Utwór „Motzny” autorstwa „Papajak Watykaniak” to brutalna i bezkompromisowa krytyka, skierowana przeciwko Kościołowi Katolickiemu i osobie Jana Pawła II, oskarżająca go wprost o pedofilię i tuszowanie przestępstw seksualnych na dzieciach. Już początkowe, powtarzające się frazy „Jan Paweł drugi papież” służą jako ironiczne preludium, budujące kontrast między oficjalnym wizerunkiem świętości a potwornymi zarzutami, które za chwilę zostają przedstawione. Tekst piosenki nie zostawia miejsca na domysły, uderzając w odbiorcę jaskrawym i graficznym językiem.

Pierwsze zwrotki wprowadzają atmosferę zaplanowanego okrucieństwa i bezkarności: „Czas na gwałt / Twa ofiara już w łańcuchach jest”. Narrator z cynicznym zadowoleniem opisuje nieme cierpienie ofiar – „Niemy krzyk / Z twego lochu nie usłyszy nikt / Gorzkiego płaczu dzieci tych”, podkreślając izolację i bezbronność krzywdzonych. Następnie utwór przechodzi do skrajnie wulgarnych i bezpośrednich oskarżeń, precyzując naturę domniemanych czynów: „Ja wiem że będzie łatwo poczuć chłopca odbyt / Będzie ciasno w sześcioletniej pochwie też”. Użycie w tym kontekście frazy „(tak, jak Pan Jezus powiedział)” jest głęboką prowokacją, podważającą autorytet religijny i ironicznie wskazującą na hipokryzję, jakoby nauki chrześcijańskie miały usprawiedliwiać lub milcząco akceptować takie czyny.

Refren utworu to esencja tej gniewnej demaskacji. Zdanie „Masz dzieci, masz pałę / To szczęścia receptą jest” to okrutne przeinaczenie, sugerujące, że władza i możliwość nadużycia są dla sprawcy źródłem perwersyjnej satysfakcji. Hasło „Umocnij ich wiarę / Seks !” zrównuje misję religijną z aktem wykorzystania, całkowicie odzierając ją ze świętości. Linię „Nie jesteś pedałem / Płci obu dzieci ty chcesz” można interpretować jako potępienie sprawcy, który nie ogranicza się w wyborze ofiar, oraz jako brutalne odrzucenie jakiejkolwiek próby zbagatelizowania czy "zrozumienia" czynów przez szufladkowanie. Kulminacja refrenu – „Potworem Jan Paweł / Jest !” – to ostateczny, bezlitosny werdykt.

W kolejnych zwrotkach narrator odróżnia się od oskarżanego, mówiąc: „Z tym, że ja dzieci nie rucham”, co stanowi jasne wyznaczenie granicy moralnej i podkreśla jego osobisty sprzeciw. Oskarżenia rozszerzają się poza Jana Pawła II, obejmując system – „W kaplicy / Sykstyńskiej podziemiach niezły kram” oraz inne postacie, jak „Kardynał Wyszyński to cham”. Odniesienie do „zatuszowania sprawy” i cyniczna sugestia „Może jednak warto zamknąć mordę im” wskazują na problem ukrywania przestępstw i uciszania ofiar, co jest jednym z głównych zarzutów stawianych instytucji Kościoła w kontekście skandali pedofilskich. Zakończenie utworu ponownie brutalnie porównuje narratora i oskarżanego: „Tak, jak ja / Penis masz / Nie jak ja / Dzieci pchasz”, co w dosadny sposób podkreśla fundamentalną różnicę w ich postępowaniu pomimo wspólnej fizjologii.

„Papajak Watykaniak” to artysta posługujący się pseudonimem, którego twórczość, w tym „Motzny”, jest częścią szerszego katalogu piosenek o antyklerykalnym i niezwykle bezpośrednim charakterze, na co wskazują inne tytuły takie jak „Autopederastia” czy „Cudowny gwaut”. W sieci można natknąć się na informacje, jakoby „Papajak Watykaniak” był pseudonimem literackim Marka Szyszko, polskiego autora książek dla dzieci i młodzieży, promujących wartości chrześcijańskie. Jest to jednak informacja wysoce nieprawdopodobna i najprawdopodobniej stanowi celowe wprowadzenie w błąd lub internetowy „trolling”, zważywszy na drastyczny i bluźnierczy charakter tekstu „Motznego” oraz całej twórczości artysty pod tym pseudonimem. Taka rozbieżność jedynie podkreśla kontrowersyjność i prowokacyjny zamysł stojący za tą muzyczną kreacją. Utwór był dystrybuowany online, między innymi na platformie YouTube, choć wzmianki o „spadaniu z rowerka” (usuwaniu kanałów) sugerują, że twórczość „Papajak Watykaniak” spotykała się z cenzurą i była usuwana z niektórych platform, co jest zrozumiałe z uwagi na jej ekstremalny i niezwykle wrażliwy charakter.

Piosenka „Motzny” jest zatem dziełem, które ma na celu nie tylko zszokować, ale przede wszystkim wywołać dyskusję i rzucić wyzwanie milczeniu wokół kwestii pedofilii w Kościele, wykorzystując do tego najostrzejsze, wręcz wulgarne, ale świadomie dobrane środki wyrazu. Jest to artystyczny akt buntu i oskarżenia, który celowo przekracza granice dobrego smaku, aby zwrócić uwagę na problem, który autor postrzega jako głęboko ukrywany i niezauważany.