Utwór „What's The Frequency, Kenneth?” grupy R.E.M. to dynamiczna i intrygująca piosenka, która z miejsca stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych singli z albumu „Monster” z 1994 roku. Jej tytuł, pozornie absurdalny, ma swoje korzenie w prawdziwym i dość surrealistycznym incydencie. W 1986 roku słynny amerykański dziennikarz CBS, Dan Rather, został zaatakowany na ulicy Nowego Jorku przez dwóch mężczyzn. Jeden z napastników wielokrotnie krzyczał do niego: „Kenneth, jaka jest częstotliwość?”. Michael Stipe, zaintrygowany tą zagadkową historią, uznał ją za „najważniejszy nierozwiązany amerykański akt surrealistyczny XX wieku” i uczynił z niej punkt wyjścia do interpretacji szerszego zjawiska.

W rzeczywistości, napastnik, zidentyfikowany później jako William Tager, wierzył, że media transmitują sygnały do jego mózgu, a znajomość „częstotliwości” miała pomóc mu je zablokować. Jednakże, choć incydent stanowił inspirację dla tytułu, sam utwór nie opowiada bezpośrednio o ataku na Rathera. Michael Stipe wyjaśnił w wywiadach, w tym podczas rozmowy z samym Danem Ratherem w 2017 roku, że piosenka dotyczy niezrozumiałości i luki pokoleniowej. Jest śpiewana z perspektywy starszej osoby, która desperacko próbuje zrozumieć młodsze pokolenie i jego kulturę, opierając się wyłącznie na tym, co widzi w mediach – kreskówkach, radiu, muzyce, telewizji, filmach i magazynach. Podkreśla to linijka „I was brain-dead, locked out, numb, not up to speed / I thought I'd pegged you an idiot's dream / Tunnel vision from the outsider's screen”. Bohater jest „mózgiem wyłączonym”, „zablokowanym”, „nie nadążającym” i postrzega młodzież przez pryzmat „tunelowego widzenia z ekranu outsiderskiego”.

Centralnym motywem jest frustracja i niemożność nawiązania kontaktu, wyrażona w refrenie „I never understood the frequency, uh-huh”. Stipe podkreśla, że fraza „What's the frequency, Kenneth?” reprezentuje właśnie tę niezrozumiałość – wielkie pytanie, na które nikt nie znał odpowiedzi, symbolizujące bezowocne próby zrozumienia. Bohater, pomimo usilnych starań, „nigdzie nie dotarł” i jego wysiłki okazały się „całkowicie fałszywe”.

W tekście pojawia się również intrygująca cytat: „Richard said, 'Withdrawal in disgust is not the same as apathy'”. Stipe potwierdził, że „Richard” to Richard Linklater, reżyser filmu „Slacker” z 1990 roku, z którego zaczerpnięto tę kwestię. Ten cytat odnosi się do nastrojów „pokolenia X” z początku lat 90. – „znużonego światem, dystopijnego, pieprzyć to wszystko uczucia wychodzącego z grunge'u”. Podkreśla subtelną różnicę między odrzuceniem z obrzydzeniem a pasywną apatią, sugerując, że cynizm młodzieży niekoniecznie oznaczał brak zaangażowania, a raczej odrzucenie zastanych form ekspresji.

Linia „You said that irony was the shackles of youth” jest kolejnym kluczowym elementem w interpretacji luki pokoleniowej. Sugeruje, że starsze pokolenie postrzegało ironię jako rodzaj ograniczenia dla młodych, podczas gdy dla „slackersów” mogła ona być formą obrony lub autoekspresji. Młodsze pokolenie, noszące „oczekiwania jak zbroję” („You wore our expectations like an armored suit”), zdaje się celowo ignorować lub prowokować swoich poprzedników, podkreślając ich niezrozumienie.

Wizualne obrazy, takie jak „Butterfly decal, rearview mirror, dogging the scene” czy „You wore a shirt of violent green”, choć na pierwszy rzut oka mogą wydawać się niezwiązane, w kontekście piosenki Stipe'a o międzypokoleniowych nieporozumieniach nabierają sensu, przedstawiając konkretne odniesienia do kultury lat 90., których starszy obserwator nie jest w stanie rozszyfrować. Ostateczne „I never understood, don't fuck with me, uh-huh” wyraża nagromadzoną frustrację i rezygnację z próby zrozumienia, przechodząc w otwartą irytację.

Muzycznie, „What's The Frequency, Kenneth?” wyróżnia się od bardziej melancholijnych hitów R.E.M. z początku lat 90., charakteryzując się głośniejszym, bardziej zadziornym brzmieniem, które nawiązywało do estetyki grunge'u, którą zresztą R.E.M. w pewnym stopniu zainspirowało. Peter Buck nawet użył gitary Jag-Stang Kurta Cobaina w teledysku do utworu, co było symbolicznym gestem łączącym R.E.M. z rozwijającą się sceną alternatywną. Co ciekawe, Dan Rather z humorem podszedł do faktu, że jego napaść stała się inspiracją dla piosenki, a nawet wystąpił z zespołem w programie Davida Lettermana, odgrywając ją na scenie. To tylko podkreśla warstwową ironię i przenikliwość, z jaką R.E.M. podeszło do tematu komunikacji i percepcji w epoce mediów.