Interpretacja The times they are a changin - Bob Dylan

Bob Dylan, w swojej ikonicznej pieśni "The Times They Are a-Changin'", stworzył hymn, który przekroczył granice pokoleń i dekad, stając się uniwersalnym przesłaniem o nieuchronności zmian. Napisana jesienią 1963 roku i wydana jako tytułowy utwór jego trzeciego albumu w 1964 roku, piosenka ta była świadomą próbą stworzenia „hymnu zmian na dany moment”. Dylan przyznał, że inspirowały go irlandzkie i szkockie ballady, z ich krótkimi, zwięzłymi wersami, które "układały się jeden na drugim w hipnotyczny sposób".

Pierwsza zwrotka jest bezpośrednim wezwaniem do wszystkich ludzi, by uznali, że "wody wokół nich się podniosły" i przyjęli fakt, że „wkrótce przemokną do suchej nitki”. To silna metafora nadchodzących, wszechogarniających zmian, które zmuszą każdego do działania. Dylan sugeruje, że ci, którzy nie zaakceptują i nie zaadaptują się do tych zmian, „utoną niczym kamienie”. Ta uniwersalna koncepcja ma za zadanie przekazać słuchaczom, że najlepszym sposobem na zaakceptowanie zmieniającego się świata jest zmienianie się wraz z nim.

W kolejnej zwrotce artysta zwraca się do „pisarzy i krytyków”, tych, którzy „prorokują swym piórem”, by mieli „szeroko otwarte oczy”, ponieważ „szansa się nie powtórzy”. Jest to apel o czujność i otwartość na nowe idee, ale także ostrzeżenie przed przedwczesnymi osądami. Dylan przypomina, że „koło fortuny wciąż się kręci” i „przegrany teraz, później zwycięży”. To przesłanie nadziei sugeruje, że przeszłość nie definiuje przyszłości i nawet ci, którzy są teraz na gorszej pozycji, mogą dokonać niezwykłych rzeczy.

Następnie Dylan kieruje swoje słowa do polityków – „senatorów, kongresmenów” – wzywając ich, by „posłuchali wezwania” i „nie blokowali drzwi ani korytarzy”. To ostrzeżenie przed oporem wobec zmian, które są nieuchronne. „Bitwa na zewnątrz wciąż się toczy” – ten potężny obraz symbolizuje wzburzenie społeczne i żądania zmian, które wkrótce „wstrząsną oknami i zatrzęsą murami”. Piosenka powstała w 1963 roku, w czasach szczytowego nasilenia Ruchu Praw Obywatelskich w USA i narastających nastrojów antywojennych, co doskonale podkreśla jej polityczny kontekst.

Czwarta strofa to bezpośredni apel do „matek i ojców” z całego kraju, aby „nie krytykowali tego, czego nie rozumieją”. Dylan podkreśla, że „ich synowie i córki są poza ich kontrolą”, a „stara droga szybko się starzeje”. Jest to wezwanie do zaakceptowania zmieniających się wartości i idei nowego pokolenia, a nawet do ustąpienia, jeśli nie można pomóc. Ten werset często interpretowany jest jako odzwierciedlenie luki pokoleniowej i politycznych podziałów charakteryzujących Amerykę lat 60.. Dylan jednak w 1964 roku spierał się z tą interpretacją, mówiąc, że były to „jedyne słowa, jakie mógł znaleźć, aby oddzielić życie od martwoty. Nie miało to nic wspólnego z wiekiem”.

Ostatnia zwrotka syntetyzuje całe przesłanie, mówiąc, że „linia została wytyczona” i „klątwa rzucona”. Dylan używa biblijnych aluzji, nawiązując do ewangelicznego zdania: „Wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi” (Mk 10:31). To podkreśla uniwersalny i odwieczny charakter zmian – to, co jest teraźniejszością, szybko stanie się przeszłością, a „porządek szybko zanika”.

Piosenka została nagrana w październiku 1963 roku. Co ciekawe, noc po zabójstwie prezydenta Johna F. Kennedy'ego 22 listopada 1963 roku, Dylan zdecydował się wykonać ten utwór na koncercie w stanie Nowy Jork. Jak sam wspominał: „W powietrzu unosiło się naprawdę przygnębiające uczucie. Musiałem wyjść na scenę, nie mogłem odwołać. Poszedłem do sali i ku mojemu zdumieniu sala była pełna. Piosenka, którą otwierałem, to 'The Times They Are a-Changin''. Piosenka była zbyt mocna na dzień po zabójstwie, ale musiałem ją zaśpiewać”. Jego oryginalny rękopis tekstu, napisany na pojedynczej, podniszczonej kartce papieru, został sprzedany na aukcji Sotheby's w 2010 roku za 422 500 dolarów, co świadczy o jej kulturowym znaczeniu.

„The Times They Are a-Changin'” to dzieło o hymnicznej formie, która idealnie nadawała się do wykonywania na wiecach i manifestacjach. Dylan powiedział swojemu przyjacielowi Tony'emu Gloverowi, który pytał o formę piosenki, że „wydaje się, że to jest to, co ludzie lubią słuchać”. Michael Gray nazwał ją „archetypową pieśnią protestacyjną”, chociaż sam Dylan zdawał się unikać jednoznacznej kategoryzacji. Pomimo że nie została wydana jako singiel w USA, w Wielkiej Brytanii w 1965 roku dotarła na 9. miejsce listy przebojów. Piosenka ta, ze swoją uniwersalną wiadomością, stała się „ponadczasowym dziełem sztuki” i antywojennym hymnem. Do dziś pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i wpływowych utworów Dylana, wielokrotnie coverowanym przez innych artystów, od Niny Simone po Bruce’a Springsteena.