„Myduo Wszystko Umyje” autorstwa Papajak Watykaniak to utwór, który w swojej formie i treści stanowi bezkompromisową, brutalną i głęboko prowokacyjną satyrę na wybrane aspekty polskiej tożsamości narodowej i społecznej. Artysta, którego tożsamość pozostaje w sferze kontrowersji, a twórczość bywa usuwana z platform internetowych, posługuje się językiem wulgarnym i obrazoburczym, aby wzbudzić skrajne emocje i zmusić do refleksji nad utrwalonymi stereotypami.

Piosenka rozpoczyna się od bezpośredniego ataku na Polaka, oskarżając go o hipokryzję i brak higieny. Podkreśla jego fizyczne zaniedbanie („ujebany jest w smarze”, „wraca z roboty spocony”, „cuchnący chuj sobie”) i zestawia je z rzekomą preferencją Polek dla „czystych” mężczyzn z innych kultur, takich jak „Arab” czy „Mokebe”. To przewrotne odwrócenie tradycyjnych ksenofobicznych narracji, gdzie to Polak staje się obiektem drwiny i porównania, z którego wypada niekorzystnie. Refren, „Mydło wszystko umyje, Nawet Polaka szyję, Mydło, obce Polakom, Brudnym świniakom”, jest esencją tego przekazu. Mydło staje się tu symbolicznym narzędziem nie tylko do fizycznego oczyszczenia, ale także do zmycia rzekomych brudów moralnych, zaściankowości i hipokryzji, które artysta przypisuje Polakom.

W drugiej zwrotce piosenka wkracza w sferę krytyki społeczno-religijnej, uderzając w kult postaci Jana Pawła II. Słowa „Zamiast się kurwa umyć, Stawia pomniki zbrodniarzom, Takim jak Jan Paweł Drugi, I modli się jak mu każą” są jawnym atakiem na to, co artysta postrzega jako płytką religijność i bezrefleksyjny hołd, odwracający uwagę od prawdziwych problemów i potrzeby samodoskonalenia. Kontrast z „czystymi pachnącymi” Murzynami i Arabami, którzy mają większe szanse u Polek, dodatkowo wzmacnia satyryczny charakter utworu. Papajak Watykaniak konsekwentnie buduje obraz Polaka jako osoby „tłustej i śmierdzącej”, która „z higieną się zwaśniła”, co ma być przyczyną jego nieatrakcyjności zarówno fizycznej, jak i symbolicznej w kontekście kulturowym.

Ostatnia zwrotka wprowadza kolejny element prowokacji, tym razem dotykający wrażliwych kwestii historycznych i geopolitycznych. „Na szczęście Żydzi i Niemcy, Robią już w kraju porządki, I już niedługo polaczki, Będą oddawać majątki” to niezwykle kontrowersyjne stwierdzenie. Można je interpretować jako cyniczne lub hiperboliczne wyolbrzymienie historycznych obaw, a jednocześnie jako ostateczny cios wymierzony w „brudnego Polaka”, sugerujący, że jego ignorancja i zaniedbanie doprowadzą do utraty suwerenności i dóbr materialnych. Jest to prowokacja mająca na celu wstrząśnięcie odbiorcą i zmuszenie go do zmierzenia się z niewygodnymi, często wypieranymi lękami i oskarżeniami.

Cały utwór „Myduo Wszystko Umyje”, podobnie jak inne utwory Papajak Watykaniak, stanowi manifest artystyczny oparty na szoku, odwracaniu ról i celowym łamaniu tabu. Wulgaryzmy nie są tu przypadkowe, lecz stanowią integralną część strategii artystycznej, mającej na celu wzbudzenie silnej reakcji i zmuszenie do dekonstrukcji narodowych mitów oraz stereotypów, nawet kosztem bycia uznanym za ofensywnego i kontrowersyjnego. To gorzka i bezpardonowa krytyka, ubrana w formę, która celowo ma obrażać i nie pozostawiać obojętnym.