Utwór "iPhone 1 2 3 4 5" autorstwa Joosta to energetyczna i na pierwszy rzut oka prosta kompozycja, która jednak, jak wiele dzieł holenderskiego artysty, skrywa w sobie głębsze warstwy buntu, indywidualizmu i komentarza społecznego. Znany z łączenia hip-hopu z elementami muzyki elektronicznej, takimi jak drum and bass, hardstyle czy gabber, Joost Klein tworzy unikalny styl, który często charakteryzuje się dynamicznym tempem, bezpośrednim przekazem i nutą autoironii. W przypadku tego utworu, centralnym motywem jest jailbreak telefonu, czyli ominięcie narzuconych przez producenta ograniczeń oprogramowania.

Powtarzane frazy "Jailbreak phone" i "Jailbreak your iPhone now" stanowią nie tylko dosłowne wezwanie do zhakowania urządzenia, ale przede wszystkim symboliczną deklarację. Jest to manifest buntu przeciwko kontroli, korporacyjnym ograniczeniom i systemowi, który dąży do standaryzacji i ograniczania wolności użytkownika. Joost, jako artysta wywodzący się ze sceny internetowej i niezależny twórca, od zawsze cenił sobie swobodę i możliwość wyrażania siebie bez narzuconych ram. Akt jailbreaku staje się więc metaforą odzyskiwania kontroli nad własnym życiem i decyzjami w świecie, gdzie technologia często zdaje się dyktować zasady.

W tekście pojawia się również bardzo konkretny powód do przeprowadzenia jailbreaku: "Youtube got no ads on my jailbreak phone". Ten, z pozoru trywialny, argument doskonale wpisuje się w szerszą krytykę wszechobecnego konsumpcjonizmu i nachalnej reklamy. Joost wskazuje na pragnienie nieskrępowanej konsumpcji treści, wolnej od irytujących przerywników, co odzwierciedla powszechne zmęczenie reklamami i dążenie do bardziej spersonalizowanego doświadczenia cyfrowego. To świadoma rezygnacja z wygody, jaką oferuje "fabryczny" produkt, na rzecz wolności i optymalizacji dla własnych potrzeb.

Kolejnym intrygującym elementem piosenki jest litania modeli iPhone'ów: "iPhone 1, iPhone 2, iPhone the 3, and the 4, and the 5, iPhone 6, iPhone 7... iPhone 8, iPhone 9, iPhone 10, 11, and 12". To wyliczanie kolejnych generacji produktów Apple może być interpretowane na wiele sposobów. Z jednej strony, jest to komentarz do szalonego tempa rozwoju technologii i zaplanowanej przestarzałości, która zmusza konsumentów do ciągłego wymieniania urządzeń. Z drugiej strony, może to być satyryczne przedstawienie kultury brandingu i ślepego podążania za nowościami. Joost, z jego ironicznym podejściem, z pewnością bawi się tym zjawiskiem, jednocześnie zwracając uwagę na jego absurdy. W społeczności fanów Joosta pojawiały się nawet dyskusje na temat jego stosunku do "iPhone vs Android", co pokazuje, jak silnie ten motyw rezonuje z odbiorcami.

Po serii wymienionych modeli, następuje nagła zmiana tonu, co jest charakterystyczne dla Joosta, który często miesza humor z wrażliwością. Linia "Please don't go, don't go to heaven" wprowadza element kruchości i melancholii. Biorąc pod uwagę osobiste doświadczenia Joosta, który w młodym wieku stracił oboje rodziców, fraza ta może być echem głębokiego lęku przed utratą, zarówno w kontekście osobistym, jak i bardziej uniwersalnym – np. przed utratą autentyczności czy kontroli w obliczu postępującej cyfryzacji. Ta krótka chwila emocjonalnej szczerości kontrastuje z chaotyczną, pozornie beztroską energią utworu.

Zakończenie piosenki jest równie mocne i bezpośrednie: "I cannot help you sir, I'm sorry, You need to help your fucking self". To przesłanie wzmacnia temat samowystarczalności i odpowiedzialności za własne życie. W kontekście "jailbreaku", jest to deklaracja, że wolność i niezależność wymagają aktywnego działania i nie zostaną podane na tacy. Jest to też odzwierciedlenie ogólnej postawy Joosta, który w swojej twórczości często zachęca do kwestionowania autorytetów i podążania własną drogą, a także radzenia sobie z problemami wewnętrznie, bez oczekiwania na pomoc z zewnątrz. Ten motyw jest zgodny z jego szerzej rozumianym artystycznym credo, gdzie mimo energetycznej i często imprezowej formy, przemyca treści dotyczące zdrowia psychicznego i samoakceptacji.

"iPhone 1 2 3 4 5" to zatem coś więcej niż tylko elektroniczny hymn o łamaniu zabezpieczeń telefonu. To zwięzła, lecz pełna znaczeń opowieść o buncie przeciwko systemowi, odzyskiwaniu kontroli, krytyce konsumpcjonizmu i dążeniu do autentyczności w erze cyfrowej. Joost Klein dostarcza to wszystko w swoim charakterystycznym stylu gabberpop, mieszając surową energię z przemyślanym przekazem, który, jak zawsze u niego, pozostaje autentyczny i pełen pasji.