Piosenka „W Zakrystii” autorstwa tajemniczego „Papajaka Watykaniaka” stanowi ekstremalny przykład internetowej twórczości, balansującej na granicy prowokacji, czarnego humoru i antysatyry. Jej tekst to bezpośredni atak na jedną z najbardziej szanowanych postaci w historii polskiego Kościoła katolickiego, Prymasa Tysiąclecia, Kardynała Stefana Wyszyńskiego, przedstawiając go w sposób skrajnie wulgarny i oskarżający o najpotworniejsze zbrodnie. Utwór wpisuje się w nurt kontrowersyjnych treści, często spotykanych na platformach internetowych, takich jak Wykop.pl, co zresztą jest wyraźnie zaznaczone w samym tekście piosenki.

Od pierwszych wersów utwór zanurza słuchacza w brutalny i obsceniczny świat, gdzie zakrystia, miejsce święte i symbolicznie czyste, staje się sceną dla aktów przemocy, gwałtu, morderstw i kanibalizmu. Powtarzające się frazy „Ostre jebanie ziom, dziś w zakrystii” oraz „W zakrystii znajdziesz go / To właśnie Wyszyński, kardynał samo zło” wielokrotnie uderzają w odbiorcę, budując atmosferę absolutnego obrzydzenia i zgrozy. Język jest celowo prostacki, dosadny i pozbawiony jakichkolwiek eufemizmów, co potęguje efekt szoku. Tekst opisuje Wyszyńskiego jako „mordercę młodych dusz”, „nienasyconego chuja”, którego „jara tylko gwałt, jego grzeje tylko mord”. Te fikcyjne i obraźliwe oskarżenia są ewidentnym zabiegiem mającym na celu maksymalne zbezczeszczenie wizerunku duchownego.

Centralnym elementem prowokacji jest wybór Kardynała Wyszyńskiego jako bohatera tak drastycznych zarzutów. Jest to postać historyczna, beatyfikowana, uznawana w Polsce za symbol oporu przeciwko komunizmowi i obrońcę wiary. Atak na niego jest zatem atakiem na fundamenty polskiej tożsamości narodowej i religijnej, co czyni utwór niezwykle kontrowersyjnym. Piosenka z premedytacją wykorzystuje najbardziej wrażliwe punkty społeczeństwa, uderzając w świętości i próbując zdyskredytować autorytety. Wspomniana archidiecezja gnieźnieńska oraz archikatedra w Gnieźnie – miejsca faktycznie związane z działalnością Wyszyńskiego – dodatkowo urealniają narrację, choć jej treść jest całkowicie zmyślona.

Kwestia autorstwa „Papajaka Watykaniaka” jest równie enigmatyczna, co sama treść utworu. W internetowych dyskusjach na Wykop.pl pojawiały się żartobliwe sugestie, że to Marek Szyszko, autor książek dla dzieci, co jest oczywiście satyrą w obrębie satyry, mającą na celu dalsze podkręcenie absurdu. Brak oficjalnych wywiadów czy oświadczeń artysty jest typowy dla tego rodzaju twórczości, gdzie anonimowość pozwala na daleko posuniętą swobodę ekspresji bez bezpośrednich konsekwencji dla twórcy. Można przypuszczać, że „Papajak Watykaniak” to internetowy pseudonim, pod którym kryje się osoba lub grupa tworząca treści o charakterze shock rap lub black metal rap, często wykorzystującą motywy antyklerykalne i obraźliwe dla katolików, zwłaszcza w kontekście tzw. „cenzopapy” i „2137”.

Ostatnia zwrotka utworu odnosi się do milczenia i ukrywania „prawdy”, twierdząc, że „w szkole nie dowiesz się, bo forsują go w chuj / Mówią że taki dobry, że ma tyle zasług”. Jest to aluzja do krytyki instytucji edukacji i mediów, które miałyby tuszować niewygodne fakty na temat postaci kościelnych. To roszczenie „ujawniania prawdy” jest często stosowanym chwytem w teoriach spiskowych i antyklerykalnej retoryce. Piosenka jawnie deklaruje swoje powiązanie z portalem Wykop.pl, mówiąc: „A Wykop właśnie tego chce / Wykop daje to wam”, co wskazuje na specyficzną publiczność i środowisko, dla którego ten rodzaj kontrowersyjnych i obrazoburczych treści jest atrakcyjny.

Podsumowując, „W Zakrystii” to utwór, który nie ma na celu realistycznego przedstawienia faktów, lecz jest instrumentem do wywołania maksymalnego wstrząsu. Jego interpretacja powinna koncentrować się na analizie celowego naruszania tabu, wykorzystywania wulgarności i hiperbolizacji zła, aby sprowokować dyskusję (lub oburzenie) w kontekście internetowej kultury memów i kontestacji autorytetów. To brutalny, jawnie fikcyjny tekst, który, niezależnie od oceny moralnej, osiąga zamierzony cel — wzbudzenie silnych emocji i pozostawienie trwałego, choć makabrycznego, wrażenia.