poczucie bycia outsiderem lub po prostu ukazywać nieustanny ruch i zajętość młodzieńczego życia.

Muzycznie „1979” stanowiło wyraźny zwrot w twórczości The Smashing Pumpkins. Zespół, znany z ciężkich, gitarowych brzmień, w tym utworze postawił na pętle perkusyjne i sample, nadając mu łagodniejszy, bardziej popowy i senny charakter. Billy Corgan przyznał, że inspiracje czerpał z różnych źródeł, w tym z Europopu, New Order, Can, a nawet Tangerine Dream, którego wpływ jest wyczuwalny w pulsującym tle. Ta zmiana stylistyczna, początkowo budząca wątpliwości, okazała się kluczem do sukcesu, sprawiając, że piosenka stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych hitów zespołu.

Ciekawostką jest, że „1979” prawie nie trafiło na ikoniczny podwójny album Mellon Collie and the Infinite Sadness. Był to ostatni utwór nagrywany na płytę, a Corgan borykał się z jego finalną formą. Producent Flood postawił ultimatum: „Jutro Dzień D, albo skończymy ten utwór, albo wypada z płyty”. Corgan wspominał, że pierwotne wersje brzmiały zbyt bluesowo, jak The Rolling Stones – i to w niezbyt dobrym wydaniu. Billy wrócił do domu, w ciągu jednej nocy dokończył tekst i następnego dnia zaprezentował demo, które było niezwykle bliskie ostatecznej wersji. To pokazuje, jak intensywnie walczył o ten, jak się okazało, przełomowy utwór.

Wideoklip do „1979”, wyreżyserowany przez Jonathana Daytonę i Valerie Faris, doskonale oddaje nastrój piosenki, wizualizując idealistyczną wizję życia nastolatka, jakiej pragnął Corgan. Pokazuje grupę młodych ludzi bawiących się, psocących i cieszących się wolnością na przedmieściach. Członkowie zespołu pojawiają się w epizodycznych rolach, co dodaje teledyskowi uroku. Zabawnym incydentem podczas kręcenia było zagubienie taśm-master przez jednego z członków ekipy, który zostawił je na dachu samochodu, co zmusiło ekipę do ponownego nagrania sceny imprezy. Warto dodać, że klip do późniejszej piosenki „Perfect” jest uważany za jego kontynuację, przedstawiającą tych samych bohaterów, lecz już starszych.

Refren „And we don't know / Just where our bones will rest / To dust I guess / Forgotten and absorbed / Into the earth below” (A my nie wiemy / Gdzie spoczną nasze kości / W proch chyba / Zapomniane i wchłonięte / W ziemię poniżej) wyraża młodzieńczym nihilizm lub beztroskę wobec własnej śmiertelności, jednocześnie podkreślając kruchość życia. Sformułowanie „zipper blues” (w tekście piosenki Corgan śpiewa: „And I don't even care to shake these zipper blues”) jest interpretowane jako poczucie depresji osoby, która ciągle się przemieszcza, nie potrafi znaleźć swojego miejsca, nie ma potrzeby, by to zmieniać.

Wersy takie jak „Faster than the speed of sound / Faster than we thought we'd go” (Szybciej niż prędkość światła / Szybciej niż myśleliśmy, że pójdziemy) odzwierciedlają perspektywę kogoś, kto patrzy wstecz i zdaje sobie sprawę, jak szybko minął czas, jak ulotne były tamte chwile. Postać Justine, która „nigdy nie znała zasad, zadawała się z dziwakami i upiorami” i nie potrzebowała usprawiedliwień, symbolizuje outsidera, buntownika, kogoś autentycznego w swojej inności. Piosenka rezonuje z pokoleniem, które dorastało w latach 90., ale jej przesłanie o młodości, wolności i przemijaniu jest uniwersalne, dlatego „1979” pozostaje jednym z najbardziej ukochanych i wpływowych utworów The Smashing Pumpkins.