Piosenka „Zeżryj klamkę, zeżryj strzelbę” autorstwa Papajaka Watykaniaka to utwór niezwykle kontrowersyjny i prowokacyjny, który od samego początku stawia słuchacza w obliczu brutalnego i nihilistycznego przekazu. Artysta, znany ze swojej bezkompromisowości i upodobania do szkalowania autorytetów, w tym w szczególności postaci Jana Pawła II, konsekwentnie buduje swoją twórczość na fundamencie szoku i transgresji. Już samo otwarcie utworu, z ironicznym nawiązaniem do „Bożego Narodzenia 2021” i „pozytywnego świątecznego przekazu”, by zaraz potem rzucić w eter „Wesołych świąt skurwysyny”, doskonale oddaje ten cyniczny ton. Wzmianka o „Pikidżeju” i „5 latach szkalowania” sugeruje, że utwór wpisuje się w dłuższą historię prowokacji i kontrowersji wokół jego twórczości.

Centralnym motywem utworu jest nieustanne, natarczywe wezwanie do samobójstwa. Powtarzające się frazy „Zeżryj klamkę, zeżryj strzelbę”, „Zabij się, zabij się, zabij się” oraz „Lufę zjedz, lufę zjedz, lufę zjedz” budują atmosferę ostatecznej rezygnacji i beznadziei. Słowa te są podane jako „objawione”, co nadaje im perwersyjny autorytet, zamykając drogę do jakiejkolwiek dyskusji czy sprzeciwu. W wierszach tekstu życie przedstawione jest jako „pora_ż_ka, pasmo udręk i cierpienia”, a jedynym „wybawieniem” ma być śmierć. Co więcej, utwór atakuje wszelkie formy profesjonalnej pomocy, radząc: „nie wierz lekarzom ani psychologom”. Jest to jasne odrzucenie systemów wsparcia, które w kontekście depresji i myśli samobójczych są kluczowe.

Papajak Watykaniak w brutalny sposób wytyka słuchaczowi jego domniemane życiowe porażki – brak pracy, samotność („nie znajdziesz pracy ani loszki choćbyś szukał stale”). W tym kontekście, samobójstwo jest przedstawiane jako racjonalna odpowiedź na bezsens egzystencji. Cytat „Mata zimna stal nie oceni Cię i nie wyśmieje” jest szczególnie uderzający, ukazując poczucie osamotnienia i ciągłej oceny ze strony społeczeństwa, gdzie jedynym ucieczką jest obojętność stali. Artysta drwi z poczucia braku wartości, mówiąc: „Dobrze wiesz że nikt za tobą nie zatęskni na tym świecie”.

Utwór jest również groteskową satyrą społeczną, celującą w konkretne grupy. Zwrotki skierowane do „Incelaka” i „dłużnika” podkreślają patologie społeczne i psychologiczne. „Incelak” jest wyśmiewany za „nie te proporcje czaszki”, a propozycja „redekoracji” staje się eufemistycznym, wstrząsającym wezwaniem do samookaleczenia. „Dłużnik”, zmagający się z problemami finansowymi („Tamten kredyt się nie spłaca? Znów podwyższyli stopy i na koncie tylko strata?”), otrzymuje równie cyniczną „radę”: „Zrób sobie gorącą kąpiel i do mordy wsadzaj klamę”. To złośliwe, czarne poczucie humoru jest charakterystyczne dla twórczości Papajaka Watykaniaka.

Kluczowym elementem w tej części jest odniesienie do Budda Dwyera: „Nie bądź kurwa frajer, bądź jak Budd Dwyer”. Robert Budd Dwyer był amerykańskim politykiem, który w 1987 roku popełnił samobójstwo podczas transmitowanej na żywo konferencji prasowej. Użycie tej postaci służy tu jako perwersyjny symbol ostatecznego aktu desperacji i buntu, będącego w mniemaniu narratora, rozwiązaniem wszelkich problemów. To brutalne nawiązanie potęguje wrażenie, że utwór przesuwa granice akceptowalnego przekazu, celowo szokując i prowokując.

Wersja gościnna MC'GMD eskaluje przekaz w stronę apokaliptycznego i demonicznego. Narrator, mówiący z perspektywy piekła, zaprasza ofiary do „wieki wieków w piekle” i obiecuje „całą wieczność gwałtu”, co jest skrajnie mroczną wizją wiecznego cierpienia, a jednocześnie perwersyjną obietnicą końca ziemskich udręk. Linia „w życiu na ziemi, tylko się pogubisz” dodatkowo uzasadnia akt samobójstwa jako ucieczkę przed nieuniknionym chaosem.

Zakończenie piosenki zawiera meta-komentarz, który dodatkowo komplikuje interpretację. Krótki dialog: „No kurwa Lolek, miałeś ich zachęcić do samobójstwa a nie zniechęcić / No bardzo kurwa przepraszam, że powiedziałem prawdę” – sugeruje, że cały utwór może być karykaturą cynicznego spojrzenia na ludzką kondycję, gdzie „prawda” jest tak brutalna, że nawet próba zachęcenia do samobójstwa kończy się... zniechęceniem, poprzez zbyt szczere przedstawienie piekielnych konsekwencji. Ostatnie frazy „Bo ja to lubię, lubię robisz gałę lufie” zamykają utwór w akcie czystej transgresji i perwersyjnego upodobania do tego, co zakazane i obrzydliwe, podkreślając skrajny i kontrowersyjny styl Papajaka Watykaniaka.

Piosenka ta nie jest dosłownym wezwaniem do samobójstwa. Stanowi ona raczej manifest nihilizmu i desperacji, ubranego w szaty ekstremalnego czarnego humoru i szoku. Papajak Watykaniak wykorzystuje ten utwór, aby przesunąć granice artystycznej ekspresji, zmuszając słuchacza do konfrontacji z najciemniejszymi aspektami ludzkiej psychiki i problemów społecznych, takich jak poczucie bezwartościowości, samotność czy presja finansowa. Jest to artystyczne przetworzenie frustracji i beznadziei, wyrażone w sposób celowo niepoprawny politycznie i prowokacyjny, co jest zresztą znakiem rozpoznawczym tego artysty. Choć tekst jest wulgarny i moralnie wątpliwy, jego celem wydaje się być wzbudzenie dyskomfortu i skłonienie do refleksji nad skrajnymi formami rozpaczy, choć w sposób, który wielu uzna za niedopuszczalny. Piosenka, poprzez swoją brutalność i bezpośredniość, staje się krzywym zwierciadłem, w którym odbijają się społeczne lęki i poczucie beznadziei.