Myśl przewodnia utworu "Imago" autorstwa Aviego, z gościnnymi udziałami Jana-rapowanie i Pezeta, to refleksja nad drogą artystyczną, dojrzewaniem i autentycznością w rapie. Tytułowe "imago" odnosi się do ostatniego, dojrzałego stadium rozwoju owada, co w kontekście piosenki symbolizuje pełne ukształtowanie się tożsamości artystycznej i życiowej, po przejściu przez różne fazy i wyzwania.

W intro Avi wyraża swoje dawne marzenia, mówiąc: "Jak byłem małolatem, taki rap chciałem robić, marzył mi się, stary!". To od razu ustawia utwór w tonacji spełnienia aspiracji i powrotu do korzeni.

W swojej zwrotce Avi, mający "na karku 37 wiosen", podkreśla swoją odporność i wytrzymałość, deklarując: "Nie ma takich ciosów, po których się nie podniosę". Mimo popełnianych błędów ("Nieraz dawałem plamy"), zawsze szukał w nich głębszego sensu, porównując się do Rorschacha. Wspomina o swoich początkach, kiedy nikt nie wiedział, "co wyrośnie, gdy puszczałem kiełki", przeciwstawiając szkołę "ławkom i boiskom". To klasyczny motyw samorodnego talentu, który z czasem zyskuje uznanie – nawet u dawnej polonistki, która teraz "jest dumna". Avi napędza się wewnętrznym głosem i "ogniem w sercu", który jest "większy niż ten, co trawił Rzym". Wyraża ambicję osiągnięcia doskonałości, traktując ją jako "fetysz", jednocześnie z pokorą przyjmując los artysty: "Żyjemy i zdechniemy jak artyści / Nic lepszego nie mógłbym sobie wyśnić". Tekst Aviego, podobnie jak cały album "Mały Książę", z którego pochodzi utwór, często odnosi się do poszukiwania tożsamości i dorosłości z perspektywy dziecka. Sam Avi, z okazji rocznicy premiery albumu, stworzył audiobooka "Małego Księcia" Antoine'a de Saint-Exupéry'ego, gdzie sam został lektorem, co dodatkowo podkreśla osobisty wymiar tych inspiracji.

Jan-rapowanie, z "27 wiosnami na karku", kontynuuje temat ewolucji. Odcina się od destrukcyjnych ścieżek, mówiąc: "Trucizny znikają, a nie skończę tak jak Cobain". Podobnie jak Avi, odnotowuje zmianę w postrzeganiu go przez otoczenie – jego polonista, od którego uciekał z lekcji, teraz "chodzi na jego koncerty". Jan-rapowanie odrzuca pozory i sztuczność, ceniąc autentyczność: "Już nie latam z JBL-em tak jak Pucha / Nie muszę podnosić głosu, żeby ktoś chciał mnie wysłuchać". Podkreśla swoją niezależność, porównując ją do walki Katalonii, i dystansuje się od "parcia na szkło", gdzie "cena emocji twórcy jest zależna od montażu". Mimo trudnej przeszłości ("Moja droga prowadziła przez meliny"), uważa, że to właśnie ona ukształtowała go i pozwoliła mu być szczęśliwym. Jego wersy są manifestem świadomego artysty, który zna swoje ograniczenia, ale i możliwości, stawiając na recytowanie zamiast "tryhardowania".

Pezet wnosi do utworu najgłębszą refleksję nad tytułowym "imago". "Jestem imago – dojrzała postać owada" – ta linijka jest kluczowa. Podkreśla, że prawdziwa tożsamość artysty często różni się od wizerunku publicznego ("Kimś innym jestem, gdy kurtyna tu opada"). Odrzuca płytkie definicje odwagi, takie jak "biała kreska", i dystansuje się od swojej "młodej-starej wersji", co sugeruje proces dojrzewania i porzucania dawnych nawyków. Pezet mówi o ciężarze wrażliwości ("Na głowie wszechświat noszę, bo lubię marzyć / I z moją wrażliwością to razem dużo waży") oraz o cynicznym uśmiechu, który jednak "jest w chuj do twarzy". Przyznaje, że "nosi ślady bycia dorosłym", co wiąże się z wieloma "rozkminami", ale jednocześnie wyraża gotowość do zobowiązań. Metafora imago idealnie oddaje transformację, przez którą przeszedł jako artysta i człowiek – z poczwarki (młodego, niedoświadczonego rapera) w dojrzałą formę, która, mimo "ciągłego upadania", jest piękna właśnie dlatego, że "utkana cała z człowieczeństwa". Utwór, wyprodukowany przez Czarnego HIFI, z cutami DJ-a Kebsa, jest doskonałym przykładem klasycznego rapu, docenianego przez fanów za autentyczność i głębię przekazu.