Utwór „Szacunek do policji” autorstwa Papajaka Watykaniak to złożona i prowokacyjna propozycja na polskiej scenie hip-hopowej, która zdecydowanie wyłamuje się z utartych schematów gatunku. Wydany w listopadzie 2020 roku, tekst piosenki, na pierwszy rzut oka, jawi się jako zaskakująca apoteoza organów ścigania i deklaracja bezkompromisowej współpracy z policją. Podmiot liryczny wielokrotnie podkreśla swoje „wychowanie” w duchu szacunku do stróżów prawa i otwarcie deklaruje chęć donoszenia na przestępców, co nazywa „cywilną dojrzałością” i „najwyższą formą” pragmatyzmu.

Tekst jest nasycony jaskrawymi kontrastami. Z jednej strony mamy gloryfikację policjantów jako „dzielnych” obrońców, dzięki którym można czuć się „bezpiecznie” na ulicy. Z drugiej – brutalne i dosadne potępienie przestępców, nazywanych „przegranymi”, „śmieciami ulicznymi”, którzy „niszczą ludziom życie” przez egoizm, handel narkotykami i unikanie uczciwej pracy. Podmiot liryczny nie przebiera w słowach, zapowiadając, że „z radością informuje gliny co z ciebie za jeden” i że jego „jedno słowo glinom wkrótce wyśle cię za kraty”. Co więcej, utwór z rozbrajającą szczerością odnosi się do najbardziej fundamentalnych zasad subkultury hip-hopowej, które zazwyczaj cenią lojalność i sprzeciw wobec konfidenctwa, odrzucając je z pogardą: „Mówisz że donosicielstwo to frajerstwo, gówno prawda”.

Ciekawostką, która rzuca nowe światło na interpretację utworu, jest kwestia tożsamości artysty. Pseudonim „Papajak Watykaniak” sam w sobie jest intrygujący. Niektóre źródła na Wykop.pl sugerują, że może to być literacki pseudonim Marka Szyszko, autora książek dla dzieci i młodzieży, skupiającego się na wartościach chrześcijańskich i tajemnicach Watykanu. Ta informacja, choć niepotwierdzona bezpośrednio przez artystę w kontekście tego utworu, natychmiast nasuwa myśl o głębokiej ironii i satyrze. Jeśli autor dziecięcych książek o Watykanie tworzy tak wulgarny i kontrowersyjny utwór o donoszeniu na policję, to trudno nie dopatrywać się w tym zamierzonej prowokacji i artystycznego komentarza, być może nawet eksperymentu społecznego, który bada granice przyjętych norm i oczekiwań. Sam fakt, że pojawiały się sugestie o tym, czy to nie „AI nauczyło się już trollować”, świadczy o nietypowym i zaskakującym charakterze twórczości. Informacje o tym, że kanał artysty „spadł z rowerka” i był planowany do ponownego uruchomienia, również wskazują na jego kontrowersyjny status.

Najbardziej uderzającą warstwę interpretacyjną wnosi ostatnia zwrotka, która w całości poświęcona jest instytucji Kościoła katolickiego i przestępstwom popełnianym w Watykanie. Podmiot liryczny porównuje milczenie wobec przestępstw pedofilskich i malwersacji finansowych w Kościele do „robienia się niezłego syfu” i „jednego pierdolonego cyrku”, gdzie „nikt nie donosił”. Krytykuje zmowę milczenia, wskazując na „Dziwisza i McCarricka”, którzy „ukrywają kanibalizm, morderstwa oraz gwałty”. Ten fragment stanowi klucz do zrozumienia szerszego kontekstu utworu – nie jest to jedynie prosta apologia policji czy pochwała konfidenctwa. To raczej gorzki komentarz do hipokryzji i podwójnych standardów moralnych, które dostrzegają przestępstwa na ulicy, ale przymykają oko na znacznie poważniejsze nadużycia w strukturach władzy i autorytetu. Donoszenie staje się tu nie tyle aktem zdradzieckim, co jedyną formą „zbawiennego” działania, gdy „krzywda jest normalna i na porządku dziennym”.

Zakończenie utworu, z wulgarnym i szokującym „Niech bagiety cię ruchają w dupę jak w gejowskim porno”, dopełnia obrazu prowokacyjnej i bezkompromisowej wypowiedzi. Papajak Watykaniak, posługując się skrajnym językiem i odwracając tradycyjne wartości hip-hopu, tworzy dzieło, które celowo testuje granice moralności i poprawności politycznej, zmuszając słuchacza do refleksji nad tym, czym jest sprawiedliwość, kto jest „dobrym chłopakiem”, a kto „przegranym”, i w jakich sytuacjach milczenie jest gorsze niż donoszenie. To utwór, który z pewnością nie pozostawia obojętnym.