Piosenka „Bella Putanesca” zespołu Bracia Figo Fagot, wydana 1 kwietnia 2016 roku na albumie „Discochłosta”, jest doskonałym przykładem twórczości tego duetu – pastiszowej, bezpretensjonalnej i czerpiącej z konwencji disco polo, by opowiadać o sprawach często ukrywanych lub wyśmiewanych w polskim społeczeństwie. Tekst autorstwa Bartosza Walaszka i Piotra Połacia, będących zarazem kompozytorami utworu, w sposób dosadny, lecz podszyty autoironią, eksploruje męskie kompleksy i fantazje, wplatając w to wszystko specyficzny, często wulgarny humor.

Już sam tytuł – „Bella Putanesca” – wprowadza w klimat utworu. Słowo „puttanesca” pochodzi od włoskiego „puttana”, czyli „prostytutka”. Znane jest przede wszystkim jako nazwa sosu do makaronu, który, według jednej z teorii, miał być szybko przygotowywany przez neapolitańskie prostytutki między spotkaniami z klientami, z łatwo dostępnych składników, a jego intensywny aromat miał wabić mężczyzn. Bracia Figo Fagot świadomie nawiązują do tej konotacji, by od razu zarysować kontekst spotkania z kobietą świadczącą usługi seksualne. Bohater piosenki, widząc kobietę stojącą „przy drodze”, od razu wchodzi w interakcję, pytając, czy „rozmieni ze stu”, co jednoznacznie określa naturę proponowanej transakcji. Zespół, jak wyjaśnił Piotr Połać w wywiadzie z Interią Muzyka, często „przystawia lustro społeczeństwu, a na pewno mężczyznom głównie”. Tutaj to lustro odbija obraz mężczyzny z prowincji, nieco nieporadnego, próbującego zagrać twardziela w sytuacji, która ma dla niego wymiar zarówno pożądania, jak i potencjalnego upokorzenia.

Refren, w całości złożony z włoskich, często wulgarnych fraz takich jak „Cinquanta gelato! Cento classico! Andare foresta! Pompino! Cazzo in bocca! Scopare la figa! Finale sulle tette!”, stanowi esencję wyobrażeń i oczekiwań bohatera. Te zwroty, dosłownie oznaczające sugestywne akty seksualne i kwoty, są ekspresją surowego, nieskrępowanego pożądania, które jest zarówno fantazją, jak i twardą rzeczywistością tej transakcji. Jest to jednocześnie typowy dla Braci Figo Fagot zabieg – użycie obcojęzycznych, egzotycznie brzmiących słów, aby wzmocnić efekt komiczny i prowokacyjny, budując jednocześnie pewną groteskową romantyzację sytuacji. W rozmowie z Interią Muzyka Połać wspomniał, że ich głównym przesłaniem jest „z deszczu pod rynnę” i że „główny bohater ładuje się w tarapaty, a wszystkie próby wyjścia z nich tylko pogłębiają jego kryzys”. Ta dynamika doskonale odzwierciedla się w dalszej części utworu.

Druga zwrotka obnaża męskie słabości i kompleksy. Bohater, który początkowo wydawał się pewny siebie, staje w obliczu kompromitacji. Słowa „Jak mówił mi Grześ, masz kwadrans i cześć” sugerują presję społeczną i swoistą „męską umowę” dotyczącą takich spotkań. Grześ jest tu uosobieniem kolegi, przed którym trzeba się wykazać, a jego opinia ma znaczenie. Kiedy kobieta pyta: „dlaczego w spodniach siedzę jeszcze?”, a protagonista z zawstydzeniem wyznaje: „Wstyd mi się przyznać, ale już doszedłem”, cały misterny plan rozpada się. To moment gorzkiej, lecz absurdalnej ironii. Zespół często w swojej twórczości skupia się na „krytyce męskiego zachowania”, choć „w warstwie lirycznej rzeczywiście dostaje się kobietom”, jak zauważył Piotr Połać. W tym przypadku, to właśnie mężczyzna jest obiektem satyry, jego nieudolność i szybkie spełnienie rozładowują seksualne napięcie w sposób daleki od oczekiwań.

Zakończenie piosenki jest apoteozą upokorzenia i rozpaczy. Bohater czuje się „Stupido perdente” (głupi przegryw) i wstydzi się spojrzeć w lustro. Obawia się reakcji Grzesia, planując kłamstwa („będę mu łgał jak pies”), co podkreśla jego głębokie poczucie wstydu i porażki w obliczu męskich oczekiwań. Drastyczne stwierdzenie „W domu przysięgam, chyba palnę se w łeb” jest przerysowaną, komiczną reakcją na tę sytuację, typową dla czarnego humoru zespołu. Ostatnie wersy, łączące „Mia mortadela! La pistola! La pistola! La padre! Il mio amico!”, wydają się być chaotycznym wyrazem bezradności i absurdalnego dramatyzmu, gdzie motywy samobójstwa („La pistola!” – pistolet), rodziny („La padre!” – ojciec) i przyjaźni („Il mio amico!” – mój przyjaciel) splatają się w groteskowej kulminacji.

„Bella Putanesca” to nie tylko wulgarna piosenka o seksie, ale przede wszystkim prześmiewcza, parodystyczna forma disco polo, która, jak ujęto na stronie Warner Music Poland, „przystawia krzywe zwierciadło do codziennej polskiej rzeczywistości”. Liryka Braci Figo Fagot często odzwierciedla „lęki, słabości, śmiesznostki mniej i bardziej ponure”, a zespół z absurdu czyni codzienność, wyolbrzymiając normę. Utwór ten, z jego ostrym językiem i humorystycznym podejściem do tematów tabu, wpisuje się w ten nurt, oferując słuchaczom zarówno rozrywkę, jak i — dla tych, którzy chcą dostrzec głębszą warstwę — refleksję nad pewnymi aspektami męskiej tożsamości i presji społecznych w Polsce.