Utwór „Kolejny stracony dzień” Peji to barwny, choć surowy i niezwykle osobisty obraz codzienności osadzony w specyficznych realiach poznańskich Jeżyc. Już otwierające i powracające w refrenie zdanie „Kolejny stracony dzień z życia poza kontrolą” nie jest jedynie konstatacją, ale swego rodzaju manifestem, akceptacją losu i świadomością, że bieg wydarzeń często wymyka się spod kontroli jednostki. Ten „stracony dzień” nie oznacza jednak bezczynności czy rezygnacji, lecz stanowi kronikę intensywnego życia toczącego się na marginesie mainstreamowych aspiracji.

Peja, w swoim charakterystycznym, bezkompromisowym stylu, zabiera słuchacza w podróż przez jeden ze swoich dni, kreśląc sceny pełne lokalnego kolorytu i gorzkiej prawdy. Wersy takie jak „Jak Setra w żółty luty na poznańskich wagonach / Tak cieszy każdy ranek jak z kobietą w ramionach” ukazują, że nawet w szarej, monotonnej rzeczywistości istnieje miejsce na proste przyjemności i momenty szczęścia, kontrastujące z ogólnym poczuciem chaosu. Artysta podkreśla swoje fundamentalne wartości – lojalność i niezmienność w przyjaźni, stawiając je ponad materialne dobra: „Przyjaźni nie zmieniam, na pieniądze nie zamieniam / Nie przeliczam, idę dalej, wiadomo nie ma lekko”. To esencja etosu ulicznego, gdzie więzi międzyludzkie stanowią podstawę przetrwania.

Utwór jest również otwartą krytyką systemu i instytucji państwowych. Zwroty takie jak „Chłopaków pies porobił i penitencjarne piekło / Jeb to, jeb to dla rządowych instytucji otwarta nienawiść” wyrażają głębokie poczucie niesprawiedliwości i sprzeciw wobec opresyjnej władzy, która w mniemaniu rapera niszczy życie ludzi z jego środowiska. Ta otwarta konfrontacja z policją i wymiarem sprawiedliwości jest stałym elementem twórczości Peji, odzwierciedlającym doświadczenia wielu osób dorastających w trudnych warunkach społecznych.

W warstwie tekstowej Peja nie unika kontrowersyjnych i dosadnych sformułowań, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet („Dla kobiet też coś mam typu dziwka czy suka”, „obolałe cipki”). Choć może to budzić sprzeciw, jest to element autentycznego, nieocenzurowanego języka ulicy, który ma na celu oddanie rzeczywistości bez upiększeń. Artysta często podkreślał, że jego teksty są lustrem otaczającego go świata, a nie próbą jego idealizacji. Ważne jest, aby pamiętać, że kontekst powstania utworu to lata, kiedy hip-hop polski stawiał swoje pierwsze kroki, a jego surowość i bezkompromisowość były często wyrazem sprzeciwu wobec konwenansów.

Refren „Znów kolejny dzień ci uciekł, głupot narobiłeś jeszcze więcej. Jak na razie do tej pory życia swego zmienić nie chcę” to klucz do zrozumienia postawy narratora. Mimo świadomości popełnionych błędów czy zmarnowanych szans, Peja odrzuca perspektywę zmiany, co można interpretować na kilka sposobów. Może to być wyraz dumy i wierności sobie, niechęci do ulegania presji z zewnątrz. Równie dobrze może to być gorycz i rezygnacja, poczucie, że zmiana jest niemożliwa lub bezcelowa w obliczu uwarunkowań społecznych. W wywiadach Peja wielokrotnie podkreślał, że jego muzyka jest odzwierciedleniem jego życia i środowiska, a jego tożsamość nierozerwalnie związana jest z Jeżycami.

Utwór jest pełen szczegółowych opisów codziennych czynności i obserwacji. Od picia piwa „na prześwicie”, przez obserwowanie „typa z komórką” czy „dzieci wracających ze szkół”, po problemy z komputerem („Sound Forge pirat i do pracy, nagle blink zawieszka”) i wizyty u znajomych (Decks, Ajsmen) – to wszystko składa się na mozaikę życia, które choć chaotyczne, ma swój własny rytm i sens. Pojawiają się także nawiązania do kultury hip-hopowej, jak słuchanie Masta Ace'a czy Ghostface'a, co świadczy o głębokim zakorzenieniu Peji w tej muzyce i jej roli jako ścieżki dźwiękowej jego życia. Moment, w którym Peja „ordynarnie jara splifta” i obserwuje dzielnicowego, jest ironicznym komentarzem do relacji między ulicą a władzą, gdzie granice są często płynne, a wzajemne lekceważenie normą.

Końcówka utworu, z opisem powrotu do domu po alkoholowych eskapadach i oczekiwaniu na „Małą Mi”, podsumowuje dzień. Mimo zmęczenia i wrażenia „straconego” czasu, Peja zamyka utwór słowami Ice Cube’a „to był całkiem dobry dzień”, co wskazuje na to, że nawet jeśli dzień nie był produktywny w konwencjonalnym sensie, był autentyczny i pełen życia. To samoświadoma puenta, która zmienia perspektywę „straconego dnia” na dzień przeżyty intensywnie i po swojemu. „Kolejny stracony dzień” to więc nie tyle lament nad losem, ile szczery zapis rzeczywistości, hołd dla miejsca i ludzi, którzy ukształtowali artystę, oraz deklaracja wierności własnym wyborom, mimo wszystko. Utwór pochodzi z albumu Na Legalu, który ukazał się w 2001 roku i jest uznawany za jeden z najważniejszych i najbardziej dojrzałych w dyskografii Peji, cementując jego pozycję na polskiej scenie hip-hopowej. Album ten był również przełomowy pod względem poruszanych tematów i ich bezkompromisowego przedstawienia.