Interpretacja E-Bow The Letter - R.E.M.

"E-Bow The Letter" to utwór R.E.M. z 1996 roku, otwierający ich dziesiąty album studyjny, New Adventures in Hi-Fi. Piosenka jest niezwykłą, oniryczną balladą, która wyróżniała się jako pierwszy singiel, co było odważnym posunięciem komercyjnym dla zespołu, który znajdował się u szczytu sławy. Michael Stipe, lider zespołu, określił album New Adventures in Hi-Fi jako swój ulubiony, a wielu fanów uważa go za ostatnie wielkie dzieło R.E.M. przed postrzeganym spadkiem artystycznym.

Tytuł piosenki odnosi się do dwóch kluczowych elementów: instrumentu E-Bow oraz "listu". E-Bow (skrót od electronic bow) to małe, zasilane bateryjnie urządzenie, które wytwarza pole elektromagnetyczne, wprawiające struny gitary w ciągłe drgania. Tworzy to dźwięk przypominający smyczek skrzypiec, wiolonczeli, a nawet fletu, oferując nieskończone wybrzmienie i unikalne efekty brzmieniowe. Peter Buck użył E-Bowa do stworzenia charakterystycznych, eterycznych riffów w utworze. Drugi człon tytułu, "The Letter" ("list"), ma głęboko osobiste znaczenie. Michael Stipe napisał ten utwór jako list nigdy nie wysłany do swojego zmarłego przyjaciela, aktora Rivera Phoenixa, który zmarł w 1993 roku w wieku 23 lat z powodu przedawkowania narkotyków. Stipe czuł, że miał wiele rzeczy do powiedzenia Phoenixowi, których nie zdążył wypowiedzieć za jego życia.

Tekst piosenki, pisany strumieniem świadomości, pełen jest wspomnień, wizji i snów związanych z tym przyjacielem. Zaczyna się od introspektywnego "Look up, what do you see? All of you and all of me / Fluorescent and starry / Some of them, they surprise", co sugeruje refleksję nad wspólną przeszłością i złożonością ludzkiej natury. Stipe wspomina młodzieńcze aspiracje i iluzje: "I wore it like a badge of teenage film stars / Hash bars, cherry mash and tinfoil tiaras / Dreaming of Maria Callas / Whoever she is". Maria Callas, słynna śpiewaczka operowa, symbolizuje tutaj niedoścignione marzenia o sławie, którą sam Stipe zdaje się kwestionować słowami "This fame thing, I don't get it / I wrap my hand in plastic to try to look through it". Odnosi się do pustki i sztuczności świata celebrytów.

Najbardziej wzruszającym elementem utworu jest gościnny udział Patti Smith, dla Michaela Stipe'a i Petera Bucka będącej prawdziwą bohaterką i inspiracją. Smith śpiewa w refrenie hipnotyzujące "I'll take you over, there / Aluminum, tastes like fear / Adrenaline, it pulls us near". Peter Buck opisał to doświadczenie jako "niesamowite", a Patti Smith dosłownie zmieniła jego postrzeganie muzyki. Jej linia w refrenie często interpretowana jest jako pocieszenie lub próba towarzyszenia w trudnych chwilach, być może nawet w podróży pośmiertnej, lub też symbolicznie odnosi się do mrocznej strony sławy i uzależnień. Fraza "Aluminum, tastes like fear" jest często łączona z problemem narkotykowym Phoenixa, jako odniesienie do palenia cracku z folii aluminiowej lub ogólnie do metalicznego smaku strachu i śmierci. Z kolei "Adrenaline, it pulls us near" może odnosić się do uzależnienia od adrenaliny i niebezpiecznych zachowań, a także do intensywności samej śmierci.

Werset "Will you live to 83? / Will you ever welcome me? / Will you show me something that nobody else has seen?" to seria pytań, które Michael Stipe zadaje zmarłemu przyjacielowi, wyrażając żal, tęsknotę i być może pragnienie głębszego zrozumienia jego zmagania. W tekście pojawiają się wyraźne odniesienia do nadużywania substancji: "Smoke it, drink / Here comes the flood / Anything to thin the blood / These corrosives do their magic slowly and sweet / Seconal, spanish fly, absinthe, kerosene". Te linijki malują obraz powolnego wyniszczania i autodestrukcji, z "aluminum, the weakest link" jako symbolicznym odniesieniem do kruchości życia i zgubnego wpływu uzależnień.

"E-Bow The Letter" to utwór o stracie, żalu, skomplikowanej naturze sławy i pułapkach uzależnień, a jednocześnie list pełen niewypowiedzianych słów do zmarłego przyjaciela. Michael Stipe, choć świadomy jego niekomercyjnego charakteru, z dumą bronił wyboru tego utworu na pierwszy singiel, podkreślając, że zespół, będąc w pozycji siły, mógł subwersywnie kształtować popkulturę. Piosenka stała się jednym z najbardziej cenionych utworów R.E.M. w latach 90., a jej melancholijny, intymny ton, wzbogacony o hipnotyzujące smyczkowe brzmienie E-Bowa i przejmujące wokale Patti Smith, sprawia, że pozostaje niezapomnianym doświadczeniem muzycznym. Teledysk do utworu, wyreżyserowany przez Jema Cohena, przedstawia R.E.M. w Los Angeles, a Patti Smith w Pradze, co dodaje mu dodatkowej warstwy estetycznej melancholii. Thom Yorke z Radiohead również wykonywał tę piosenkę na żywo z R.E.M., przejmując partie wokalne Patti Smith.