"Break Stuff" Limp Bizkit to hymn pokolenia sfrustrowanych, młodzieńczych gniewów, idealnie odzwierciedlający narastające poczucie irytacji i potrzebę wyładowania negatywnych emocji. Utwór, wydany w 2000 roku jako czwarty i ostatni singiel z przełomowego albumu Significant Other (1999), stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych kawałków zespołu i kwintesencją gatunku nu metal.

Tekst piosenki rozpoczyna się od opisu „jednego z tych dni, kiedy nie chcesz się budzić”, kiedy „wszystko jest zjebane, wszyscy są chujowi” i jedyne, na co ma się ochotę, to „urwać komuś łeb”. To uniwersalne uczucie skrajnej frustracji, które każdy z nas zna – moment, gdy drobne irytacje kumulują się, prowadząc do chęci eskalacji i „rozwalenia czegoś”. Fred Durst, autor tekstu, doskonale uchwycił ten stan umysłu, w którym przemoc wydaje się być jedynym ujściem dla nagromadzonych napięć. Piosenka sugeruje, że najlepszym rozwiązaniem jest unikanie kontaktu, ponieważ „życie jest na kontrakcie”, a każda interakcja może doprowadzić do wybuchu.

Refren „It's all about the he says/she says bullshit” (pol. "Chodzi o to całe gówno typu 'on powiedział/ona powiedziała'") wskazuje na to, że duża część frustracji bierze się z plotek, kłamstw i nieporozumień międzyludzkich. To poczucie bycia obgadywanym i szydzonym, które wzmaga gniew i prowadzi do ostrzeżeń typu „lepiej przestań wypuszczać gówno z ust, bo odejdziesz z rozbitą wargą”. Ten element tekstu podkreśla, że bohater piosenki ma dość bezpodstawnych oskarżeń i chce, aby ludzie przestali mówić o nim za plecami.

Dalsze wersy wzmacniają ten obraz narastającej agresji. Podmiot liryczny czuje się „jak pociąg towarowy”, ostrzegając, że „pierwszy, który się poskarży, odejdzie ze śladem krwi”. Jest to maniak, który „spierdoli twój program”, a każdy, kto jest „zadufany w sobie”, będzie „następny w kolejce do spierdolenia”. Powtarzające się apele o trzymanie się z daleka podkreślają, że bohater znajduje się na skraju wytrzymałości i jest niebezpieczny. W kulminacyjnym momencie piosenki pojawia się słynna groźba: „Mam nadzieję, że wiesz, że mam piłę łańcuchową, obedrę ci dupę ze skóry” oraz zapowiedź: „jeśli mój dzień będzie tak dalej wyglądał, mogę dziś wieczorem rozwalić twoją pieprzoną twarz!”. Ta ekstremalna retoryka jest wyrazem desperacji i poszukiwania fizycznego ujścia dla nagromadzonej złości.

"Break Stuff" zyskało niesławę dzięki występowi Limp Bizkit na festiwalu Woodstock '99. Festiwal, zorganizowany w upale na opuszczonej bazie sił powietrznych, naznaczony był złymi warunkami, zawyżonymi cenami jedzenia i wody, a także narastającą agresją wśród uczestników. W momencie, gdy Limp Bizkit zagrało "Break Stuff", Fred Durst rzekomo podjudzał tłum do bycia gwałtownym, mówiąc: "Nie pozwólcie, żeby ktoś ucierpiał. Ale nie sądzę, że powinniście się uspokoić. To właśnie Alanis Morissette kazała wam, skurwysyny, robić. Jeśli ktoś upadnie, podnieście go". Tłum zareagował, niszcząc bariery z dykty i przekształcając je w improwizowane "deski surfingowe". Choć zespół był często obwiniany za zamieszki, wandalizm i liczne napaści, które miały miejsce podczas festiwalu, wielu podkreśla, że to nie tylko "Break Stuff" było przyczyną chaosu, ale raczej skumulowane czynniki, takie jak złe warunki, drożyzna i ogólna atmosfera frustracji.

Fred Durst wyreżyserował również teledysk do "Break Stuff", który ukazuje zespół grający w dużym pomieszczeniu ze sceną i rampami do skateboardingu, z udziałem wielu znanych osobistości, takich jak Snoop Dogg, Dr. Dre, Eminem, Jonathan Davis z Korn, Pauly Shore czy modelka Lily Aldridge. Teledysk zdobył nagrodę MTV Video Music Award za Najlepszy Teledysk Rockowy w 2000 roku, pokonując m.in. "Sleep Now in the Fire" Rage Against the Machine. W proteście przeciwko tej decyzji, basista Rage Against the Machine, Tim Commerford, wspiął się na scenografię, odwracając uwagę od zwycięstwa Limp Bizkit.

"Break Stuff" pozostaje potężnym wyrazem gniewu i frustracji, który, pomimo kontrowersji, zyskał status hymnu dla wielu słuchaczy. Utwór ten, z jego surową i agresywną muzyką, zniekształconymi gitarami i mocnym rytmem, stał się dla wielu sposobem na katharsis, na uwolnienie negatywnej energii, gdy świat wydaje się okropnym miejscem. Jak przyznał Fred Durst w kontekście inspiracji do piosenki, była ona odpowiedzią na jeden z tych dni, kiedy „wszystko jest spierdolone” i chce się po prostu „coś rozwalić”. To utwór, który doskonale oddaje nastrój, kiedy człowiek czuje się „jak gówno” i jedyne, co pomaga, to pozwolić temu gównu wyjść z systemu.