„Freakshow” Britney Spears to pulsujący energią hymn o wyzwoleniu, pewności siebie i beztroskiej rebelii, który znalazł się na jej piątym studyjnym albumie Blackout z 2007 roku. To album, który powstał w burzliwym okresie życia artystki, naznaczonym intensywną obserwacją mediów, co nadaje wielu utworom, w tym „Freakshow”, warstwę autoironii i świadomego prowokowania. Sama Britney Spears była producentem wykonawczym krążka, co czyni go jedynym, przy którym otrzymała taki tytuł.

Utwór otwiera się sceną klubową – „10pm 10 to 4 / And i came to hit the floor” – od razu zapraszając słuchacza do świata nocnej swobody i zapomnienia. Podmiot liryczny jest tu postacią dominującą, pewną siebie, która nie tylko przybywa, by tańczyć, ale też by zuchwale „rozgniewać inne laski” i „szybko zawładnąć chłopakiem”. To deklaracja siły i niezależności, odrzucająca wszelkie oczekiwania i konwencje dotyczące kobiecego zachowania. Britney, będąca współautorką tekstu, nazwała ten utwór swoim ulubionym z płyty Blackout w momencie jej wydania, a dekadę później określiła go jako „zuchwały” i jeden ze swoich ulubionych utworów spoza singli. Fakt, że jest to jeden z nielicznych utworów na Blackout, przy którym otrzymała kredyt autorski, dodatkowo podkreśla jej osobiste zaangażowanie i afinitet do jego przesłania.

Refren to serce utworu, gdzie Britney zaprasza do stworzenia „Freakshow, freak, freakshow” i „Peepshow, peepshow”. Te terminy, tradycyjnie kojarzone z podglądaniem i wystawianiem na widok publiczny osób „dziwnych” czy „odmiennych”, są tu przewrotnie użyte jako akt wyzwolenia i przejęcia kontroli. Zamiast czuć się upokorzoną, Britney i jej towarzysze zapraszają do oglądania, obiecując „bis” tym, którzy „chcą patrzeć”. To doskonale odzwierciedla sytuację samej artystki, która była nieustannie obserwowana i oceniana przez media. W „Freakshow” odwraca tę dynamikę, stając się performerką, która celowo daje spektakl, zamiast być biernym obiektem spojrzeń. Utwór nawołuje do porzucenia wszelkich zahamowań – „Don't stop it let it flow / Let your inhibitions go”, co idealnie wpisuje się w motywy wolności, zabawy i autoekspresji, które są głównymi tematami piosenki.

Warstwa muzyczna „Freakshow” to dzieło producentów Bloodshy & Avant, znanych ze współpracy przy wielu hitach Britney, w tym „Toxic”. Utwór opiera się na efekcie „wobbler” charakterystycznym dla dubstepu, co czyniło go innowacyjnym i wyprzedzającym swoje czasy. Magazyn Rolling Stone Australia umieścił go na 20. miejscu w katalogu Britney Spears, stwierdzając, że piosenka „polega na kroczeniu przez codzienne życie tak, jakby cała planeta była stołem, na którym można tańczyć” i podkreślając, że zasługiwał na status singla. Warto zauważyć, że instrumental utworu był dostępny w sieci na rok przed premierą albumu, choć bez wskazania, że trafi na płytę Britney. W trakcie mostka wokal Britney jest obniżony, co nadaje mu męski ton, dodając do utworu element zabawy i płynności ról płciowych.

Tekst piosenki celebruje również odrzucenie norm i podkreśla status gwiazdy: „Dancing table top freaky freaky / So outside the norm / On some super star ish / Pushin hot bugatti whips / Rockin new designer fits”. To obraz luksusu i ekstrawagancji, ale podany w sposób, który jest „tak poza normą”, że staje się własnym, świadomie wyreżyserowanym widowiskiem. „Freakshow” to esencja tego, co Blackout reprezentował: odważną, bezkompromisową artystkę, która poprzez muzykę odzyskuje kontrolę i świętuje swoją tożsamość, niezależnie od panujących oczekiwań. Ostatecznie, piosenka pozostaje niedocenionym przez wielu fanów hymnem, który zachęca do tańca, porzucenia lęków i czerpania radości z bycia sobą – w pełni i bez zahamowań.