Interpretacja Co ty tutaj robisz - Elektryczne Gitary

Utwór "Co ty tutaj robisz" Elektrycznych Gitar to jedna z tych piosenek, która pod pozornie prostym tekstem kryje głębokie warstwy egzystencjalnej refleksji, podszytej charakterystyczną dla zespołu ironią i spostrzegawczością. Piosenka, wydana w 1993 roku na albumie "A ty co?", szybko stała się klasykiem, rezonując z uczuciami wielu słuchaczy.

Centralnym punktem utworu jest powtarzane pytanie: "I co ja robię tu?". To pytanie nie jest jedynie wyrazem chwilowego zagubienia, ale głębokiego, egzystencjalnego niedowierzania i poczucia alienacji. Podmiot liryczny jawi się jako osoba, która osiągnęła pewien status – jego głowę zdobi "dwanaście ciężkich szczerozłotych koron", a wokół "kolejny piękny marmurowy pomnik koło domu stoi". Te obrazy symbolizują bogactwo, władzę, uznanie, a także utrwaloną pozycję i być może pomniki sukcesów z przeszłości. Jednakże, pomimo tych zewnętrznych atrybutów, wewnętrznie odczuwa pustkę i brak sensu. Korony są "ciężkie", co sugeruje, że zaszczyty nie przynoszą ulgi, lecz są brzemieniem, a pomniki, choć "piękne" i "marmurowe", są martwymi symbolami.

Kluczową rolę w budowaniu atmosfery stagnacji i rezygnacji odgrywa refren: "Już każdy powiedział to co wiedział / Trzy razy wysłuchał dobrze mnie / Wszyscy zgadzają się ze sobą / A będzie nadal tak jak jest". Ten fragment doskonale oddaje poczucie uwięzienia w pozorach dialogu. Podmiot liryczny jest słuchany, być może nawet szanowany, ale jego słowa nie prowadzą do żadnej zmiany. Panuje wszechobecny konsensus, który nie jest wynikiem autentycznej zgody, lecz raczej bierności, oportunizmu lub braku woli działania. To wrażenie paraliżu potęgowane jest przez cyniczną konstatację: "A będzie nadal tak jak jest", co zamyka drogę do jakiejkolwiek nadziei na poprawę czy ewolucję.

W wywiadach Jakub Sienkiewicz, lider Elektrycznych Gitar i autor tekstu, często podkreślał, że wiele jego piosenek ma charakter autobiograficzny i stanowi komentarz do otaczającej rzeczywistości, ale zawsze zostawia przestrzeń na uniwersalną interpretację. W przypadku tego utworu, można odczytać go jako krytykę bezdusznego systemu, konformizmu, a także jako rozczarowanie pustymi rytuałami społecznymi, w których prawdziwa treść zostaje zagubiona.

W tekście pojawia się również gorzka refleksja na temat ucieczki od problemów. Słowa: "Z daleka słychać szum / Dla wielkich oraz osłów / By się rzucić z mostu / No i łowić" są szczególnie niepokojące. "Szum" może symbolizować zgiełk świata, medialny hałas, plotki, albo po prostu chaos. Propozycja rzucenia się z mostu jest desperackim aktem, który dotyka zarówno "wielkich" (czyli tych u władzy, "ukoronowanych"), jak i "osłów" (ludzi prostych, pozbawionych wpływu). To sugestia, że w obliczu beznadziei, ekstremalne środki stają się pokusą dla wszystkich, a akt "łowienia" może oznaczać szukanie jakiegokolwiek sensu, ucieczki, a może nawet dążenie do destrukcji w tej obojętnej rzeczywistości.

Następna zwrotka: "Mieć te przestrzenie na jedno skinienie wiele wynagrodzi / Nie trzeba tęgich głów / Takie okazje, bale i lokale chcą bym się narodził" ujawnia kolejną warstwę problemu. Podmiot liryczny jest kuszony przez łatwy dostęp do luksusu i wpływów, gdzie "nie trzeba tęgich głów" – czyli inteligencja, wiedza, głębokie myślenie stają się zbędne. Liczą się jedynie możliwości, bale i lokale, które "chcą bym się narodził", czyli akceptowały go w swojej sztucznej, powierzchownej rzeczywistości. To zaproszenie do rezygnacji z indywidualności i poddania się dyktatowi blichtru, w którym pytanie o sens staje się niepotrzebne, a wręcz niewygodne.

Piosenka "Co ty tutaj robisz" jest zatem gorzką balladą o deziluzji, o pułapce sukcesu i władzy, które zamiast spełnienia, przynoszą poczucie pustki i bezsensu. Jest to utwór o paraliżującej stagnacji, w której jedyną reakcją na wewnętrzne pytanie "co ja tu robię?" jest echo: "co Ty tutaj robisz", podkreślające brak realnej odpowiedzi i uwięzienie w cyklu bezproduktywności. Jest to klasyczny przykład tego, jak Elektryczne Gitary potrafią ubrać złożone społeczne i egzystencjalne spostrzeżenia w melodyjną, chwytliwą formę.