Koszmar się skończył już autorstwa Papajak Watykaniak to utwór niezwykle brutalny w swej szczerości i dosłowności, który z całą mocą uderza w jeden z najbardziej bolesnych i kontrowersyjnych tematów współczesności – pedofilię w Kościele katolickim. Piosenka, poprzez swój szokujący język i bezkompromisowe przesłanie, staje się krzykiem ofiar i manifestacją gniewu wobec instytucji, która zawiodła i ukrywała zbrodnie. Brak szerzej dostępnych informacji na temat samego artysty, "Papajak Watykaniak", czy też wywiadów dotyczących powstania utworu, sprawia, że jego interpretacja musi opierać się przede wszystkim na ekstremalnie sugestywnym tekście i kontekście społecznym, w jakim podobne utwory powstają. Można domniemywać, że "Papajak Watykaniak" to projekt artystyczny mający na celu prowokację i zwrócenie uwagi na problem w sposób niemożliwy do zignorowania, co potwierdzają również inne tytuły utworów tego twórcy, pojawiające się w serwisach muzycznych.

Początkowe wersy utworu od razu zanurzają słuchacza w traumatyczną narrację: „Gdy byłem małym chłopcem, papież mnie zgwałcił swym prąciem”. To bezwzględne, pierwsze zdanie nie pozostawia miejsca na domysły. Jest to bezpośrednie, osobiste wyznanie, które natychmiast buduje obraz niewyobrażalnej krzywdy i bezsilności. Bohater liryczny opisuje moment gwałtu z przerażającą precyzją, podkreślając brak zgody („Krzyczałem żeby przestał, lecz nie słuchał mnie”) i perwersyjną satysfakcję oprawcy („zadowolony posuwał aż spuścił się”). To nie jest subtelna metafora, lecz dosłowny opis aktu przemocy, mający na celu wstrząśnięcie odbiorcą i ukazanie głębi cierpienia ofiary. W tych wersach, powtórzenie frazy „katował mnie swoją erekcją” dodatkowo wzmacnia poczucie poniżenia i cierpienia, zmuszając do konfrontacji z najciemniejszymi aspektami ludzkiej natury.

Drugi akapit rozszerza indywidualne doświadczenie na wymiar zbiorowy: „i wkrótce zrozumiałem, gwałcony jak zwierz, że tysiące innych ten los spotkał też”. Ten moment uświadamia ofierze, że jej trauma nie jest odosobnionym przypadkiem, lecz elementem szerszego, systemowego problemu. To przejście od osobistego bólu do rozpoznania epidemii gwałtów w Kościele, co potęguje poczucie oburzenia i wzywa do refleksji nad skalą zjawiska. Właśnie ten zbiorowy wymiar pedofilii w Kościele był wielokrotnie poruszany w mediach i stanowił przedmiot szerokiej debaty publicznej, w tym w Polsce, po premierze głośnych filmów dokumentalnych.

Refren utworu, powtarzany z niemal mantryczną siłą, jest kulminacją emocji: „Papież, więcej już dzieci nie złapie, nie zgwałci, nie skrzywdzi, bo umarł - nie żyje i chuj mu na grób”. To wyrażenie ekstremalnej ulgi i nienawiści, wyzwolonej przez śmierć oprawcy. Wulgaryzm „chuj mu na grób” nie jest tu jedynie prostym przekleństwem, lecz wyrazem całej skumulowanej pogardy, gniewu i pragnienia symbolicznej zemsty, która manifestuje się w tym skrajnym geście. Śmierć Papieża jest przedstawiona jako „Istny cud, szczęścia łut, koniec złud”, co podkreśla, jak ogromnym ciężarem psychicznym dla ofiar było samo istnienie i autorytet osoby, która dopuściła się tak potwornych czynów. Jest to wyraz odzyskania nadziei, ale też smutnej konstatacji, że jedynym sposobem na zatrzymanie koszmaru było fizyczne unicestwienie jego sprawcy.

Kolejne zwrotki utworu kontynuują ten motyw, z naciskiem na liczbę ofiar: „Mroczna kaplica gwałtu, ile dzieci papież jebał tu? Nie sposób ich policzyć, Tysięcy biednych dusz”. Ten fragment doskonale oddaje przerażającą skalę problemu i niemożność zliczenia wszystkich, którzy doświadczyli podobnej traumy. Kościół, symbolicznie przedstawiony przez „mroczną kaplicę”, staje się miejscem zbrodni, a nie schronienia. Jest to bolesne zderzenie świętości z profanacją. W piosence wybrzmiewa silny apel do wszystkich ofiar: „Papież już nie żyje, Nie musisz już uciekać i ukrywać się, Więc otrzyj łzy i ciesz się życiem, bo on już nie dopadnie cię”. To wezwanie do symbolicznego uwolnienia się od ciężaru przeszłości, do odzyskania życia i radości, które zostały skradzione. Jest to próba zamknięcia rozdziału cierpienia, afirmacja przetrwania i zaproszenie do rozpoczęcia procesu gojenia ran.

W zakończeniu utwór ponownie akcentuje radość z końca tyranii oprawcy: „Wiedz że papież więcej już dzieci nie złapie, nie zgwałci, nie skrzywdzi, bo umarł - nie żyje i chuj mu na grób. Istny cud, szczęścia łut, koniec złud, niech cieszy się świata lud”. Ostatnie słowa rozszerzają tę ulgę na całą ludzkość, sugerując, że śmierć oprawcy jest zwycięstwem dla wszystkich potencjalnych ofiar i stanowi moment symbolicznego oczyszczenia dla społeczeństwa. Piosenka, mimo swojej drastycznej formy, jest więc w swojej istocie antyprzemocowym manifestem, krzykiem sprzeciwu wobec tuszowania i tolerowania zbrodni. Uderza w fundamentalne tabu, ale robi to z pozycji głębokiego bólu i niezgody, dając głos tym, którzy często byli uciszani i ignorowani. To utwór, który nie pozostawia obojętnym, zmuszając do refleksji nad konsekwencjami nadużycia władzy i znaczeniem walki o sprawiedliwość dla ofiar.