Interpretacja Epic II - Hadestown (Original Broadway Cast)

Utwór „Epic II” z musicalu Hadestown stanowi kluczowy moment narracyjny, w którym Orfeusz, śpiewak o niezwykłym talencie, próbuje zgłębić naturę władcy Podziemia, Hadesa, oraz jego skomplikowanej relacji z Persefoną. Jest to jego druga pieśń epicka, bardziej skoncentrowana i mniej marzycielska niż „Epic I”, mająca na celu przykucie uwagi Hadesa i zrozumienie motywacji, które nim kierują.

Orfeusz maluje portret Hadesa jako „Króla srebra, króla złota / I wszystkiego, co lśni / Pod ziemią”, a także „króla ropy i węgla” – podkreślając jego absolutną władzę nad bogactwami Podziemia i surowcami stanowiącymi fundament jego industrialnego królestwa. Jednak ten obraz potężnego władcy szybko ustępuje miejsca głębokiej ludzkiej wrażliwości i lękom. Kiedy Persefona, jego żona, opuszcza Podziemie na pół roku, by cieszyć się słońcem na Ziemi, Hadesa ogarnia „samotność surowa i czarna”. Myśli o niej „w ramionach słońca”, co rodzi w nim potężną zazdrość i lęk, że ukochana już nigdy nie wróci. Te destrukcyjne uczucia – wątpliwość i strach – napędzają go, karmią i wypełniają, prowadząc do paranoi i potrzeby posiadania. Anaïs Mitchell, twórczyni musicalu, często podkreśla, że piosenka ta porusza temat obsesji, zwłaszcza gdy miłość przeradza się w poczucie własności.

Druga zwrotka tekstu koncentruje się na fizycznej manifestacji lęków Hadesa. Staje się on „Królem zaprawy, królem cegieł”, budującym swoje królestwo. Rzeka Styks nie jest już płynącą wodą, lecz „rzeką z kamieni”, co sugeruje, że nawet naturalne elementy w jego świecie zostały ujarzmione i przekształcone w budulec. To on „układa je wysoko i grubo / Milionem rąk, które nie są jego własnymi”. Ten fragment jest szczególnie wymowny, ponieważ symbolizuje przymusową pracę i eksploatację dusz w Podziemiu, które bezwolnie wznoszą mury jego imperium. Hades buduje mur „wokół wszystkich bogactw, które wydobywa z Ziemi”. Ten mur to podwójna metafora: z jednej strony, fizyczna bariera chroniąca jego materialne dobra, z drugiej – emocjonalna fortyfikacja mająca chronić go przed bólem utraty, lecz paradoksalnie prowadząca do jeszcze większej izolacji. W szerszym kontekście musicalu, motyw muru jest silnie związany z piosenką „Why We Build the Wall”, która w 2016 roku zyskała viralową popularność, odzwierciedlając współczesne polityczne debaty na temat barier i izolacji. Mur jest postrzegany jako źródło bezpieczeństwa i kontroli, ale jednocześnie jako klatka.

Brutalność i bezlitosność tego procesu podkreślają obrazy „kilofa błyskającego, młota spadającego / I łomotania, i walenia”. Te industrialne dźwięki Podziemia, będące efektem lęku i obsesji Hadesa, stają się tak ogłuszające, że „zagłuszają dźwięk pieśni, którą kiedyś słyszał: / La la la la la la la…”. Mitchell wyjaśnia, że ten refren rozpada się na „la la la maszynerii — chór robotników staje się trybikami, zagłuszającymi pamięć”. To jeden z najbardziej przejmujących momentów utworu, symbolizujący utratę nadziei, radości, a może nawet miłości samego Hadesa. Hałas jego zindustrializowanego królestwa, budowanego z paranoi, ucisza jego wewnętrzną muzykę i wspomnienia szczęścia. Orfeusz, przedstawiony jako archetypowy bard, wykorzystuje swoją muzykę, by nadać sens światu i nie pozwolić, by pieśń umarła.

Muzycznie „Epic II” łączy folk z elementami jazzu i amerykańskim szorstkim brzmieniem. Pulsujące tempo i wznosząca się i opadająca melodia przypominają rytm uderzeń kilofa, co wzmacnia obraz świata fabrycznego, który zamyka się wokół bohaterów. Anaïs Mitchell wskazuje na prostotę aranżacji, w której Orfeusz gra na czterostrunowej gitarze tenorowej z prostym arpeggio, a następnie zespół dołącza, aby piosenka nabrała „większego niż życie” charakteru. Utwór stanowi metaforyczne zderzenie wolnego, naturalnego świata Orfeusza z uporządkowanym, mechanicznym światem Hadesa, a także idealistycznych koncepcji empatii z surową rzeczywistością przetrwania i egoizmu. W ten sposób „Epic II” nie tylko rozwija fabułę, ale także pogłębia zrozumienie postaci Hadesa, przedstawiając go jako istotę potężną, lecz uwięzioną w sidłach własnego lęku i pragnienia kontroli, które ostatecznie zagłuszają jego własną pieśń.