Utwór „Pokolenie JP2GMD” autorstwa Papajaka Watykaniaka to bezkompromisowy i niezwykle prowokacyjny manifest, który wpisuje się w szeroko rozumiane zjawisko tzw. cenzopap – internetowych memów, treści i wypowiedzi, które w obraźliwy lub prześmiewczy sposób odnoszą się do postaci papieża Jana Pawła II. Sama nazwa artysty, Papajak Watykaniak, już wskazuje na jego przynależność do tej kontrkulturowej estetyki, o czym świadczy również bogata lista innych jego utworów utrzymanych w podobnym tonie.

Centralnym punktem utworu jest akronim JP2GMD, który według internetowych definicji rozwija się jako „Jan Paweł II gwałcił małe dzieci”. To właśnie ten wulgarny i oskarżycielski skrót stanowi esencję przesłania piosenki, która od początku do końca utrzymana jest w tonie ostrej krytyki i demaskacji. Tekst nie pozostawia miejsca na dwuznaczności, wprost nazywając Karola Wojtyłę „bestią” i „dzieci nieprzyjacielem”, zarzucając mu pedofilię oraz tuszowanie tego typu czynów. Ten radykalny osąd jest cechą charakterystyczną dla „cenzopap”, które często przedstawiają Jana Pawła II jako pedofila, złodzieja, a nawet zbrodniarza, kwestionując jego pomnikowy wizerunek.

Piosenka ogłasza nadejście nowego „Pokolenia JP2GMD”, które jest przedstawione jako rosnąca w siłę grupa, obecna „wszędzie, wśród ludzi, których znasz i kochasz”. Jest to pokolenie, które „wygrywa już na starcie” i które ma „opanować świat”. W odróżnieniu od tradycyjnego „Pokolenia JP2” – terminu, który pierwotnie odnosił się do młodzieży wychowanej na nauczaniu papieża i często budził dyskusje o jego rzeczywistym zasięgu i wpływie – „Pokolenie JP2GMD” jawi się jako antypokolenie, świadomie odrzucające oficjalny kult. To grupa młodych ludzi, dla których prawda jest ważniejsza niż „ocalenie autorytetu” i którzy z dumą „szkalują papieża”. W tym kontekście, samo szkalowanie nie jest motywowane chęcią zysku, lecz ideologią – „dla samej idei, nie przez wzgląd na kasę”.

Utwór w dosadnych słowach opisuje rzekome czyny papieża, używając skrajnie brutalnego i graficznego języka, np. „On dzieci pierdolił”, „Niejednemu ojcu chuj wyruchał syna”, czy o tym, że „w piekle teraz wiecznie będą mlaskać mu napleta”. Ten ekstremalnie wulgarny język ma na celu zszokowanie, przełamanie tabu i wywołanie reakcji, co jest typowe dla wczesnych cenzopap, które narodziły się około 2010 roku na forach internetowych takich jak Karachan, jako forma trollingu. Jest to świadoma próba desakralizacji postaci Jana Pawła II, który w polskim społeczeństwie przez długi czas cieszył się niemal nienaruszalnym statusem.

Piosenka wyraża sprzeciw wobec wszechobecnego „kultu Wojtyły” i nazywania jego imieniem wielu rzeczy, co osłabia szanse na „wyplenienie wirusa”. Artykuły i analizy zjawiska cenzopap często podkreślają, że są one reakcją na nadmierne uwielbienie papieża w Polsce i tuszowanie skandali pedofilskich w Kościele. "Pokolenie JP2GMD" docenia tych, którzy „na szkalowaniu papy dziś budują swą karierę” i zamiast modlić się, „idą pisać cenzopasty”. To odzwierciedla obserwacje, że dla pokolenia Z (tzw. "zetek") Jan Paweł II jest często postacią postrzeganą przez pryzmat postpapieski, gdzie memy stały się narzędziem do inicjowania ważnej, choć trudnej debaty o odpowiedzialności autorytetów.

W kontekście społecznym, utwór Papajaka Watykaniaka jest odzwierciedleniem buntu młodzieńczego i chęci kwestionowania zastanych autorytetów, szczególnie tych, które w świetle nowych informacji odegrały kontrowersyjną rolę. Porównania do reakcji po śmierci Stalina w ZSRR, sugerujące wyzwolenie z ucisku symbolicznej postaci, trafnie oddają transgresywny charakter tego zjawiska w Polsce. To odważne i bezkompromisowe dzieło stanowi mocny głos pokolenia, które nie boi się mierzyć z narodowymi mitami, nawet za cenę oburzenia i społecznego ostracyzmu, gotowe bronić „prawdy”, nawet jeśli „bagiety przyjdą”.